Το δραματικό κείμενο μιας εκπροσώπου της νέας γενιάς και η απάντηση ενός εκπροσώπου της παλιάς
Είμαι μόλις 23 και βλέπω όλους του δρόμους να κλείνουν μπροστά μου…Ήλπιζα ότι η παλιά γενιά θα φροντίσει για το εφόδια που θα άφηνε πίσω σε εμάς τους νέους, για την συνέχιση, και αυτό που βλέπω είναι τον απόλυτο φιλοτομαρισμό…
Σπουδάζω για να πάρω την απόφαση μετά από πέντε χρόνια σχολής ότι θα γίνω αγρότης. Θα γίνω αυτό που οι προηγουμένη γενιά άφησε γιατί το θεωρούσε δουλεία της υποτίμισης…Αναρωτιέμαι απο πότε η αυτοβιώσιμότητα και ο μόχθος για την διασφάλιση της τροφής μας έγιναν υποτιμητικά???
Η γενιά των γονιών μου ήταν μια γενιά όπου αγωνιστήκαν για τα δικαιώματα τους, για τις αξίες τους, για την αξιοπρέπεια και την αυτονομία τους (όσο αυτόνομος μπορείς να υπάρξεις σε ένα σύστημα), Κρίμα που εκείνοι που κουράστηκαν τόσο το μόνο που σκέφτηκαν για τα παιδιά τους είναι:
«Δεν θέλω να περάσουν τα ίδια που πέρασα εγώ τα παιδιά μου».Και γίναμε η γενιά του ετοιματζίδικου η γενιά των γραφιάδων, των δικηγορών και των καρεκλάδων…Το σύστημα βλέπεις, που αποκαλείται κοινωνία , επιτάσσει την γνώση και την εξάσκηση επαγγέλματος ως κοινωνικό status, σε απλά Ελληνικά η μάνα και ο πατέρας νοιώθουν περήφανη στην φράση «το παιδί μου σπουδάζει» τώρα το τι…? είναι μια άλλη ιστορία όσο πάντως πιο κοντά φτάνει σε ιατρικά δικηγορικά και οτιδήποτε έχει και μια γραβάτα περιτύλιγμα τόσο το καλύτερο. Εκείνο το έρμο το παιδί δεν το ρώτησες ή μάλλον δεν πρόλαβε ποτέ να καταλάβει τι πραγματικά θέλει…αφού πήρε από σένα τον κόσμο που του έπλασες και μπήκε μέσα.
Ποιος είπε ότι σε αυτήν την ζωή το να κοπιάζεις είναι κακό, και ποιος είπε πως σε αυτήν την ζωή δεν χρειάζεται να περάσεις και δύσκολα για να απολαύσεις τα καλά…”Τα πολλα κόπης κτώνται”. ας ακούσουμε και κανέναν παλιό εμείς οι μοντέρνοι…
Έτσι κάπως, ζω σε μια κοινωνία που άνθρωποι χωρίς καμία αξία πέρα από αυτήν της μόδας βγαίνουν στην αγορά εργασίας αν ποτέ πάρουν μια θέση (γέμισαν οι καρέκλες βλέπεις) και εκτελούν έργο….
Έτσι κάπως, ζω σε μια κοινωνία που τα αγόρια έχουν φτάσει τα 28 ή 30 και ό μπαμπάς και η μαμά πληρώνουν, γιατί σπουδάζει το παιδί και το παιδί από την πολύ αγάπη, προς αυτό που ποτέ δεν κατάφερε να κάνει βλέπει την γνώση αγκαρία και παύει να σκέφτεται αφού του φαίνεται άλυτο το πρόβλημα, πως αφού τα κατάφερε δεν είναι ευτυχισμένο, προσπαθεί να γεμίσει την ώρα του και το μυαλό του με ότι το κάνει λιγότερο να σκέφτεται με ποδοσφαιρικά, ζήτηματα κομματικά με τα νύχια τα μαλλιά τα ρούχα άντε και το που θα βγει το βράδυ αν δεν μείνει με τα φιλαράκια για pro.
Έτσι κάπως ζω σε μια κοινωνία που τα κορίτσια γίνονται γυναίκες από τα 15 και εμείς παλεύουμε κατά της ανηθικότητας και της πορνείας των παιδιών του τρίτου κόσμου…
Άλλο και αυτό πάλι ό κόσμος για χάριν ευκολίας έχει χωριστεί σε τρεις…και όχι σε εκατομμύρια αφού ο καθένας ζει στον κόσμο του…
Έτσι ζώντας σε έναν από αυτούς τους τρεις κόσμους που εσείς φτιάξατε για μένα παρατηρώ τον δίπλα που υποφέρει και κοιτάω να κρυφτώ μην και μου απλώσει το χέρι…παρατηρώ το ψέμα που διοχετεύεται γύρω από το τι είναι ζωή και λυπάμαι τόσο….παρατηρώ τους νέους ανθρώπους που βλέπουν μόνο το είδωλό τους και τίποτα πέρα από αυτό μαχόμενοι για τα προς το ζην η με μια υπερβολική ροπή προς κάθε είδους πολυτέλειας χωρίς να παλεύουν για αυτά που μόνο στις διακοπές πια απολαμβάνουν…Άνθρωποι νέοι γεμάτοι οργή και ανασφάλεια…Και ποιος είπε πως η ασφάλεια δημιουργεί κίνητρο για κάτι καλύτερο??? Και ποιος είπε πως ή οργή δεν είναι αυτή που πρέπει να μας κάνει να γκρεμίσουμε…όχι βιτρίνες αλλά τους εαυτούς μας και να του χτίσουμε από την αρχή…Πιστεψέ με αυτό θέλει περισσότερο θάρρος από το να πάρεις στα χέρια μια πέτρα.
Έτσι κάπως ζω σε μια κοινωνία που με νύχια και με δόντια προσπαθεί να με εντάξει σε ένα σύστημα κενό και χωρίς κανένα περιθώριο εξέλιξης…
ΑΡΝΟΥΜΕ….και λέω όχι με την στάση μου και όχι δια λόγου.. Αρνουμε να συμμετέχω σε αυτήν την αυτοκαταστροφική παράνοια του αιώνα που ισοπεδώνει τον ΑΝΘΡΩΠΟ και αιχμαλωτίζει την σκέψη του και κλειδώνει την διαφορετικότητά του και σκοτώνει την φυσική του υπόσταση και ύπαρξη…
ΑΡΝΟΥΜΕ…εγώ για μένα αφού μπορώ να κάνω κάτι λοιπόν…
ΑΡΝΟΥΜΕ και φεύγω από το σύστημα που με θέλει δούλο του οχτάωρου μάνα ενός γιου που θα νταντεύω μέχρι να γεράσει και μιας κόρης που θα θέτει ως κύριο προσόν την εμφάνισή της, φεύγω από το σύστημα που με θέλει να λέω καλημέρα και να μην παίρνω απάντηση και από το σύστημα που με θέλει δούλο για να αποπληρώνω χρέη που ουσιαστικά δεν υπάρχουν…
ΑΞΙΑ είναι να ζεις…και να αναπνέεις καθαρό αέρα να γελάς στον γείτονά σου κι να τον βοηθάς όπως θα κάνει και εκείνος για σένα…Αξία είναι το ταξίδι και οι δυσκολίες που σε κάνουν πιο δυνατό και εξελίξιμο ΑΞΙΑ είναι η ΑΝΘΡΩΠΙΑ…ΑΞΙΑ είναι να γελάς γνωρίζοντας πως ο διπλανό σου μπορεί να γελάσει και να χαίρεσαι που ο άλλος προοδεύει…
Δεν είναι εύκολο μα προτιμώ τα δύσκολα και το πιο δύσκολο είναι να παλεύεις με τον εαυτό σου να μην σου επιτρέπεις να ξεχνάς τα λάθη σου και να συνεχίζεις να ονειρεύεσαι το ιδανικό…
Κανένα κράτος πέρα από τον εαυτό σου δεν θα σου δείξει τον δρόμο και κανένα βύσμα δεν θα σου ανάψει το φως που έχεις μέσα σου…
Μην κοιτάξεις λοιπόν να ριζώσεις βρες τον τρόπο να βγάλεις φτερά…
Με εμένα ολόκληρη
και τον σκύλο ευγνώμων…
Β.Κ.
Δευτέρα 28 Ιουλίου 2010
… και η απάντηση ενός εκπροσώπου της παλιάς γενιάς:
Τι άραγε δικαιούμαι ν’ απαντήσω σε τόσο ανηλεείς καταγγελίες; Τίποτα! Πλησιάζοντας τα εξήντα, εκπρόσωπος εγώ της «παλιάς γενιάς», καλύτερα να σιωπήσω. Να παραδεχτώ τις ενοχές μου, τα εγκλήματα που έκαμα εναντίον της νέας γενιάς, και να τρυπώσω κάπου, να μη με βλέπει κανείς, περιμένοντας με τρόμο πια την Ημέρα της Κρίσεως.
Μόνο που… όταν ήμουν εγώ στα 23, θυμάμαι, δεν είχα ζητήσει τίποτε από την τότε παλιά γενιά. Φευγάτος από το σπίτι μου στα 16, δουλεύοντας ανασφάλιστος για 750 δραχμές την εβδομάδα στα 17, ίσα που έφταναν να έχω ένα φτωχό μεσημεριανό στο φθηνό καπηλειό, έδωσα εξετάσεις στο Πανεπιστήμιο διαβάζοντας νηστικός επί δίμηνο, φοιτητής χωρίς φροντιστήριο στα 18, απολυμένος από το εργοστάσιο για συνδικαλισμό στα 20, με εργατικό ατύχημα στη φάμπρικα που παραλίγο να μου στοιχίσει τη ζωή στα 21, αποκλειστικός προστάτης τριών μικρότερων αδερφών που με δικά μου έξοδα έπρεπε να στέλνω στο σχολείο στο μεταξύ, πλασιέ βιβλίων στα 23 και σερβιτόρος τα καλοκαίρια, χωρίς καμία ελπίδα να τελειώσω τις σπουδές κι ας ήμουν αχόρταγα φιλομαθής, το μόνο που δεν έκαμα, ήταν να ζητήσω εξηγήσεις από τους άμισθους, ανασφάλιστους, ακτήμονες και άστεγους αγρότες γονείς ή από το κράτος. Η «παλιά γενιά» για μένα ήταν ένας κόσμος που χρειαζόταν άμεση βοήθεια και προστασία. Τώρα όμως που έγινα εγώ «παλιά γενιά» και θεωρούμαι ξεπερασμένος από τη νέα, καταλαβαίνω ότι δεν έπρεπε να βοηθήσω μόνο την παλιά, αλλά και τη νέα, έπρεπε να προστατεύσω όχι μόνο την προηγούμενη, αλλά και την επόμενη.
Λέω τώρα: Ποια είναι η δική μου γενιά που έπρεπε να έχει αυτό το διπλό καθήκον; Τι στο διάολο απόλαυσα εγώ, δηλαδή η γενιά μου, η παλιά γενιά που σήμερα καταγγέλλεται, τι απόκτησα για να το χρωστάω στην δική μου παλιά γενιά που δεν μου το έδωσε και, ταυτόχρονα, στη νέα γενιά, που τάχα μου, το οφείλω;
Μη νομίσεις ότι αποτελώ εξαίρεση. Εξαίρεση αποτελούν εκείνοι που αναρριχήθηκαν σε αξιώματα κι εκείνοι που άρπαξαν ό,τι βρήκαν μπροστά τους. Αν νομίζεις ότι οι άρπαγες αποτελούν την πλειοψηφία, είναι γιατί δεν κοίταξες ποτέ χαμηλά, δεν είχες εκτίμηση για τους αθόρυβους τύπους που διάλεξαν να ζουν μέσα στο λαό. Κοίταγες πάντα εκεί που ήθελες να είσαι κι εσύ, όπως ήταν οι άλλοι…
Μην πεις ότι κρίνω τους άλλους με βάση τον εαυτό μου. Όχι. Κρίνω εμένα ΚΑΙ τους άλλους με βάση εκείνο που είναι ψηλά, στα ουράνια, και με βάση το οποίο θα έπρεπε να συμπεριφερόμαστε όλοι. Με βάση ΑΥΤΟ κρίνω τον εαυτό μου ΚΑΙ τους άλλους, κρίνω την παλιά και τη νέα γενιά, εννοείται και τη γενιά μου.
Να διορθώσω λοιπόν την πρώτη φράση που έγραψα: «Τι άραγε δικαιούμαι ν’ απαντήσω σε τόσο ανηλεείς καταγγελίες;». Τώρα να το πω αλλιώς: Δεν χρειάζεται ν’ απαντήσω. Δεν χρειάζεται ν’ απαντήσει κανείς. Την απάντηση σε όλα τα ερωτήματα τη δίνει η ίδια η ζωή. Εκείνο που δεν δίνει η ζωή, είναι η κατακτημένη γνώση κάθε γενιάς. Αυτή έρχεται και φεύγει με τη γενιά στην οποία αντιστοιχεί. Όσο οι άνθρωποι μπορούν να τη μεταδίδουν από γενιά σε γενιά, άλλοτε προφορικά (έτσι γινόταν επί αιώνες) άλλοτε γραπτά, ο κόσμος μένει όρθιος. Όταν μία γενιά, έστω ΜΙΑ γενιά, περιφρονήσει τη γνώση της προηγούμενης, σπάει η αλυσίδα του χρόνου και ο κόσμος καταρρέει σαν πύργος από τραπουλόχαρτα.
Εκπρόσωπος εγώ τώρα μιας γενιάς, η γνώμη της οποίας δεν ζητείται από κανέναν και η γνώση της οποίας μένει αμετάδοτη, για να μην πω περιφρονητέα και άχρηστη, δεν ξέρω πια τι να κάνω. Ό,τι κι αν δρομολογώ, πέφτει στο κενό. Το πιο επεξεργασμένο σχέδιό μου δεν πείθει κανέναν. Ακόμα κι εκείνοι που θέλουν να είναι ευγενείς μαζί μου, δεν με απορρίπτουν φανερά, με αφήνουν όμως να το πετύχω μόνος και παρακολουθούν από μακριά… Αν πετύχει αυτό που κάνω, θα έρθουν μαζί μου για να το απολαύσουν. Αν αποτύχει, θα καγχάσουν, θα με πουν αποτυχημένο. Το έκαμαν πολλές φορές αυτό. Δεν κατάλαβαν ποτέ ότι η επιτυχία είχε άμεση εξάρτηση από τη δική τους συμμετοχή, ότι το αποτέλεσμα θα ήταν προς όφελός τους, ότι η δική μου επιμονή οφειλόταν αποκλειστικά σε μια φωτιά που καίει τα σωθικά του ανθρώπου, έσβησε όμως (ίσως να μην υπήρξε ποτέ) στα σωθικά των κτηνών.
Κι εγώ, τώρα, με τη γνώση του έμπειρου πολεμιστή, με την αγωνία του προνοητικού οδοιπόρου, επιμένω να μιλώ, να γράφω, ν’ αφιερώνω χρόνο σε κάθε νέο ή νέα που καταδέχεται μια κουβέντα μαζί μου. Χωρίς αντίκρισμα. Χωρίς όφελος.
Και λέω… Σ’ αυτή τη νέα γενιά που εγκαλεί τη δική μου γενιά, λέω, το μόνο που έχω να πω: Carpe Diem.
Παντελής Φλωρόπουλος
Παρασκευή, 15 Νοεμβρίου 2013
