H χήρα Σόντερς, όταν έχασε τον σύζυγο της από το πιστόλι της 17 Νοέμβρη είχε μια μεγάλη μάχη να δώσει. Πέρα από τον παραλογισμό του να χάνεις τον άνθρωπό σου και πατέρα του παιδιού σου γιατί η ιδεολογία των δολοφόνων του δεν συμφωνούσε με το επάγγελμά του, έπρεπε η ίδια να προβάλει τον πόνο της και να παρακαλέσει τον πληθυσμό μιας ξένης χώρας να συνδράμει στην εύρεση των δολοφόνων.
Ένα πληθυσμό τόσο ξένο προς τους δυτικούς που δεν είχε ξεκαθαρίσει αν μια ομάδα αριστερών τρομοκρατών είχε δίκιο ή άδικο. Ναι μεν σκότωνε αλλά και τα θύματα «τά’ θελαν». Σαν τις βιασμένες που συνήθως πιστεύουμε ότι «προκαλούσε, άντρας είναι ο άλλος, τι νά’ κανε;».
Η Δημοκρατία μας εξαρτάται
από το πόσα λεφτά έχουμε.
Στη δίκη έπρεπε να απαντήσει σε ερωτήσεις όπως αν ο στρατιωτικός σύζυγός της έβλαπτε την ειρήνη. Γενικά δηλαδή, αν είχε ευθύνες και προκάλεσε τους τρομοκράτες να τον σκοτώσουν.
Στη χώρα που έχει χάσει την λογική, κάτω από την νοοτροπία του ταπεινωμένου από τους Οθωμανούς, υπόδουλου έθνους, ενώ του άξιζαν τα καλύτερα.
Η τακτική των διεθνών αστυνομικών υπηρεσιών ήταν βασισμένη στη μελέτη αυτού του οπισθοδρομικού, μη δημοκρατικού λαού. Αφού δεν είχε εμπεδώσει τις ευθύνες του ως πολίτης θα απευθύνονταν στο θεσμό της οικογένειας που παρέμενε ισχυρός. Η χήρα Σόντερς έπρεπε να εμφανίζεται όλο και πιο πολύ και να ζητά την βοήθεια των οικογενειαρχών που ίσως είχαν δει κάτι αλλά δεν ήθελαν να μπλέκουν. Η χήρα θα ήταν το απομεινάρι μιας κατεστραμμένης οικογένειας και ο λαός, που πίστευε μόνο στις υποχρεώσεις του απέναντι στους γονείς και το σόι, θα την συμπονούσε. Πολλοί άλλωστε είχαν χαμένους συγγενείς στα τρελά τροχαία της χώρας ή γιαγιάδες πρόσφυγες ή χαμένους στον εμφύλιο.
Στο τέλος την λύση έδωσε ένα άλλο χαρακτηριστικό της φυλής: η ατζαμοσύνη. Έσκασε ένας εκρηκτικός μηχανισμός κατά λάθος στα χέρια ενός από τους θρησκόληπτους, γιους παπά (τι σύμπτωση) τρομοκράτες.
Η ιστορία συμπυκνώνει πράγματα που ακόμα δεν έχουμε ξεδιαλύνει. Ίσως επειδή και το κράτος δεν μας έχει δώσει στοιχεία αξιοπιστίας.
Σαν να μην διδαχτήκαμε τίποτα, εξακολουθούμε σήμερα, στο χείλος της καταστροφής, ανάπηροι και τραυματισμένοι, να μας φταίνε οι μόνο άλλοι. Η βία δεν είναι κακή πάντα. Όταν ο άλλος είναι φασίστας ή κομμουνιστής π.χ. Ακολούθως μπορούμε όταν μας συμφέρει να μη θεωρούμε κακή την κλεψιά, όταν ο άλλος είναι απατεώνας, την απιστία, όταν η ερωμένη είναι θεά, την καταπάτηση του σπιτιού του γείτονα, όταν ο γείτονας δεν το καθαρίζει κ.ο.κ.
Και μόνο μετά από τραγικές καταλήξεις αυτών των «θεωριών» αρχίζουμε να μουδιάζουμε. Το αν αλλάζουμε προς το καλύτερο, θα δείξει.
