Ο Κώστας βοσκός στο επάγγελμα είχε γύρω στα 80 πρόβατα. Κάθε μέρα τα έβοσκε στα λιβάδια και το βράδυ τα γυρνούσε στο μαντρί. Κάποιες φορές τα περνούσε μέσα από το χωριό, ανάλογα πού βρισκόταν το λιβάδι.
Ένα απόγευμα καθώς γυρνούσε από τη βοσκή στα ακρινά σπίτια του χωριού του λέει ένας ηλικιωμένος γείτονας:
– Μια χάρη θέλω Κώστα… να μου χαρίσεις μια προβατίνα.
– Μετά χαράς, διάλεξε μία και πες μου ποια θες.
– Αυτή τη μεγάλη θέλω που ξεχωρίζει απ’ όλο το κοπάδι.
Κάνει έτσι και δείχνει με το χέρι του. Κοιτάζει ο Κώστας κατάπληκτος.
– Α! μωρέ μπάρμπα Σπύρο. Τι λες! Αυτό είναι το κριάρι, δεν είναι προβατίνα. Αυτό διάλεξες;
Ο μπάρμπα Σπύρος συνεχίζει να λέει με θαυμασμό.
– Τι είναι αυτό το πράμα μωρέ Κώστα! Σωστό θεριό!
Πήγε ο Κώστας το κοπάδι στο μαντρί, έκλεισε την πόρτα, έφυγε. Σηκώθηκε το πρωί, πήγε ν’ ανοίξει στο κοπάδι του να το πάει στο λιβάδι για βοσκή.
Βγήκαν όλα τα ζώα εκτός από το κριάρι. Μπαίνει ο Κώστας στο μαντρί και αντικρίζει το ζώο του νεκρό.
Ήταν που την προηγούμενη μέρα το θαύμαζε ο μπάρμπα Σπύρος και το ήθελε για μανάρι.
