Ποιος δεν μπήκε στον πειρασμό να πει ή να γράψει τι και πώς πρέπει να γίνει για να ξεπεράσουμε την κρίση; Ακόμα κι εμείς, εδώ, το διαπράξαμε κατά κόρον. Και, μάλλον, κάναμε κατάχρηση του ρόλου του πολίτη, ακόμα και του δημοσιογράφου, ο οποίος ναι μεν έχει δικαίωμα, βεβαίως και χρέος, να καταθέτει δημόσια την άποψή του, αλλά μέχρι ενός σημείου, αδερφέ! Υπό μία έννοια, τα κείμενα του υπογράφοντος για την κρίση (που, αν έμπαιναν σε βιβλίο, θα χρειαζόταν ένας τόμος χιλίων σελίδων) αποτελούν σαφή παραβίαση του μέτρου.
Από την άλλη, το ανεφάρμοστο κάθε πρότασης που έρχεται «από τα κάτω», ανεφάρμοστο, επειδή προσκρούσει στην απάθεια των πολιτικών ηγητόρων, δημιουργεί ένα νέο ηλεκτρικό πεδίο: Στην ετοιμασία του κοινού να υποδεχτεί κάθε εξωπολιτική λύση, αφού άλλοτε στρέφει το βλέμμα του στους λοχίες, άλλοτε στο Θεό. Τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα έχει καλλιεργηθεί και η ελπίδα για επέμβαση των Ολυμπίων πατέρων! Λοιπόν, για να μην εκτραπούμε, ας εστιάσουμε στο γήινο ερώτημα: Πες ότι ανασταινόταν ο Μέγας Αλέξανδρος. Ή ο Ελευθέριος Βενιζέλος. Ή ο Χαρίλαος Τρικούπης. Τι θα έπρεπε να κάνει αυτός ο ηγέτης, αυτός ο εθνάρχης, για να σώσει την Ελλάδα;
Το πρώτον, θα έπρεπε να δει ωμά σε τι κατάσταση βρίσκεται η χώρα. Κι επειδή όλοι πια το γνωρίζουμε αυτό, δεν χρειάζεται να σημειώσουμε τώρα εδώ τι θα διαπιστώσει. Γίνεται λοιπόν η καταγραφή και συγκαλείται Υπουργικό Συμβούλιο για να πάρει αποφάσεις επί των δεδομένων.
Λοιπόν, πατριώτη, το έκτακτο αυτό και ιστορικό Υπουργικό Συμβούλιο θα έπρεπε να πάρει κατ’ αρχήν την εξής απόφαση:
Η χώρα χρειάζεται μακρόχρονη πολιτική σταθερότητα και κοινωνική συνοχή. Για τον λόγο αυτό καλείται εθνοσυνέλευση. Προσκαλούνται τα καλύτερα μυαλά της πατρίδας, όλων των επιστημών και των δράσεων, διαπιστώνεται απ’ όλους μαζί το σύνθετο πρόβλημα επακριβώς. Με απόφαση όλων αυτών των προσωπικοτήτων διορίζεται ολιγομελής κυβέρνηση μακράς πνοής. Δεν θα γίνουν εκλογές πριν από την επόμενη εθνοσυνέλευση, η οποία θα γίνει (μετά από πέντε ή δέκα ή είκοσι χρόνια, όσα χρειαστούν) κάπου στο εξωτερικό αυτή τη φορά (προνοητικά) με πρόσκληση των δύο τρίτων των μελών της για ν’ αποφασίσει η ολομέλειά της τη συνέχεια της εθνικής ζωής.
Η δε διορισμένη κυβέρνηση, θα συσκεφτεί αμέσως και θα πει:
Την ώρα που η χώρα είναι εύθραυστη και ευάλωτη, ενώ ο εχθρός είναι εντός των τειχών, χρειαζόμαστε συμμάχους. Επιλέγουμε λοιπόν επειγόντως συμμάχους. Θα είναι ποιοι; Οι Ρώσοι; Οι Κινέζοι; Οι Αμερικανοί; Οι Γερμανοί; Μελετούμε τι είναι και τι πρεσβεύει ο καθένας τους, πώς τοποθετείται στο παγκόσμιο στερέωμα, ποια είναι η γεωστρατηγική πολιτική του. Κακά τα ψέματα, θα πρέπει να παραδεχτούμε, ότι οι μόνοι σύμμαχοι αυτού του επιπέδου είναι (κι αν δεν είναι, πρέπει να γίνουν) οι Αμερικανοί. Παραμερίζουμε λοιπόν τις αγκυλώσεις και τις φαντασιώσεις μας, πράττουμε τα δέοντα προς την κατεύθυνση αυτή.
Είναι προφανές ότι μία χώρα επιβάλλει την θέλησή της σε κακόβουλους γείτονες ή οχυρώνεται απέναντι σε κάθε «πέμπτη φάλαγγα», όταν διαθέτει ισχυρό στρατό για τα σύνορα και εκπαιδευμένα σώματα ασφαλείας για το εσωτερικό. Απευθύνεται λοιπόν στους συμμάχους και το πρώτο που ζητά, είναι εξοπλισμός και τεχνογνωσία. Με τη βοήθειά τους εκπαιδεύει άριστα τον στρατό και τα σώματα ασφαλείας. Όταν γίνεται πανίσχυρη στρατιωτικά και αστυνομικά, προχωράει στα επόμενα βήματα.
Η χώρα καταρτίζει ένα πρόγραμμα παραγωγής τροφίμων. Διοχετεύει όλο το εργατικό της δυναμικό στο πρόγραμμα αυτό, επανασχεδιάζει την ύπαιθρο παραγωγικά και κοινωνικά, την πολεοδομεί εκ νέου…
Από δω και κάτω όλα είναι εύκολα. Δεν είναι ανάγκη να διατυπωθούν. Εάν έχουν γίνει τα πρώτα, είναι πανεύκολο να γίνουν τα δεύτερα. Ο δρόμος ανοίγει μοναχός του. Το θέμα είναι μόνο να συμφωνήσουμε στα βασικά που προαναφέραμε.
Ναι, έχετε δίκιο, δεν θα συμφωνήσουμε ποτέ, επειδή αυτά τα τρία, τέσσερα πράγματα που σημειώσαμε ως θεμελιώδη, όσο κι αν είναι εύλογα, δεν βρίσκουν οπαδούς. Οι νεοέλληνες έχουν ασπαστεί θεωρίες και εφαρμόζουν πρακτικές που αντιστρατεύονται τους κανόνες της Φύσης. Η σκέψη τους βυθίζεται στο νοητικό τέλμα των αριστερών ή των δεξιών ή των αριστεροδέξιων θεωριών που βλέπουν μόνο τη μάζα, όχι το άτομο, δεν καταλαβαίνουν ότι το άτομο συγκροτεί το σύνολο, όχι τη μάζα, δεν αντιλαμβάνονται την ουσιώδη διαφορά ανάμεσα στο συλλογικό και το μαζικό.
Το θέμα που θίγουμε, δεν αφορά μόνο την υπανάπτυκτη Ελλάδα. Αφορά και τ’ ανεπτυγμένα κράτη της Δύσης και της Άπω Ανατολής, αφορά εν τέλει την ανθρωπότητα, διότι τα προβλήματα που πρέπει να επιλύσει ο άνθρωπος, δεν είναι μόνο οικονομικά, δεν είναι μόνο η ανεργία. Δεν είναι μόνο εθνικά. Είναι κάτι πολύ περισσότερο: Είναι ο υπερπληθυσμός στον πλανήτη, είναι η πείνα και η δίψα, η πρόσβαση σε νερό και τρόφιμα έξι, εφτά δισεκατομμυρίων ανθρώπων, είναι η μόλυνση των υδάτων, του εδάφους και του αέρα, του διαστήματος, είναι η πυρηνική απειλή, έτοιμη να εκδηλωθεί με αφετηρία το τσουνάμι στην Ιαπωνία ή το ηφαίστειο στο Γελοουστόουν, είναι οι ασθένειες και οι επιδημίες, η βία και η εγκληματικότητα, η άνευ προηγουμένου μετακίνηση πληθυσμών από ήπειρο σε ήπειρο…
Αναρωτιέται κανείς αν υπάρχει περίπτωση συνεννόησης των κρατών για τα θέματα αυτά. Ε, όχι, δεν υπάρχει! Τα προβλήματα αυτά έχουν την δική τους δυναμική, εξελίσσονται ερήμην των κυβερνήσεων, ακόμα και των ισχυροτέρων, η ζωή πάνω στη γη έχει φτάσει εδώ αυτόματα και μηχανικά, όμως αυτόματα και μηχανικά μπορεί να τελειώσει…
Ο σκεπτόμενος πολίτης ενός αθλίου κράτους σαν την Ελλάδα έχει λίγες επιλογές. Γνωρίζοντας αυτά τα ογκώδη, επιμερίζει ως σώφρων την ευθύνη του στα τοπικά κι ακόμα περισσότερο στα οικιακά του ζητήματα. Τοποθετείται όσο μπορεί καλύτερα απέναντι σε αυτά, έχει επίγνωση της ατομικότητάς του. Προσοχή: Δεν γράψαμε «της μικρότητάς του»… Γράψαμε «της ατομικότητάς του». Διότι έτσι τονίζεται η εξειδίκευση της ευθύνης του ως άνθρωπος. Η μικρότητα δείχνει μια αρρωστημέη ταπείνωση, η ατομικότητα δείχνει μια μεγαλειώδη οριοθέτηση. Μέσα απ’ αυτή την εξειδικευμένη ευθύνη ο σκεπτόμενος πολίτης διαμορφώνει την θέση του απέναντι ή, μάλλον, μέσα στην πολιτική, απέναντι ή, μάλλον, μέσα στην κοινωνία. Όταν δεν ικανοποιείται από τα κόμματα που ζητούν την ψήφο του, συμμετέχει στην ίδρυση άλλων. Κι εκεί συμβιβάζεται με τις βουλήσεις των συμπολιτών του ζητώντας όχι το ιδανικό, αλλά το μέτριο, το οποίο είναι προτιμότερο από το άχρηστο, απείρως δε καλύτερο από το άθλιο. Οι φανατισμοί, οι προσηλώσεις, οι αφοσιώσεις σε «κλειστά δόγματα» αποτελούν νέο (ίσως μεγαλύτερο) κίνδυνο από την απραξία και την απάθεια.
Ερώτημα είναι τι θα κάνει κανείς με τον συμπολίτη, τον σύντροφο και τον συμπότη, που (με ευθύνη της Πολιτείας) έμεινε ανυποψίαστος, απολίτικος, αδαής, άδειος, αμνήμων και άνους. Μπορείς άραγε να κινητοποιήσεις αυτόν τον ψηφοφόρο προς μία κατεύθυνση δημιουργική;
Όχι, δε μπορείς! Ξέροντας όμως αυτό ο σκεπτόμενος πολίτης δεν καταναλώνεται σε δημοκρατικές διαδικασίες, καταφεύγει στην τεχνική που χτίζει κανείς ένα ωραίο σπίτι με άσχημα υλικά. Γιατί να το κάνει; Μα… επειδή διαθέτει συλλογική συνείδηση και ξέρει ότι (αν και είναι θυσία) η αποστολή του στη γη δεν αφορά την καλοπέρασή του, αφορά την αφύπνιση των ναρκωμένων συνειδήσεων γύρω του.
Λοιπόν, στην προσπάθειά μας να τα κάνουμε λιανά, ίσως αδικούμε την βαθύτερη ουσία των πραγμάτων, εντούτοις έχει αξία να γίνουμε κατανοητοί στα μωρά και τα νήπια: Εδώ, τώρα, όσο επιμερίζεται στην ατομική μας ευθύνη, θα μπορούσαμε να φτιάξουμε τη μικρή παρέα των αποφασισμένων, ώστε να υπάρξει ένας πυρήνας που δεν θα απαιτήσει τη συμμετοχή των ανίδεων, αλλά μόνο την ψήφο τους. Πρώτη διδάξασα η… Χρυσή Αυγή! Στις εκλογές της 6ης Μαΐου και, επαναληπτικά, της 17ης Ιουνίου 2012 έδειξε την ισχύ που αποκτάει στο χρόνο μια επίμονη συλλογική ιδέα. Εισάγοντας την έννοια της ποιότητας σ’ αυτή την συλλογική ιδέα μπορείς να κάνεις πολλά…
Καταλήγουμε στο πολιτικό συμπέρασμα ότι οι ιδέες είναι πάντα εδώ και διατηρούν την ισχύ της συλλογικότητάς τους, ακόμα και αν γίνονται κτήμα μικρών ομάδων. Ένα ολιγάριθμο λοιπόν πολιτικό κόμμα (με συνειδητοποιημένα και εκπαιδευμένα γνωστικά μέλη) μπορεί να γυρίσει την σελίδα αυτής της χώρας. Δεν χρειάζονται απαραιτήτως οι πολλοί, δεν είναι ανάγκη να συμμετέχουν όλοι. Μαζί με τ’ άλλα που πρέπει να ξεδιαλύνουμε κάποια ώρα, είναι κι αυτό το μαζικό, αυτό το ισοπεδωτικό, αυτό το κυρίαρχο χαρακτηριστικό του χυλού που συμβολίζεται με την αθώα λέξη «όλοι»…
