Οι «αγανακτισμένοι» τρέχουν «να πιάσουν στασίδι» στο νέο ΠΑΣΟΚ
Η εμφάνιση νέου κόμματος σχετίζεται στο μυαλό όλων με την προσωπικότητα. Με την πολιτική προσωπικότητα, η οποία, υποτίθεται, θ’ αναλάβει την ίδρυση και την ανάδειξη στην εξουσία του κόμματος εκείνου που θα λύσει το πρόβλημα. Μεσσιανικές αντιλήψεις άλλου τύπου. Οι οποίες, δυστυχώς, είναι βαθιά ριζωμένες στο ασυνείδητο του λαού και συνιστούν την επιτυχία του συστήματος στον έλεγχο των μαζών.
Ανέκαθεν ο λαός ήταν επιρρεπής στους λαοπλάνους. Από την αρχαιότητα ακόμα είναι γνωστή η ιστορία του Αλκιβιάδη. Στη μεταπολίτευση η Ελλάδα γνώρισε τον μέγιστο Ανδρέα Παπανδρέου. Κάθε φορά όμως οι λαοπλάνοι αφήνουν πίσω τους συντρίμμια. Οι επιπτώσεις των επιλογών τους είναι ολέθριες. Ωστόσο οι εμμονές για τον αρχηγό που ο λαός περιμένει, μένουν ζωντανές, ίδιες και απαράλλαχτες από καταβολής κόσμου. Είναι, μάλλον, ίδιον της ανθρώπινης φύσης ή, μάλλον, της φύσης των γήινων πλασμάτων που δημιουργήθηκαν με το κουσούρι στα σωθικά τους.
Η εναντίωση στο γνώρισμα αυτό του λαού δεν θα ωφελούσε βέβαια σε κάτι, εκτός αν μπορούσε κάποιος να πείσει το πλήθος με επιχειρήματα. Δε γίνεται όμως! Άρα το πρόβλημα γίνεται μεγαλύτερο: Από την απλή ανάγκη να εμφανιστεί η πολιτική προσωπικότητα για να σώσει τον κοσμάκη, εκτείνεται στη μεγαλύτερη ανάγκη η συγκεκριμένη προσωπικότητα να έχει το χρήμα. Τώρα το όλον έχει γίνει πολύ πιο σύνθετο. Καταλήγει μοιραία εκεί απ’ όπου ξεκίνησε: Ο μεγάλος αρχηγός έχει γίνει εξ αρχής υποχείριο των αφεντικών της.
Έτσι έγινε με τον Ανδρέα. Η χρηματοδότησή του από Αμερικανική Τράπεζα με εκατό εκατομμύρια δολάρια το 1974 για να ιδρύσει το ΠΑΣΟΚ, πέτυχε απολύτως: Ανέδειξε σε τεράστιο ηγέτη τον αρχηγό, κατεδάφισε την εξουσία της Δεξιάς, έγινε κυματοθραύστης της αριστεράς, διέλυσε την βιομηχανία με διπλασιασμό των μισθών και θέσπιση παράλογων επιδομάτων, ερήμωσε την ύπαιθρο, διέφθειρε τους κρατικούς αξιωματούχους με δωράκια που έκαναν στον εαυτό τους, έφτιαξε μια νέα φυλή που δονείται πια στη γκάμα των συχνοτήτων από «ελαφρότητα Hz» το κατώτερο, μέχρι «αλαζονεία Hz» το ανώτερο.
Κι όμως ο λαός περιμένει πάλι τον «αρχηγό», τον νέο αρχηγό, ο οποίος θα κρεμάσει τον προηγούμενο στο Σύνταγμα, δηλαδή τους διαδόχους του, περιμένει την ελκυστική εκείνη προσωπικότητα που «θα φυσάει το παραδάκι», θα χαϊδέψει τ’ αυτιά, θ’ αποσπάσει την ψήφο της θριαμβεύουσας πλειοψηφίας, θα βάλει τα πράγματα στη θέση τους και, πάνω απ’ όλα, θα βάλει τους κλέφτες στη φυλακή. Με τόσα παθήματα στην Ιστορία, ο έτοιμος να δεχτεί τον νέο αρχηγό πολίτης, δεν έχει καμία επιφύλαξη στην υποδοχή του νέου λαοπλάνου.
Αν δεν έχεις όμως εναλλακτική πρόταση, δεν δικαιούσαι να ομιλείς, λέει. Σωστά. Δεν αρκεί να κατεδαφίζεις τα πάντα, χωρίς να κτίζεις κάτι στη θέση τους. Ξεχνούν όμως ότι το ίδιο ισχύει και για τους ίδιους, όταν κατεδαφίζουν ολικά την σημερινή πολιτική τάξη της χώρας. Θα πεις, όχι, αυτοί έχουν βρει τη λύση: Λέγεται Αλέξης Τσίπρας και ΣΥΡΙΖΑ. Θα είναι, λέει, το νέο ΠΑΣΟΚ με αρχηγό τον νέο Ανδρέα Παπανδρέου.
Ναι. Μπορεί. Μόνο που ετούτος δε μπορεί να δανειστεί ούτε δεκάρα τσακιστή, άρα δε μπορεί να εξαγοράσει ψήφους, όπως εκείνος. Τα δανεικά και αγύριστα τα έφαγε όλα ο «μεγάλος». Το μόνο που θα πετύχει λοιπόν, είναι να φάει τα μούτρα του και μαζί με τα δικά του, θα φάει και τα δικά μας μούτρα. Όπως γίνεται πάντα…
