Κόμματα διαμαρτυρίας εναντίον κομμάτων εξουσίας
Εντάξει, σου λέει, να μην ψηφίσω ΣΥΡΙΖΑ ή Χρυσή Αυγή. Και τι να ψηφίσω; Σαμαρά; Βενιζέλο; Προσέξτε: Δεν λέει «Νέα Δημοκρατία» ή «ΠαΣΟΚ». Όποιος μιλάει σήμερα για τα δύο κόμματα εξουσίας, στη θέση του ονόματός τους χρησιμοποιεί το όνομα των αρχηγών τους. Σε αντίθεση με τον ΣΥΡΙΖΑ και τη Χρυσή Αυγή που ελάχιστα αναφέρονται στα ονόματα του Τσίπρα και του Μιχαλολιάκου αντίστοιχα. Τι συμβαίνει εδώ;
Τα δύο αυτά ισχυρά σήμερα κόμματα διαμαρτυρίας απειλούν να γίνουν κόμματα εξουσίας. Κι αυτό δεν είναι κάτι απλό. Η μετάβαση του ενός ή του άλλου από την καταγγελία στην αγγελία και από την διαμαρτυρία στη μαρτυρία, θα προκαλέσει έναν σεισμό δεκάδων Ρίχτερ στα σωθικά τους, κατά συνέπεια και στην Ελληνική κοινωνία.
Ίδια και χειρότερα θα συμβούν σε όλα τα υπό ίδρυση νέα κόμματα ή σ’ εκείνα που διεκδικούν ήδη έδρανα στην Ελληνική Βουλή. Η καταγγελία και η διαμαρτυρία αποτελούν σήμερα βασικά χαρακτηριστικά της συμπεριφοράς του λαού απέναντι στην Πολιτική, καθώς και των Ομάδων Πρωτοβουλίας που επιχειρούν να στήσουν νέες πολιτικές κινήσεις. Από το ρουσφέτι περάσαμε στην οργή. Αλλά και τα δύο, δεν είναι παρά οι όψεις του ιδίου νομίσματος.
Αυτό δεν οδηγεί πουθενά. Ή, μάλλον, οδηγεί στο χάος. Το αβίαστο συμπέρασμα είναι ότι τα κόμματα διαμαρτυρίας που εκτινάχτηκαν από το 4% στο 27% και από το 0,25% στο 7% ή άλλα που ετοιμάζονται να μπουν στο παιχνίδι, βασισμένα στην καταγγελία της Πολιτικής και τη διαμαρτυρία εναντίον του συστήματος, δεν έχουν τίποτα να προσφέρουν στην Ιστορία, ει μη μόνον το μπάχαλο. Διότι η Πολιτική, συστημική ή αντισυστημική, δεν είναι θέμα προθέσεων, αλλά θέσεων.
Και, ξανά το ερώτημα: Τι να ψηφίσεις; Σαμαρά; Βενιζέλο; Να ψηφίσεις Νέα Δημοκρατία ή ΠαΣοΚ;
Το κακό είναι ότι η ερώτηση αυτή αναζητά μία έτοιμη συνταγή, κάτι που αντίκειται σε κάθε λογική, το σημαντικότερο όμως είναι ότι γίνεται εκ του πονηρού. Ο ερωτών θέλει μόνο να σε ταξινομήσει στους εχθρούς ή στους φίλους. Δεν πάει παραπέρα απ’ αυτό. Ο ίδιος έχει πάρει την απόφασή του. Έχει ήδη την θέση του. Από την οποία δεν μετακινείται ούτε με γερανό. Έχει διαμορφώσει την άποψή του από τον αχό, δεν ακούει το λόγο. Είναι μάταιο να επιχειρηματολογήσει κανείς υπέρ ή κατά του ενός ή του άλλου. Αλλ’ αυτό είναι το προστάδιο του επερχόμενου νέου εμφύλιου σπαραγμού.
Η μόνη έξυπνη απάντηση σε κάθε πονηρό ερώτημα είναι «Κανέναν». Ποιον θα ψηφίσεις; Κανέναν! Ποιον λες να ψηφίσω; Κανέναν.
Τα κόμματα διαμαρτυρίας που ξιφουλκούν εναντίον των κομμάτων εξουσίας πολύ γρήγορα θα γίνουν χειρότερα απ’ αυτά. Τόσο στην αλαζονεία, όσο και στη ματαιοδοξία. Και, αν γίνουν εξουσία ή μέρος της εξουσίας, θ’ αποδειχτεί ότι δεν διαφέρουν σε τίποτε από τα κόμματα που καταγγέλλουν. Όχι γιατί η εξουσία διαφθείρει, αλλά επειδή, καθώς είπαμε, η διακυβέρνηση μιας χώρας, απλά, δεν απαιτεί προθέσεις, αλλά θέσεις. Οι θέσεις όμως έχουν συλλογικό και ποτέ ατομικό χαρακτήρα, επομένως δεν συμβαδίζουν με τη γνώμη του καθενός, συνεπώς ο ευφυέστερος και ο τιμιότερος όλων αρχηγός θα εκλαμβάνεται ως προδότης.
Από το 1967 μέχρι το 2013, επί 46 χρόνια, μισό περίπου αιώνα, στέρησαν με άλφα ή βήτα τρόπο από τον Ελληνικό λαό τη μέθοδο να διαλέγεται, άρα να σκέπτεται. Εξ ου και η γενικευμένη χαμάρα. Λοιπόν, εάν υπάρχει πράγματι «ο Θεός της Ελλάδας», είναι ώρα να κάνει το θαύμα του…
