Ποιος αδίκησε, ποιος αδικεί, ποιος αδικείται από την ιστορική συγκυρία;
Το ξήλωμα των δύο μεγάλων κομμάτων της Μεταπολίτευσης έγινε τον Ιούλιο του 2012. Η γέννηση τεσσάρων νέων κομμάτων που έγινε την ίδια εκείνη χρονική στιγμή, δεν είναι παρά η μεταβατική συνθήκη από το παλιό στο νέο. Ένα «νέο» που χρειάζεται τουλάχιστον τέσσερις ακόμη εκλογικές αναμετρήσεις για να εμφανιστεί εν λαμπρότητι. Με αφετηρία συλλογισμών αυτή την εκτίμηση, τίποτα σήμερα δεν θα έπρεπε να εκπλήσσει κανέναν.
Το άρθρο αυτό γράφεται λίγο πριν τις ευρωεκλογές της 25ης Μαΐου 2014, όταν και θα καταδειχτεί πέραν πάσης αμφιβολίας ότι το άλλοτε κραταιό ΠΑΣΟΚ πνέει τα λοίσθια. Οι δηλώσεις του αρχηγού του ακούγονται ήδη ως επιθανάτιος ρόγχος. Μαζί δε με αυτό θα καταρρεύσει και η κυβέρνηση στην οποία συμμετέχει. Η απόπειρα Βενιζέλου να «εκβιάσει» το εκλογικό σώμα, ώστε να διασωθούν από κοινού ο ίδιος και η κυβέρνηση με ένα αξιοπρεπές 10%, δεν είναι παρά ένας ευφυής τρόπος προσωπικής απόδρασης από μια εξουσία, η οποία εξανεμίζει την έσχατη ελπίδα των τελευταίων πια στελεχών του ΠΑΣΟΚ για πολιτική επιβίωση.
Στην πραγματικότητα, αυτό που συμβαίνει, είναι μια πολιτική τραγωδία. Το χρονικό της οποίας είχε προαναγγελθεί προ δεκαετίας, όχι από την απώλεια της εξουσίας, αλλά (και τότε) από το ανομολόγητο αδιέξοδο της εσωτερικής του ηθικής κατάπτωσης. Τώρα, ό,τι και να κάνει ο αρχηγός του ΠΑΣΟΚ, δε μπορεί να το σώσει. Καμιά «απονομή δικαιοσύνης» του λαού δε μπορεί να το σώσει. Όχι, πάλι, γιατί έβαλε τη χώρα στο «μνημόνιο» το 2010, αλλά επειδή δεν αυτοδιαλύθηκε και δεν αναγεννήθηκε ως παράταξη το 2004… Συνεπώς είναι αργά για οποιονδήποτε χειρισμό, ακόμα και αν πρόκειται για τον ευφυέστερο όλων. Το καράβι έχει βουλιάξει. Πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας βλέπουμε μονάχα το φουγάρο του που (ακόμα) καπνίζει. Η απόπειρα να βαπτιστεί «ιστορική αδικία» ότι το ΠΑΣΟΚ σήκωσε το βάρος των «μνημονίων», δεν απηχεί την αλήθεια. Τα «μνημόνια» που ψήφισε, δεν ήταν (ούτε είναι) η αιτία της κατάρρευσής του, αλλά μόνο η αφορμή, μόνο η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Οι αιτιάσεις Βενιζέλου και τα επιχειρήματα ότι φταίει ο Γιώργος Παπανδρέου που δεν είχε δεχτεί το «180», αλλά πήρε στην πλάτη του όλο το φορτίο, καταδικάζοντας ολόκληρο το πολιτικό προσωπικό του κόμματος, δε στέκουν. Το ΠΑΣΟΚ είχε ήδη πεθάνει πολλά χρόνια πριν. Κρατιόταν στην επιφάνεια πιασμένο από το λαιμό του «κληρονόμου».
Τι σημαίνουν αυτά δύο εβδομάδες πριν από τις ευρωεκλογές του Μαΐου;
Σημαίνουν ότι οι ευρωεκλογές θ’ ανοίξουν ούτως ή άλλως το δρόμο για άμεση προσφυγή στις κάλπες. Επί της ουσίας, είμαστε ήδη στην καρδιά μιας προεκλογικής περιόδου κι ετοιμαζόμαστε για την υποδοχή μιας νέας κυβέρνησης. Αυτό «το πράμα» εδώ, τώρα, δεν αντέχει… Τέλος.
Το τοπίο, ακόμα και με την προοπτική μιας νέας κυβέρνησης, γίνεται ακόμα πιο πολύ θολό. Η «απειλή» ΣΥΡΙΖΑ να βγει πρώτο κόμμα στις βουλευτικές εκλογές που θ’ ακολουθήσουν, θα εξαρτηθεί πάντως από το «ρεύμα» που θα καταδείξει ή δεν θα καταδείξει η εκλογική διαδικασία της 25ης Μαΐου.
Το ΠΑΣΟΚ όχι μόνο δεν αυτοδιαλύθηκε για ν’ αναγεννηθεί ως παράταξη το 2004, δεν το έκαμε ούτε από το 2012 μέχρι σήμερα. Που σημαίνει ότι ΔΕΝ έβαλε μυαλό. Ούτε θα βάλει. Αντίθετα, έφτιαξε μια λεοντή και (μιμούμενο μια φθαρμένη Ιταλική ανάμνηση) την ονόμασε «ελιά» (ούτε καν σ’ αυτό δε μπορεί να πρωτοτυπήσει πια) και περιμένει να διασωθεί με κακόγουστα τεχνάσματα.
Ε, αυτά ΔΕ γίνονται! Άρα του αξίζει νομοτελειακά ο (βίαιος πλέον) θάνατος…
