Ποιος θυμάται ότι «σοσιαλισμός» σημαίνει «αυτοδιαχείριση»;
Έκλεισε η αρτοβιομηχανία «Κατσέλης» κι έμειναν 500 άνθρωποι άνεργοι. Το ίδιο έγινε με άλλες μεγάλες ή μεγαλύτερες, αλλά και μικρότερες εταιρείες που χρεοκόπησαν αφήνοντας άνεργους λιγότερους ή περισσότερους ανθρώπους από τον «Κατσέλη». Στο στόχαστρο η Πολιτεία και, ειδικά, η κυβέρνηση. Κατηγορείται για την εφιαλτική διόγκωση της ανεργίας. Για όλα φταίει το «μνημόνιο» ή μήπως και κάτι άλλο; Για παράδειγμα: Μήπως η ίδια η επιχειρηματικότητα έχει στηθεί λάθος;
Είναι ακατανόητο: Πώς γίνεται να ψάχνουμε επενδυτές στο εξωτερικό και ν’ αφήνουμε να κλείνουν μία μετά την άλλη οι εγχώριες επιχειρήσεις; Τι επιδιώκουμε ως χώρα;
Η κατεύθυνση της αναζήτησης αυτής είναι απολύτως συζητήσιμη. Ας εστιάσουμε όμως στη «λεπτομέρεια» ότι οι Έλληνες επιχειρηματίες έστησαν λάθος την επιχείρησή τους, άρα ήταν θέμα χρόνου η χρεοκοπία, με ή χωρίς «μνημόνιο». Αυτό δεν περνάει από το μυαλό, ότι δηλαδή, οι μισθολογικές δαπάνες του μέχρι πρότινος κραταιού «Κατσέλη» έφτασαν να είναι «ίσα πανιά – ίσα καράβια» με τον τζίρο. Επομένως, καθώς λένε οι ειδικοί, η Εταιρεία δεν είχε καμία ελπίδα επιβίωσης.
Βάσει του γραπτού και του άγραφου Δικαίου, οι εργαζόμενοι δεν αμείβονται με βάση την αξία της εργασίας τους, αλλά με βάση τις ανάγκες του νοικοκυριού τους. Οι οποίες είναι εντελώς άσχετες και, φυσικά, ασύνδετες με το αντικείμενο της εργασίας τους. Αλλά τι άραγε συνιστά αυτή την ανάγκη; Πόσα πράγματα χωράνε εντός της; Ποιο είναι το «ταβάνι» της;
Εδώ «κυλάει πολύ νερό στο μύλο». Συμπέρασμα της προσέγγισης είναι ότι για την κρίση των θεμάτων αυτών δεν έχουμε κανένα εργαλείο ανάλυσης πλην εκείνου του Μαρξ, όπως διαμορφώθηκε (και στρεβλώθηκε) από τους επιγόνους του. Άρα έχουμε σοβαρό πρόβλημα κατανόησης των φαινομένων που άπτονται της καθημερινότητάς μας. Μία πρόταση για την κατανόηση αυτή θα ήταν, ας πούμε, η σύνδεση του μισθού που δικαιούται ο εργαζόμενος με το μέρισμα που αναλογεί σε αυτόν, αν υπολογιστεί το σύνολο της εργατικής συνεισφοράς στο συνολικό επιχειρηματικό προϊόν. Διότι, ναι, στην κριτική των λαϊκιστών η συνεισφορά της πνευματικής εργασίας δεν υπολογίζεται ολωσδιόλου. «Νόμος είναι το δίκιο του εργάτη» λέει.
Εμ, δεν είναι! Και δεν θα ήταν ιδιαίτερο πρόβλημα αυτό, αν αφορούσε μόνο την οικονομική διάσταση της εργασίας, είναι όμως μεγάλο, επειδή αντανακλά στην αποτίμηση των κοινωνικών αξιών μας, όπου η απαξίωση των πνευματικών επιδόσεων αποτελεί ιδεολογική επιβράβευση της αριστεράς.
Το αποτέλεσμα της «επαναστατικής γυμναστικής» γνωστό: Παντού γύρω μας βλέπουμε αυτό το χάλι, το βιώνουμε κάθε μέρα.
Ας πάρουμε τώρα μία άλλη «λεπτομέρεια» για ιδεολογική συζήτηση:
Τι εμποδίζει άραγε τους 480 εργαζόμενους (άνεργους πλέον) του «Κατσέλη» ν’ αναλάβουν την αυτοδιαχείριση της επιχείρησης, αφού το «Κεφάλαιο» τους πετάει στο δρόμο, αφού πρώτα τους ήπιε το αίμα;
Η δε αριστερά, η οποία κόπτεται για τον σοσιαλισμό ξεχνώντας ότι σοσιαλισμός σημαίνει, κατά λέξη, αυτοδιαχείριση, γιατί (ας μας πει: γιατί) δεν προτείνει στους εργαζόμενους να προχωρήσουν σε αυτοδιαχείριση, αντί να καταγγέλλει στείρα την κυβέρνηση λέγοντας ότι το κλείσιμο των επιχειρήσεων είναι αποτέλεσμα των μνημονίων; Τι είδους αριστερά είναι αυτή που ξεχνάει την ίδια την ταυτότητά της, προδίδει τις αξίες της, κρύβεται πίσω από το δάχτυλό της και (στην περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ) σεληνιάζεται στην ιδέα της επικείμενης (καθώς πιστεύουν) εξουσίας;
Αλλά, βλέπεις, αυτοδιαχείριση θα σήμαινε μπελάδες διοίκησης και συμμετοχή στη χασούρα, όχι μόνο στο κέρδος…
Αυτό δεν είναι μόνο υποκρισία. Δεν είναι μόνο λαϊκισμός. Είναι πια ένα έγκλημα, όχι μόνο εναντίον της λογικής, αλλά κατά του φαινομένου της ανθρώπινης ζωής!
