Ο Οδυσσέας δεν γύρισε ακόμα στην Ιθάκη του
Σφάζονται παλικάρια στην ποδιά της Κεντροαριστεράς. Είναι τόσοι πολλοί οι υποψήφιοι γαμπροί, που θυμίζουν τους μνηστήρες της Πηνελόπης. Ξέρουμε την Πηνελόπη, ξέρουμε τους μνηστήρες, δεν ξέρουμε, δηλαδή κανείς απ’ αυτούς δεν ξέρει τον Οδυσσέα. Κι αυτό είναι μεγάλο πρόβλημα, όχι βεβαίως για την Πηνελόπη, ούτε για μας, αλλά για τους πολύφερνους που τρώνε και πίνουν ή θέλουν κι αυτοί να φάνε και να πιούν όπως οι προηγούμενοι στο παλάτι της κεντροαριστεράς.
Παρακολουθούμε την προσπάθεια του Αλέξη Τσίπρα να πείσει τον κόσμο ότι είναι «το νέο ΠαΣοΚ» της δεκαετίας του ’70 και του ’80, η διάδοχη κατάσταση της μεταπολίτευσης που κατέρρευσε. Η συνταγή της κεντροαριστερής ιδέας πέτυχε όμως μία φορά, δε μπορεί να πετύχει δεύτερη. Το γεγονός ότι οι «γαμπροί» παρελαύνουν έξω από την πόρτα της, θυμίζει εκείνη την παλιά λαϊκή παροιμία, σύμφωνα με την οποία μαθεύτηκε κάτι για μας, οπότε πλάκωσαν ακόμα και οι γυφταίοι.
Η διεκδίκηση της κεντροαριστεράς από τόσους μνηστήρες, άλλοτε ισχυρούς όπως ο ΣΥΡΙΖΑ και άλλοτε αχαμνούς όπως το νεοπαγές κομματίδιο του Λοβέρδου, με ενδιάμεσες θλιβερές καταστάσεις άλλοτε τη Δημοκρατική Αριστερά του Φώτη Κουβέλη και άλλοτε το ίδιο το ΠαΣοΚ του Ευάγγελου Βενιζέλου, η μεταφορά του παλαιολιθικού Πασοκικού μοντέλου στη ρητορεία και την πρακτική τους, δείχνει πριν απ’ όλα την αμηχανία της ηγεμονεύουσας αριστεράς, αλλά και την αδυναμία της να εμβαθύνει στα σημεία των καιρών.
Ας το καταλάβουν όλοι: Η κεντροαριστερά τελείωσε. Ήταν ένα εφήμερο εύρημα του χαρισματικού Ανδρέα Παπανδρέου, υλοποιήθηκε από εκείνον, έλαμψε ως διάττων αστήρ, αλλά πέθανε μαζί του. Η Πολιτική δεν μπορεί πλέον να χρησιμοποιήσει ούτε καν την ανάμνησή του, διότι αυτά τα πράγματα δεν αποτελούν αξιώματα, ούτε διαχρονικές αξίες, είναι κοστούμια κομμένα και ραμμένα στα μέτρα του ηγέτη που έρχεται και παρέρχεται. Το κοστούμι μέσα στο οποίο πασχίζει να χωρέσει ο Τσίπρας δεν θα προκαλέσει παρά θυμηδία και κάποτε καγχασμό. Όχι μόνο ο Τσίπρας. Και ο Λοβέρδος και ο Κουβέλης και ο Βενιζέλος και ο Σκανδαλίδης και η Κατσέλη και ο πάσα ένας που το πήρε κατάκαρδα και τρέχει να σώσει την πολιτική του καριέρα χρησιμοποιώντας μασημένες τσίχλες. Το ανοιχτό πουκάμισο χωρίς γραβάτα ως πολιτικό εύρημα στη θέση του ζιβάγκο προκαλεί έναν διαβρωτικό συνειρμό. Ποτέ στο παρελθόν δεν υπήρξαν τόσο ευνοϊκές συνθήκες για την αντιπολίτευση και όμως η αξιωματική αντιπολίτευση δεν μπορεί να πάρει κεφάλι, συντρίβεται στη ζώνη της μίας μονάδας συν ή πλην απέναντι στη Νέα Δημοκρατία που κυβερνά.
Όσοι ονειρεύονται αναβίωση της κεντροαριστεράς με κομματικούς σχηματισμούς τύπου Ιταλικής «ελιάς», δεν θα κάνουν παρά «μία τρύπα στο νερό», είτε ως ΣΥΡΙΖΑ (που ευελπιστεί να γίνει κυβέρνηση με συμμάχους που αποκήρυξαν το πασοκικό παρελθόν τους) είτε ως αντίπαλον δέος του ΣΥΡΙΖΑ (με κάποιο τυχάρπαστου σχηματισμό) με τη θολή και αόριστη σκέψη του «τρίτου πόλου».
Και τι να κάνουν, θα πεις. Ρωτάς τι να κάμουν; Μα… να πάνε σπίτι τους. Να ελευθερώσουν χώρο για να εκδηλωθούν οι εφεδρικές δυνάμεις του λαού. Ναι, βέβαια, δεν θα το κάνουν. Άλλωστε καραδοκούν οι σαλταδόροι. Εμείς το λέμε έτσι, για να περνά η ώρα.
Όμως η φύση των πραγμάτων δεν εκδηλώνεται για «να περνά η ώρα». Εκδηλώνεται για να προετοιμάσει την υποδοχή της νομοτέλειας. Η αγριότητα που αρχίζει και φαίνεται γύρω μας, δεν έχει ωριμάσει ακόμα, δεν είναι όμως μακριά η ώρα που «θα ξεχειλίσει το ποτήρι».
