Στα δεκαπέντε του ο Γιώργος έκαμε την επανάστασή του. Συγκέντρωσε τα επιχειρήματά του εναντίον του Σχολείου, τα συστηματοποίησε λογικά και τα ξεφούρνισε ένα μεσημέρι, μετά το φαγητό στο σπίτι.
– Θα σταματήσω το Σχολείο.
Αμέτρητα επεισόδια τεκμηρίωναν το δίκιο του. Στο μάθημα της πληροφορικής η καθηγήτρια του έβαζε με το ζόρι 11, ενώ ήταν πολύ καλύτερος, όχι μόνο από τους συμμαθητές του, αλλά και από την ίδια, αφού μπορούσε να λύσει και να δέσει τον υπολογιστή με κλειστά μάτια. Όμως η καθηγήτρια τον τιμωρούσε, επειδή, λέει, δεν ήξερε τη θεωρία. Με άλλα λόγια, ο Γιώργος δεν ήθελε να μάθει το μάθημα «παπαγαλία».
Και στο μάθημα των θρησκευτικών επίσης είχε 11. Η καθηγήτριά του τον τιμωρούσε, επειδή, λέει, «έκανε ερωτήσεις για το Θεό δυσανάλογες με την ηλικία του».
Είχε επίγνωση της ευφυΐας του και δεν άντεχε τη μεταχείριση που ταίριαζε σε ηλίθιο. Αυτή τη φρίκη του Σχολείου δικαίως ήθελε ν’ αποφύγει. Στα γεγονότα που το παιδί αράδιαζε ένα μετά το άλλο, κανείς λογικός άνθρωπος δεν θα μπορούσε να αντιπεί κάτι που να στέκει. Ο πατέρας του Γιώργου είχε πια μία μοναδική λύση: Να επιβάλλει τη συνέχιση του Σχολείου. Επιβολή όμως θα σήμαινε κατάρρευση μιας ολόκληρης φιλοσοφίας που εφάρμοζε η οικογένειά του.
Ναι. Η λύση της πειθούς. Δύσκολη δουλειά! Στα λογικά επιχειρήματα του Γιώργου μπορούσες ν’ αντιτάξεις μόνο σοφιστείες. Η πειθώ ασκείται μόνο με λογικά επιχειρήματα. Ενίοτε με σοφιστείες. Αλλά ο πατέρας του Γιώργου απεχθανόταν τις σοφιστείες. Εφάρμοζε την αρχή της γενναιότητας και της ευθύτητας. Επιχείρησε με λογικά επιχειρήματα να διατυπώσει έναν αντίλογο, αλλά ηττήθηκε κατά κράτος από τον νεαρό.
Έστυβε το μυαλό του να βρει το δρόμο για κείνο που ένοιωθε: Το παιδί δεν έπρεπε να σταματήσει το Σχολείο. Κι ας ήταν ακαταμάχητα όλα τα επιχειρήματά του. Στη ζωή μερικά πράγματα υπερβαίνουν τη λογική. Κάποιες φορές πάνε και κόντρα σ’ αυτήν.
Επιχείρησε στο τέλος μια ιστορία:
– Όταν ο Οδυσσέας παγιδεύτηκε στη σπηλιά του Κύκλωπα, τον ρώτησε ο Πολύφημος: Πώς σε λένε; Κι ο Οδυσσέας δεν είπε το όνομά του. Εκείνη τη στιγμή δεν ήταν ο πορθητής της Τροίας, αλλά ένας ανθρωπάκος που κινδύνευε να γίνει μεζεδάκι του Πολύφημου. Απάντησε λοιπόν γνωρίζοντας τι είναι εκείνη μόνο τη στιγμή. Όχι τι ήταν κάποτε ή τι θα ήταν στο μέλλον. Είπε: Το όνομά μου είναι Κανένας. Δηλαδή, ο Τίποτας. Διότι εκείνη την ώρα ήταν πράγματι ένα Τίποτα. Όταν όμως με την εξυπνάδα του βγήκε από τη σπηλιά, έσωσε και τους συντρόφους του, μόλις απομακρύνθηκε με το πλοίο στη θάλασσα, δεν άντεξε να είναι ο Κανένας, δεν μπορούσε να κουβαλήσει στη ζωή του την ετικέτα του Τίποτα. Έβαλε τα χέρια του χωνί και φώναξε: Πολύφημε, μάθε ότι δεν σε τύφλωσε ο Κανένας, αλλά ο Οδυσσέας. Ο γιος του Λαέρτη. Ο Βασιλιάς της Ιθάκης. Έτσι κι εσύ Γιώργο μου: Τώρα είσαι μέσα στη σπηλιά του Κύκλωπα. Βγες απ’ αυτήν. Πάρε το απολυτήριο του Λυκείου. Και μόλις βγεις έξω από την Πύλη του Σχολείου σου, βάλε τα χέρια σου χωνί και φώναξέ τους: Μαλάκες, εγώ είμαι ο Γιώργος. Ο γιος του Παντελή. Ο βασιλιάς της ζωής μου.
Γέλασε μέχρι τ’ αυτιά του ο Γιώργος. Με το μύθο του Οδυσσέα συγκράτησε και πολλούς συμμαθητές του που δεν σταμάτησαν το Σχολείο. Χωρίς να το ξέρει, χωρίς να το επιδιώκει, ο Παντελής δεν έδωσε λύση μόνο στον γιο του τον Οδυσσέα, αλλά και στους συντρόφους του Οδυσσέα. Έτσι γλίτωσαν όλοι μαζί από τον αποτρόπαιο θάνατο στη σπηλιά του Κύκλωπα.
