Αν γινόταν να ξεκινήσω τη ζωή μου από την αρχή, τι δεν θα έκανα, πάτερ; Ρωτώ εσένα, όπως ρωτώ κάθε μέρα τον εαυτό μου. Και μη μου αραδιάσεις τα γνωστά ρητά γενικά και αφηρημένα, όχι, πάτερ, απαιτώ, ως αντιπρόσωπος του Θεού επί της γης, να γίνεις συγκεκριμένος. Να μου πεις ένα πράμα που δεν πρέπει να ξανακάνω. Απ’ όσα εξομολογήθηκα στην αγιότητά σου, να μου πεις ένα λόγο που δεν πρέπει να ξαναπώ.
Με κοιτάς καχύποπτα και ψάχνεις να βρεις, αν είν’ αλήθεια τα λεγόμενά μου ή μήπως τα στρογγυλεύω. Δεν απαντάς, επειδή λες: «Δε μπορεί, κάπου έχει κάνει την αμαρτία του και δεν τη βλέπω».
Να σου πω τώρα πότε έβρισα πρώτη φορά τα θεία, πάτερ;
Το έκαμα, όταν έμαθα, ότι στο διαγώνισμα της έκθεσης της έκτης Γυμνασίου (σήμερα τρίτη Λυκείου) ο φιλόλογός μου διηγιόταν σε κύκλο συναδέλφων του το εξής: «Έψαχνα να βρω ορθογραφικό ή συντακτικό λάθος και δεν έβρισκα. Έπρεπε να του βάλω 20 λοιπόν. Μετά σκέφτηκα: Δε μπορεί… Κάπου εδώ γύρω έχει ένα λάθος κι εγώ δεν το βλέπω. Οπότε του έβαλα 19».
Τότε ήταν που έβρισα πρώτη φορά τα θεία. Κι από τότε, πέρασαν σαράντα χρόνια. Έχω συναντήσει τον καθηγητή μου εκείνο εκατό φορές στο δρόμο. Δεν του είπα ποτέ «καλημέρα». Εκατό αμαρτίες διέπραξα, πάτερ, εκδικούμενος την αδικία που μου έκαμε, όταν ήμουν παιδί. Ναι, εντάξει, θα έπρεπε να τον συγχωρήσω, έτσι λέει ο Θεός, σε βεβαιώνω, τον έχω συγχωρήσει, ορκίζομαι, δεν του κράτησα ποτέ κακία, αλλά…
Δεν έχω τίποτα να πω μαζί του. Τον βλέπω κι αισθάνομαι άδειος. Αυτός (είμαι σίγουρος) το έδεσε κόμπο από τότε μέχρι σήμερα, ότι έπραξε σωστά, μπορεί να μην το θυμάται κιόλας. Αλλά, πες, ότι εγώ του το θυμίζω μια μέρα. Τον σταματάω, του λέω «γεια σας κύριε καθηγητά, είμαι ο τάδε, με θυμάστε;». Μπορεί να με θυμάται, μπορεί και όχι. Πες λοιπόν ότι το συζητώ μαζί του για να τ’ αποτινάξω από πάνω μου. Σε βεβαιώ, πάτερ, δε μου φαίνεται καθόλου σωστό να τον βλέπω, να διασταυρώνομαι στο ίδιο πεζοδρόμιο μαζί του και να μην τον χαιρετάω καν. Γι’ αυτό και το εξομολογούμαι ενώπιόν σου. Το φέρω βαρέως. Αλλά, κοίτα τώρα, κάνεις κι εσύ το ίδιο. Με κοιτάς, όπως κοίταγε κι εκείνος την κόλλα μου κι έλεγε «δε μπορεί, κάπου έχει λάθος ο μπαγάσας και δεν το βλέπω».
Α, πάτερ, με βάζεις τώρα σε συλλογισμούς που δεν έπρεπε. Θυμάμαι και τον αγαπημένο μου παπα – Βασίλη, αγράμματος άνθρωπος, του Δημοτικού, αλλά μου έδωσε να διαβάσω τους «Αθλίους» του Ουγκό και μάλιστα μεταφρασμένους σε καθαρεύουσα, όταν ήμουν μαθητής έκτης Δημοτικού. Παπάς ων, μου έδωσε να διαβάσω και τα απόκρυφα ευαγγέλια, επειδή μια φορά, εκεί που κουβεντιάζαμε, του έκανα μια ερώτηση: Πώς μπορεί να είναι πολυέλαιος και πολυεύσπλαχνος ο Θεός, αφού στη Δευτέρα Παρουσία θα καταδικάσει τους κακούς σε αιώνια κόλαση;
Που λες, πάτερ, ο συνάδελφός σου αείμνηστος παπα – Βασίλης άρχισε να φωνάζει και να με μαλώνει για την βλασφημία που ξεστόμισα, παιδί πράμα.
– Εσύ… άμα μεγαλώσεις… θα γίνεις ή μεγάλος αιρετικός ή μεγάλος άθεος…
Είπε. Μετά όμως, έγινε ξαφνικά πράος, έβαλε στην καλαμένια πατερίτσα του τα χέρια, ένα πάνω στο άλλο και πάνω στα δύο σταυρωμένα χέρια του ακούμπησε το σαγόνι του. Με κοίταξε σκυφτά, στοχαστικά (δεν θα ξεχάσω το βλέμμα του) και είπε:
– Εδώ που τα λέμε… ούτ’ εγώ πιστεύω ότι ο Θεός θα καταδικάσει τους κακούς στην αιώνια κόλαση…
Σε βεβαιώ, πάτερ: Ούτε αιρετικός έγινα, ούτε άθεος, όπως φοβήθηκε προς στιγμήν ο αγαπημένος μου παπάς. Πιστεύω όμως, όπως κι εκείνος, ότι ο Θεός δεν θα στείλει στην κόλαση κανέναν κακό, όταν έρθει η Ημέρα της Κρίσεως…
