Σύμφωνα με έγγραφο του ΔΝΤ η διάσωση της Ελλάδας με το πρώτο μνημόνιο, το 2010, ήταν ένα μεγαλοπρεπές λάθος. Επί της ουσίας δηλαδή δεν ήταν διάσωση, αλλά καταστροφή της Ελλάδας. Διάσωση ήταν μόνο για τις άλλες προβληματικές χώρες της Ευρωζώνης, οι οποίες τσαλαπατώντας την Ελλάδα, «αγόρασαν» χρόνο, «κρύφτηκαν» πίσω από τους «λωποδύτες» και «τεμπέληδες» Έλληνες, για να σωθούν οι ίδιες από την κατάρρευση.
«Η πολυσέλιδη έκθεση του Ταμείου που ήρθε στη δημοσιότητα, αποτελεί κόλαφο για την πολιτική της διάσωσης, αλλά, κυρίως, για την Ευρώπη, δηλαδή τη Γερμανία και εξ ίσου για την Ελληνική κυβέρνηση της εποχής, την κυβέρνηση Παπανδρέου, η οποία και υπέγραψε το πρώτο μνημόνιο» γράφει ο Γιώργος Μαλούχος στο «Βήμα». Εδώ ταιριάζει η τελευταία φράση του Νίκου Μπελογιάννη που είπε στην σύντροφό του Έλλη Παπά πριν εκτελεστεί: «Και να σκέφτεσαι ότι πάμε να πεθάνουμε για ένα λάθος». Οι Ευρωπαίοι μας έβαλαν το σουγιά στο λαιμό.
Κι επειδή αυτό δεν έφτανε, μας ξεφτίλιζαν για καιρό σ’ όλη την Οικουμένη. Θα μπορούσε όμως να λύσουμε το πρόβλημα της χώρας με πιο ήπιο και πιο ανθρωπινό τρόπο. Αυτή η αποτρόπαιη πολιτική πράξη των εταίρων Ευρωπαίων θα ήταν αιτία πολέμου, εάν η Ελλάδα είχε τη στρατιωτική δύναμη ενός κράτους σαν τη Γαλλία ή την Αγγλία που θα υπεράσπιζε την τιμή και την υπόληψη του έθνους. Ήταν άνανδρο αυτό που έκαμαν. Όσο για τον Γιώργο Παπανδρέου και την κυβέρνησή του, ας είμαστε επιεικείς και, άσχετα αν ορισμένοι χρειάζονται έναν βολικό ένοχο, οφείλουμε να πούμε ότι:
Δεν μπορούσε να κάνει τίποτα καλύτερο μπροστά σ’ αυτά τ’ αρπακτικά. Οποιοσδήποτε πατριώτης ηγέτης στη θέση του, ασχέτως τι έλεγε τότε και τι λέει τώρα εκ του ασφαλούς, θα έκανε το ίδιο, την ώρα που οι Ευρωπαίοι ληστές ήταν έτοιμοι να πνίξουν την Ελλάδα στη θάλασσα για να σωθούν οι ίδιοι. Και, αν τους εκβίαζε (τον κατηγορούν για προδοσία που δεν το έκαμε) θα κέρδιζε μία μάχη, αλλά θα έχανε τον πόλεμο. Αυτή είναι η πικρή αλήθεια, μας αρέσει – δε μας αρέσει.
