Στο υπεραστικό λεωφορείο της γραμμής Αγρίνιο – Θέρμο βρέθηκαν μια μέρα ο Λάμπρος με τη σύζυγό του την Τούλα. Κάθισαν στις τελευταίες θέσεις κι έπιασαν κουβεντούλα, έχοντας θέα μπροστά σε όλο το λεωφορείο.
Λίγο μετά στην στάση της Αγίας Τριάδας Παναιτωλίου, λίγο καθυστερημένα, ένας κύριος στο δρόμο κάνει σήμα στο λεωφορείο να σταματήσει. Ο οδηγός τον βλέπει κάπως αργά και πατάει απότομα φρένο. Μία φορά. Ξαναπατάει. Δεύτερη φορά. Ξαναπατάει. Τρίτη φορά. Οι επιβάτες ακολουθούσαν το φρένο λόγω αδράνειας, μία… δύο… τρεις φορές, πάνε μπρος – πίσω το κεφάλι τους σαν κουρδιστά ανθρωπάκια.
Σταματάει επιτέλους το λεωφορείο, ανοίγει την μπροστινή πόρτα ο οδηγός και ακούγεται η φωνή του επιβάτη:
– Α, παλικάρι μου… νόμισα ότι ήταν το αστικό, πάω στην Παραβόλα. Άντε στο καλό…
Οπότε γυρίζει ο Λάμπρος και λέει στην Τούλα.
– Γαμώτο! Τζάμπα τόσο προσκύνημα… Δεν πήραμε επιβάτη…
Η Τούλα έχει ένα εκρηκτικό γέλιο, άρχισε να γελάει τόσο δυνατά, που όλοι οι επιβάτες γύρισαν και κοιτούσαν πίσω.
Η Τούλα γέλασε με την ατάκα του Λάμπρου, οι επιβάτες χαμογέλασαν με το γέλιο της Τούλας, ο οδηγός κοίταγε στον καθρέφτη με απορία. Ο επιβάτης που δεν μπήκε, δεν έμαθε ποτέ τίποτα…
