Η κυβέρνηση συζητά για το πώς θα γεμίσει τα Ταμεία της. Δεν βλέπει πως «ουκ αν λάβεις παρά του μη έχοντος». Το ίδιο όμως κάνουν οι Τράπεζες: Στραγγίζουν την αγορά, αντί να την αιμοδοτούν. Κάνουν ότι δεν καταλαβαίνουν. Σα να μη συνέβη τίποτα γύρω μας. Οι δημοσιογράφοι ωρύονται για την υπερφορολόγηση της κυβέρνησης. Δεν βγάζουν όμως άχνα για το ρόλο και, εν τέλει, την ενοχή των Τραπεζών στη γέννηση και τη συνέχιση της κρίσης.
Κανείς δεν συζητά για το πώς θα κάνει επανεκκίνηση η παραγωγή, πώς θα κινηθεί η αγορά, ώστε να πετύχουν εισόδημα τα νοικοκυριά. Ν’ αποκτήσουν εισόδημα για να πληρώσουν την εφορία, το Ασφαλιστικό Ταμείο, τη ΔΕΗ, τον ΟΤΕ, την Τράπεζα.
Μοιάζει να μην κατανοεί κανείς το απλούστατο: Αν μπορούσαν να εργαστούν οι επαγγελματίες, οι επιχειρήσεις, ούτε ανεργία θα είχαμε, ούτε τα δάνεια των Τραπεζών θα ήταν «κόκκινα», ούτε τα Ασφαλιστικά Ταμεία θα ήταν υπό κατάρρευση, ούτε τα φορολογικά θέματα θα είχαν ιδιαίτερη σημασία πέραν της… φιλοσοφικής τους διάστασης! Αυτοί «εκεί πάνω» μοιάζει να μη μπορούν «να μοιράσουν δύο γαϊδουριών άχυρα». Είναι οι ηλίθιοι ή σαδιστές. Η κυβέρνηση ή η «Τρόικα» δεν έχει σημασία.
Το πρώτο είναι δύσκολο να γίνει αποδεκτό. Το δεύτερο χρειάζεται κάποιες διευκρινίσεις: Σαδιστικό είναι το Ελληνικό και το Παγκόσμιο Σύστημα. Το οποίο εξετράφη με παράλογους και άδικους νόμους, αν και αυτό ήταν δυσδιάκριτο από τη μάζα στη μικροκλίμακά τους. Το «Σύστημα» είναι απλά μια συσσώρευση των ηλίθιων λεπτομερειών που έγιναν νόμοι. Παράδειγμα: Για να προσλάβει το Γραφείο ενός δικηγόρου μία Γραμματέα, πρέπει να πληρώσει 200 ευρώ σ’ έναν μηχανικό, ο οποίος θα βεβαιώσει ότι δεν θα πέσει το ταβάνι του Γραφείου στο κεφάλι της.
Έτσι ακριβώς. Το κτίριο, ας πέσει… δεν πειράζει. Το θέμα είναι να μην πέσει το ταβάνι του Γραφείου του δικηγόρου πάνω στη Γραμματέα του. Έχει όμως ο άνθρωπος… εναλλακτική λύση:Να εκπαιδευτεί ως εργοδότης, ώστε να μάθει τι πρέπει να προσέχει για να μην πάθει κάτι η Γραμματέας. Είναι υποχρεωμένος λοιπόν να πληρώσει 80 ευρώ για να παρακολουθήσει ένα επιδοτούμενο (από το ΕΣΠΑ) σεμινάριο, στο οποίο μαθαίνει μεταξύ άλλων τραγελαφικών, ότι το δάπεδο του Γραφείου… δεν πρέπει να είναι ολισθηρό, διότι υπάρχει κίνδυνος να πέσει η Γραμματέας και να σπάσει το πόδι της. Κι όταν σχολάει το μεσημέρι, να την συμβουλεύει να προσέχει στο δρόμο για να μην πάθει τροχαίο. Μα τη μπαναΐα! Οπότε λες «άει σιχτίρ»!
Δεν έχει νόημα, αδερφέ! Αυτή η νομοθετημένη σχιζοφρένεια δεν παλεύεται. Θέλει μόνο ξήλωμα. Θέλει ένα δυναμίτη στα θεμέλια. Το Σύστημα, σήμερα, εν μέσω εφιαλτικής κρίσης, επιδοτεί όλο αυτό το αεριτζίδικο πράμα, αδιαφορεί όμως για την παραγωγή και για την επανεκκίνησή της. Από ηλιθιότητα ή από σκοπιμότητα; Σκοπιμότητα… για ποιο λόγο άραγε; Και, εν τέλει, ό,τι και να συμβαίνει, αναρωτιέσαι: Τι μπορεί να κάνει ο ευφυέστερος, ο εργατικότερος, ο εφευρετικότερος όλων των πολιτών σ’ αυτή τη χώρα της καθημερινής παράνοιας;
