Συμψηφισμός ή απλή σύγκριση;
Αλήθεια είναι ότι όλοι βιώνουμε ένα κουβάρι σκέψεων και αισθημάτων. Είναι σχεδόν αδύνατο να διακρίνει κανείς το σωστό από το λάθος, πολλώ δε μάλλον να καταθέσει ακέριο λόγο στο χαρτί, χωρίς δηλαδή να επιδέχεται παρατηρήσεις και αστερίσκους. Εδώ που φτάσαμε, κανείς δεν ακούει κανέναν. Όποιος μάλιστα έχει μία διαφορετική άποψη ακόμα και σε επιμέρους θέματα, καταγγέλλεται ως εγκάθετος του αντιπάλου. Τέτοια φρίκη!
Με άρθρο του (στο protagon.gr, 1 Οκτωβρίου 2013, «Κερατσίνι και Marfin: αλήθειες και σπέκουλα») ο γνωστός δημοσιογράφος Γιώργος Καρελιάς χαρακτηρίζει “εκ πρώτης όψεως αθώο, αλλά κατά βάθος πονηρό” το ερώτημα: “Εντάξει, συνελήφθησαν οι ακροδεξιοί και οι ναζιστές δολοφόνοι, αλλά γιατί μένουν ελεύθεροι οι ακροαριστεροί φονιάδες της Marfin;»”.
Ο κ. Καρελιάς ψέγει μάλιστα τον συνάδελφό του Νίκο Χατζηνικολάου “ο οποίος είπε από την εκπομπή του στον Real FM: «Δεν μπορεί να κινητοποιούμαστε με τέτοια ταχύτητα – και σωστά πράξαμε – στην υπόθεση του άτυχου Φύσσα και να μην έχουμε ακόμη κινητοποιηθεί για τους νεκρούς της Marfin». Πρώτον, δεν επιτρέπεται ένας τόσο ενημερωμένος δημοσιογράφος να αγνοεί ότι «κινητοποίηση» υπήρξε. Πολύχρονη έρευνα. Αποτέλεσμα δεν υπήρξε. Αν γνωρίζει ότι συμβαίνει κάτι άλλο από αυτό που είπε η ανάκριση, ας το πει”.
Ο κ. Καρελιάς καταθέτει τον σχολιασμό του: “Η σύνδεση που επιχειρείται («πιάσανε την Χρυσή Αυγή, γιατί δεν πιάνουν και τους δολοφόνους της Marfin;») είναι ανεπίτρεπτη. Για ένα πολύ απλό και αδιαμφισβήτητο λόγο: οι δολοφόνοι και λοιποί δράστες της Χρυσής Αυγής είναι γνωστοί. Ο εισαγγελέας έκρινε ότι τα στοιχεία σε βάρος τους ήταν συντριπτικά κι έπραξε όπως έπραξε. Γνωρίζει κανείς να συμβαίνει κάτι αντίστοιχο με τη Marfin; Οι δράστες της Marfin είναι άγνωστοι, δεν τους βρήκε η ανάκριση. Δεν ήταν και εύκολο. Κουκούλες φορούσαν, στο πλήθος χάθηκαν. Τότε, προς τι η σύνδεση;”
Την παρατήρηση του κ. Χατζηνικολάου την αποδίδει μάλιστα στην πρεμούρα των ιδιοκτητών των Μέσων Ενημέρωσης να τα έχουν καλά με όλους: “Είναι η κατάλληλη μέθοδος για να «πιάνουν» όλες τις πλευρές του ακροατηρίου ή των αναγνωστών”. Και καταλήγει με την προτροπή: “Όποιος θέλει να ενισχύσει τη θεωρία των δύο άκρων, ας ψάξει να βρει άλλα επιχειρήματα. Αυτά δεν στέκουν”.
Θα λέγαμε κι εμείς με τη σειρά μας στον κ. Καρελιά ότι αυτά που γράφει, είναι απαράδεκτα και στο βάθος τους αποτρόπαια. Πέραν της ανοίκειας επίθεσης σε συναδέλφους του (είναι λογικό να κατηγορηθεί για απρέπεια) δύσκολα κρύβει την πολιτική ευχαρίστησή του για την αδυναμία της Δικαιοσύνης να πιάσει τους ενόχους της Marfin. Αν λοιπόν θέλει να ενισχύει τη θεωρία των ξεφτιλισμένων δημοσιογράφων που (πλην του ιδίου) δεν έχουν ιερόν και όσιον, ας ψάξει να βρει άλλα επιχειρήματα. Αυτά δεν στέκουν.
Το επιχείρημα δε ή ο συλλογισμός ότι οι δολοφόνοι του Παύλου Φύσσα είναι γνωστοί, ενώ των εργαζομένων στη Marfin όχι, άρα δεν πρέπει να γίνεται συμψηφισμός, είναι πέρα για πέρα λάθος, διότι ποτέ δεν φταίει το χέρι που σκοτώνει, πάντα φταίει το μυαλό που δια του εγκεφάλου δίνει στο χέρι την εντολή. Θα σκότωνε άραγε ο Ρουπακιάς, αν δεν ήταν μέλος της Χρυσής Αυγής; Όχι! Μήπως το έκαμε για προσωπικούς λόγους; Όχι! Το ίδιο ισχύει και για τους άγνωστους εγκληματίες της Marfin. Δεν είχαν κανένα προσωπικό πρόβλημα με τα θύματά τους. Αυτό που σκότωσε τον Παύλο Φύσσα, είναι το ιδεολόγημα της ακροδεξιάς κι αυτό που σκότωσε τους εργαζόμενους στη Marfin, είναι το ιδεολόγημα της ακροαριστεράς.
Δεν αρέσει σε κανένα μας, αλλά η θεωρία των δύο άκρων είναι σωστή…
