Η άλλη πλευρά της ονοματολογίας και της ετικετών
Ας αφήσουμε συνετά τις απαιτήσεις. Όσες υποστηρίξαμε στο πρόσφατο ή το απώτερο παρελθόν, όσες πιστεύουμε για την πολιτική. Ας αφήσουμε στην άκρη, όσα πιστεύουμε ατομικά ο καθένας για το δέον γενέσθαι. Εκφράσαμε σε άρθρα μας την σκέψη ότι χρειάζεται νέο Πολιτικό Κέντρο για να σταθεί ανάμεσα στα δεξιά και τα κεντροδεξιά από τη μια, στ’ αριστερά και τα κεντροαριστερά από την άλλη. Ας τ’ αφήσουμε όλ’ αυτά…
Ας τ’ αφήσουμε. Επειδή, τελικά, δεν έχει σημασία τι πιστεύει ο καθένας από μας ή μέχρι πού φτάνει το μυαλό του. Ας παραδεχτούμε την αντικειμενική πραγματικότητα, ότι, εκεί έξω, είναι αυτό και δεν είναι τούτο, είναι εκείνο και δεν είναι το άλλο. Εκεί έξω, στο λαό, στην κοινωνία, υπάρχει ένα κλίμα, μία ατμόσφαιρα, μία αίσθηση, κάτι, που δεν μπορεί να μπει ούτε σε κλισέ, ούτε σε ετικέτες, ούτε σε ορισμούς. Βρίσκεται εκεί ερήμην ημών.
Θεωρούμε ότι είναι άσοφο να επιμένει κανείς στη δική του πολιτική γνώμη, στερεότυπα, μοναχικά, πεισματικά. Όσο κι αν η γνώμη του βασίζεται σε θεμέλια γερά, όσο κι αν έχει την έξωθεν καλή μαρτυρία, όσο κι αν η ανάλυσή του έχει επιβεβαιωθεί στο παρελθόν για παρόμοια θέματα (κάτι που θα συνιστούσε ακαταμάχητο επιχείρημα να επιμένει σε τούτη) ναι, θα ήταν άσοφο να περιχαρακώνεται στη γνώμη του ο καθένας και να μην ενδίδει σε προτάσεις και ιδέες που «περπατάνε» ολόγυρα.
Για την κίνηση των «58» ο λόγος. Που θέλουν την ανασύσταση της κεντροαριστεράς. Ιδέα, στην οποία ασκήσαμε δριμύτατη κριτική. Θέλουμε τώρα να το δούμε κι αλλιώς:
Ο νέος δικομματισμός που πάει να εγκατασταθεί στη χώρα, ανάμεσα στη Νέα Δημοκρατία και τον ΣΥΡΙΖΑ, δεν υπόσχεται κανένα καλό για το λαό. Θα προκαλέσει τα ίδια και χειρότερα μ’ εκείνα που προκάλεσε ο προηγούμενος ανάμεσα στη Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ.
Πολύ απλά, έπρεπε τότε, πρέπει και τώρα, να δημιουργηθεί «ο τρίτος πόλος». Και δεν υπάρχει άλλος χώρος για την δημιουργία του τρίτου πόλου από τον χώρο του Κέντρου, αν και αυτός ο χώρος έχει λεηλατηθεί εκατέρωθεν κι έχει χάσει την παλιά στιλπνότητά του.
Ο χώρος αυτός ονομάζεται «κεντροαριστερός», αν και ΔΕΝ είναι κεντροαριστερός. Στην ετικέτα περιέχεται όντως ένας ιδεολογικός προσδιορισμός με αριστερό πρόσημο, αν και δεν έχει καμία σχέση με την αριστερή κοσμοαντίληψη. Αυτό επιβλήθηκε από τον ιδιοφυή Ανδρέα Παπανδρέου, άφησε μέχρι σήμερα ένα κατάλοιπο σημειολογικών αναφορών, δεν άλλαξε όμως ποτέ την ουσία της ιδεολογικής βάσης στη μεγάλη εκείνη μερίδα του λαού που αισθανόταν ενάντια ή απέναντι τόσο στη δεξιά, όσο και στην αριστερά. Έγιναν πρόσκαιρα δεκτοί οι ορισμοί περί κεντροαριστεράς, συνέβη υπό την επήρεια μιας (φευγαλέας, ιστορικά) πολιτικής μέθης, δεν έγιναν όμως ποτέ δεκτοί οι προσδιορισμοί της. Με τη φυγή Εκείνου, έμεινε ο χώρος με ένα όνομα κι ένα περιεχόμενο που δεν του ανήκει. Επί της ουσίας, αυτό που ψάχνει σήμερα η λεγόμενη «κεντροαριστερά», δεν αφορά την ταυτότητά της, αλλά το όνομά της. Το όνομα που σβήστηκε πάνω στην ταυτότητα, αντικαταστάθηκε πρόσκαιρα με άλλο και πρέπει σήμερα επειγόντως να ανασυρθεί από το παλίμψηστο.
Υπό την έννοια αυτή, θα ήταν χαζό να μας πειράζει ο όρος «κεντροαριστερά» που χρησιμοποιούν οι «58» για να προσδιοριστούν πολιτικά, δεν θα διέφερε από την εμμονή. Ας το προσπεράσουμε λοιπόν. Για ένα λόγο: Χρειάζεται επειγόντως ο τρίτος πολιτικός πόλος. Χρειάζεται για λόγους που δεν θ’ αναλύσουμε εδώ, αλλά είναι ορατοί, είναι διακριτοί στον καθένα.
*Πηγή φωτο: newsbomb.gr
