Με τα λόγια χτίζονται ανώγεια και success στόρια
Η ειρήνη μοιάζει φτιαγμένη για τα βράδια του ελληνικού καλοκαιριού. Ακόμα και μια ουδέτερη πόλη μπορεί να την τραγουδήσει. Ακόμα κι αυτό το μουδιασμένο φετεινό καλοκαίρι μπορεί να το πει.
Σταματημένος στη μέση της ασφάλτου, όρθιος ένας θαμώνας της Κυριακής άφηνε το τραπέζι του, που κι αυτό ήταν στο δρόμο, και ξεμούδιαζε κοιτώντας τις πλάτες των υπολοίπων που κοιτούσαν στην τηλεόραση τον Παναιτωλικό. Και σε μια μικρή τον Ολυμπιακό!
Ήσυχοι δρόμοι, πολύτιμοι καλοκαιρινοί. Τώρα που δεν αγοράζεται εύκολα η βενζίνη. Μια γάτα, τόσο σίγουρη, ξάπλωνε πιο κάτω, στην άσφαλτο, με την βεβαιότητα ότι δεν θα την σηκώσει κανείς.
Αχάριστα παιδιά οι κάτοικοι, σκορπάνε σκουπίδια από βρισίδια για την μπάλα, τον ποδοσφαιριστή, τον διαιτητή. Τηλεοράσεις στα μπαλκόνια. Θες δε θες ακούς ποδόσφαιρο. Αν δεν σ’ αρέσει δεν είσαι με τα καλά σου. Τραγούδια δυνατά. Αν δεν σ’ αρέσουν δεν είσαι με τα καλά σου.
Η ειρήνη απλώνεται για να την κάνεις ό, τι θέλεις. Σαν γήπεδο καινούριο στη θέση ενός άθλιου παλιού. Όπου πας και πετάς κροτίδες και δυναμίτες, ως παραδοσιακός κάτοχος της τεχνογνωσίας. Όπου εκκρίνεις τα σεξουαλικά σου απωθημένα.
Κάτω από την ειρηνική χώρα, μικρό δείγμα της οποίας είναι ο τόπος μας, ο όμορφος τόπος μας, όσο κι αν δεν το ξέρουμε ή δεν θέλουμε να το δούμε, κυλάει το δηλητήριο της βίας.
Κατάλοιπο μια σκληρής ζωής; Ίσως. Φαίνεται ότι όταν η ζωή άλλαξε σε εύκολη, δεν άλλαξε μαζί και ο τρόπος σκέψης. Αυτόν δεν άγγιξε τίποτα. Μετά ξανάγινε δύσκολη και ο τρόπος σκέψης έδινε σήμα δικαίωσης. « Έτσι είναι το σωστό, να χτυπάς όσους σε χτυπάνε, ή σκέφτονται να σε χτυπήσουν, ή μπορεί να σε χτυπήσουν» έλεγε.
Μαζεύει τώρα την νεολαία ο διεστραμμένος βουλευτής με το γυαλιστερό μάτι να τους πει τα δικά του, ότι τα στρατόπεδα συγκέντρωσης ήταν καλά. Πάνε και τα τούβλα, να εφοδιαστούν δύναμη για την μετέπειτα ζωή.
Άλλοτε η εκκλησία, άλλοτε μια ιδεολογία, άλλοτε μια ομάδα, μαζεύουν τα παρατημένα από την πολιτεία, την παιδεία, άνθη της νεολαίας. Σακατεμένος ο κάμπος της χώρας, πώς να γεμίσει; Τουλάχιστον υπάρχει η ειρήνη. Ίσως ο αέρας της να βγάλει τους σπόρους της νεολαίας σε έφορο έδαφος για τον παράδεισο που μας αξίζει. Όταν θα μας αξίζει.
