Φυσικά και ξεκαρδίζεσαι στα γέλια. Μπαίνει μέσα με τα 23 του χρόνια, βαρύς μέσα στο καθαρό του δέρμα, από μια κούραση απροσδιόριστη, αν και άνεργος. Θυμάται το ίντερνετ βλέποντας τον υπολογιστή και σου πετάει εντυπωσιασμένος, σίγουρος ότι θα τα χάσεις κι εσύ: «καλά, μου έδειξε ένας φίλος μου κάτι βίντεο στο ίντερνετ – έπαθα πλάκα! Το σήμα των Ολυμπιακών του Λονδίνου είναι σατανιστικό! Το ήξερες;»
Πως πετάνε τα μωρά κάτι αναπάντεχα και σε στέλνουν αδιάβαστο; Έτσι. Μια κοινωνία μωρών ετοιμάζεται.
Λες «Που τον είδαν τον διάβολο και κατέληξαν ότι μοιάζει;»
-Όχι, όπως τον έχουν τα τραπουλόχαρτα τα Ταρώ, τον διάβολο.
-Α, τα Ταρώ έχουν αποκλειστικές φωτογραφίες;
-Ίδια στάση είναι ρε παιδί μου!
-Δεν αλλάζει στάση ο διάβολος; Θα πιαστεί.
Τουρκία στα σήριαλ, Τουρκία στις ειδήσεις, Τουρκία στο Αιγαίο. Πιάσε έναν Ελληνικό καφέ.
Σου ρίχνει ένα «καλά τώρα, εσύ κοροϊδεύεις!», «Επειδή σε διέκοψα;» το φιλότιμο. «Όλα τά’ χες, εγώ σου έλειπα». Σκεφτικός «Δε μου λες, φερετζές τι είναι;»
-Αυτό το μαντήλι στο πρόσωπο…
-Α, που φοράνε οι Βουδιστές.
Αλλά πόσο να γελάσεις και γιατί; Είναι και μερικές φορές που αυτά σου φαίνονται εξωγήινα. Κι επικίνδυνα. Τι παράγει τέτοια άτομα; Ναι, θα υπάρχουν πάντα. Μόλις φύγει η νιότη θα πιάσουν καρέκλα σ’ ένα ουζερί και θα κάθονται, κι ίσως έτσι να μην ενοχλούν κανένα. Όμως ποιος γονιός μπορεί να καμαρώνει αδιάφορος; Άχρηστος γονιός, πως βρίσκει πόρους, εφόδια, υλικά να μεγαλώσει άδεια δοχεία ανθρώπων; Η πολιτεία, οι λειτουργοί της; Άχρηστος δάσκαλος, καθηγητής, περιστασιακό αφεντικό, γιατί δεν βάζουν τίποτα μέσα; Δεισιδαιμονίες μείναν μόνο, ό, τι μπήκε δηλαδή στην παιδική ηλικία, μαζί με τις πρόσφατες τεχνολογικές μυθοπλασίες. Όμως κι οι παλιοί, λίγο ή καθόλου πήγαιναν σχολείο. Δεν ήταν άγιοι, είχαν όμως μια δικαιολογία. Δεν είναι κάτι στραβό εδώ; Και για καιρό; Δεν κάνει μπαμ;
Δεν πέφτουν τίτλοι στην κανονική ζωή για να σε ενημερώσουν για το έργο ή για το game over, το τέλος του παιχνιδιού. Τα φαινόμενα μόνο μιλάνε. Ο νεαρός φυσικά ψηφίζει Χρυσή Αυγή. «Γιατί όλοι οι άλλοι είναι μ…κες».
