Στην ηλεκτρονική έκδοση του «ΒΗΜΑτος» (Παρασκευή, 15 Νοεμβρίου 2013) διαβάσαμε την εξής είδηση:
“Λόγο στα σχολικά βιβλία θέλει να έχει η Εκκλησία. Η Διαρκής Ιερά Σύνοδος αποφάσισε χθες, Πέμπτη, να ζητήσει από το υπουργείο Παιδείας τη συμμετοχή εκπροσώπου της Εκκλησίας στην Επιτροπή Σύνταξης των σχολικών βιβλίων στο Παιδαγωγικό Ινστιτούτο.
Όπως αναφέρουν «Τα Νέα», αυτή δεν είναι η πρώτη φορά που η Εκκλησία ζητά να έχει λόγο στο περιεχόμενο των μαθητικών βιβλίων, αφού και στο παρελθόν η Ιερά Σύνοδος έχει διατυπώσει ενστάσεις και παράπονα.
Μάλιστα, οι παρατηρήσεις των ιεραρχών δεν αφορούσαν μόνο τα βιβλία των Θρησκευτικών αλλά και βιβλία της Ιστορίας ή των Νέων Ελληνικών.
Υπενθυμίζεται ότι τον Οκτώβριο του 2010 μερίδα μητροπολιτών που είχαν συμμετάσχει στην Ιεραρχία είχαν εντοπίσει «σημάδια αποχριστιανοποίησης» στα σχολικά βιβλία, τόσο στην Πρωτοβάθµια, όσο και στη Δευτεροβάθµια Εκπαίδευση”.
Αυτά.
Σε μια εποχή που θεωρούνται αναξιόπιστες θεωρίες οι τελευταίες επιστημονικές ανακαλύψεις, ακόμα χειρότερα δε οι υποσχόμενες επιστημονικά επιτεύγματα στο άμεσο μέλλον που αναμένονται ν’ ανακουφίσουν τον άνθρωπο, εκλαμβάνονται ως σοβαρές και ακλόνητες οι δοξασίες και τα δόγματα, περίπου ίδια κι απαράλλαχτα με την εποχή του Μεσαίωνα. Η ηθική του νέου ανθρώπου, του παιδιού, του εφήβου, νοείται αποκλειστικά ως προνομιακός τόπος της θρησκείας, αν και έχει διαπιστωθεί πέραν πάσης αμφιβολίας ότι τα θρησκευτικά μίση χωρίζουν τους ανθρώπους πολύ περισσότερο από τα πολιτικά τοιαύτα. Και ναι μεν η Εκκλησία κάνει αυτό που έκανε επί αιώνες ως εταίρος της εξουσίας, το κράτος όμως, σύγχρονο μεν, ανεπίδεκτο μαθήσεως δε, αδυνατεί ακόμα σήμερα να διαχωρίσει τον χώρο του από εκείνον της συνείδησης του ατόμου και ανέχεται να συμπορεύεται με δυνάμεις καταστολής. Να δούμε… πότε θα κατανοήσει η κοινωνία, πότε θ’ αποφασίσει το κράτος (που αποτελεί έκφρασή της) να σεβαστεί τη συνείδηση και να την εμπιστευτεί ως κοινωνικό πρόσημο, αντί ν’ ακολουθεί τη ρηχή (την απλοϊκή μάλλον) σκέψη που επιβάλλουν καθ’ έξιν οι ηθικολόγοι…
