Πόσο είπατε είναι η ανεργία; 27%; Ξανασκεφτείτε το…
Ο Γιώργος Λακόπουλος στο protagon.gr σε άρθρο του με τίτλο «μαύρος από την Καλαμάτα», γράφει: “Το λένε οι αριθμοί: σχεδόν οι δύο στους δέκα κατοίκους της χώρας δεν έχουν μητρική γλώσσα την Ελληνική. Μετανάστες; Όχι όλοι. Ξένοι; Ούτε! Εκατοντάδες χιλιάδες από αυτούς δεν αισθάνονται μετανάστες, ούτε ξένοι, γιατί, απλούστατα, δεν είναι. Δεν έχουν έλθει από πουθενά. Και δεν θέλουν να επιστρέψουν κάπου. Γεννήθηκαν εδώ. Και εδώ θέλουν να ζήσουν. Είναι νέοι μέχρι 20 – 22 ετών και συγκροτούν έναν πληθυσμό που διαρκώς θα αυξάνεται ”.
Αυτά τα παιδιά θα πάρουν την Ελληνική ιθαγένεια, επειδή γεννήθηκαν εδώ. Και, όταν, όπως λέει ο Λακόπουλος, αποκτήσουν την ιθαγένεια που η χώρα τους οφείλει, η (επίσημη) ανεργία θα υπερδιπλασιαστεί. Το 27% θα γίνει 54%. Οι ειδικοί λένε ότι, όταν η ανεργία φτάσει το 35%, η κοινωνία πιάνει το όριο της εξέγερσης. Η Ελληνική κοινωνία που θα εγγράψει εν μιά νυκτί 54% επίσημη ανεργία, σε τι σημείο θα βρίσκεται;
Αυτοί οι νέοι Έλληνες που αριθμούν μερικές εκατοντάδες χιλιάδες (μπορεί και περισσότεροι, ποιος ξέρει;) στα επόμενα δέκα χρόνια θα έχουν κάνει οικογένεια. Κουβαλώντας την κουλτούρα των γονιών τους, δηλαδή την κουλτούρα της χώρας απ’ όπου κατάγονται, θα γίνουν πολύτεκνοι. Όπως η διάσημη πια δεκαμελής οικογένεια των Αντετοκούνμπο. Την ίδια στιγμή δύο εκατομμύρια νέοι (αυτόχθονες Έλληνες) αρνούνται να κάνουν οικογένεια, ούτε καν να ερωτευτούν δεν έχουν όρεξη και, φυσικά, ούτε σκέψη για τεκνοποιία. Δεκάδες χιλιάδες από αυτούς φεύγουν από τη χώρα και, το πιθανότερο, δεν θα γυρίσουν ποτέ. Είναι λοιπόν μαθηματικώς βέβαιον ότι σε δέκα πέντε, το πολύ σε είκοσι χρόνια, η χώρα θα είναι Ισλαμική, με μουσουλμάνο πρωθυπουργό και μουσουλμανική Βουλή. Οι Έλληνες θα είναι μειονότητα στον τόπο τους. Αλλά το πρόβλημα (Θου, Κύριε, φυλακήν τω στόματί μου) δεν είναι αυτό! Θα πεινάσουμε όλοι μαζί. Κι εμείς κι εκείνοι. Η ΚΟΙΝΗ εξαθλίωση είναι προ των πυλών. Αυτό δεν αποτελεί ξενοφοβία. Αποτελεί ακριβή εκτίμηση για την κοινή μοίρα ημών και εκείνων. Μόνο αυτό. Τίποτε άλλο.
Μέχρι στιγμής η συζήτηση για το θέμα περιορίζεται στις ετικέτες των πολιτικών άκρων. Από τη μια, ο διεθνισμός της αριστεράς και από την άλλη η υστερία της ακροδεξιάς. Είναι λάθος όμως να ορίζεται αυτό το θέμα μ’ αυτούς τους όρους. Η πραγματικότητα είναι άλλη και όλοι κλείνουν τα μάτια σ’ αυτή: Άνθρωποι χωρίς κανένα αίσθημα για τον τόπο αυτό αυξάνονται και πληθύνονται σε βαθμό που ο τόπος θα βουλιάξει από το βάρος, δεν αντέχει, δεν μπορεί να τους θρέψει, δεν μπορεί να τους περιθάλψει, δεν μπορεί να τους στεγάσει. Δεν μπορεί να βρει δουλειά σε τόσους ανθρώπους. Οι φυσιολογικές αυτές αδυναμίες θα προκαλέσουν τεράστιο κύμα εγκληματικότητας.
Και τι να κάνουμε; Να τους διώξουμε; Δε γίνεται πια! Εδώ δεν μπορεί αυτό το άθλιο κράτος να σφραγίσει τα σύνορα, θα διώξει όσους τα πέρασαν κι εγκαταστάθηκαν στα εδάφη; Δε γίνεται. Επομένως;
Λογικά μένει μόνο μία λύση για το κράτος: Να σφραγίσει μεν τα σύνορα (είναι επείγον) αλλά, ταυτόχρονα, να καταρτίσει πρόγραμμα ανάπτυξης της υπαίθρου για να εργαστούν αυτά τα πλήθη. Κάθε άλλη λύση μοιάζει απάνθρωπη. Κάθε άλλη λύση μοιάζει παράλογη.
Όμως το κράτος αδρανεί. Επειδή αδυνατεί. Απορροφά όλη του την ενέργεια η εξυπηρέτηση του Δημόσιου χρέους και η υποταγή στην Τρόικα. Ακόμα και να πάει καλά αυτή η διαδικασία (που δεν θα πάει) δεν αντιπροσωπεύει παρά την διάσωση από τη Σκύλα. Η Χάρυβδη όμως θα κάνει την ανθρωποφάγα δουλειά της από την άλλη μεριά.
