Οι υστερομεταπολιτευτικές εκδοχές της αριστερής σκέψης χρειάζονται ανακαίνιση
Ο πατέρας του δολοφονημένου Παύλου Φύσσα μέσα στον αβάσταχτο πόνο του έχει κάθε δικαίωμα να δηλώνει στους δημοσιογράφους για τον δολοφόνο του παιδιού του: «Δε θέλω να δικαστεί και να φυλακιστεί, θέλω να εκτελεστεί ο φονιάς». Θα ήταν δε πολύ συμπαθέστερο να μη ζητάει από το κράτος να εκτελέσει το φονιά, αλλά να βεβαιώνει ότι: «Θα τον πιάσω και θα τον εκτελέσω ο ίδιος». Απόλυτα κατανοητό και αυτό.
Απόλυτα κατανοητό να δηλώνει ο πονεμένος πατέρας ό,τι θέλει. Όμως οι άλλοι γύρω του, δεν πρέπει να ρίχνουν λάδι στη φωτιά, δουλειά τους είναι ν’ απαλύνουν τον πόνο του πατέρα και να τον συγκρατήσουν τόσο στις δηλώσεις του, όσο και στις πράξεις. Το σύστημα (επειδή βρήκε την αφορμή που περίμενε για να επιτεθεί στη Χρυσή Αυγή) κάνει ακριβώς το αντίθετο: Διογκώνει υστερόβουλα τις ενστικτώδεις αντιδράσεις. Όμως αυτό γεννάει άλλους κινδύνους, χειρότερους από εκείνους που υποτίθεται θέλει να θεραπεύσει. Γράφουν οι δημοσιογραφικοί τίτλοι: «Συγκλονίζει ο πατέρας του Φύσσα: Θέλω να εκτελεστεί ο φονιάς χωρίς δίκη»… Τι εννοούν; Ότι ο χαροκαμένος πατέρας έβγαλε στην επιφάνεια την αρχέγονη συνθήκη της ζωής; Η δημοσιογραφική αβελτηρία που συνεχίζει να συμπορεύεται με την πολιτικάντικη πολιτική, κάνει πολύμορφη αγιοποίηση του ενός και του άλλου θύματος αντίκειται σε όλους τους κανόνες, κυρίως όμως είναι εκείνη που καλλιεργεί την στερεοποίηση της οργής και παγιώνει την διαιώνιση μιας φρικαλέας στιγμής. Την ίδια στιγμή κρύβει τον φασισμό μιας διαδήλωσης που καίει το μαγαζί ενός βιοπαλαιστή, ο οποίος βλέποντας τον κόπο μιας ζωής στάχτη κι αποκαΐδια, κάνει απόπειρα αυτοκτονίας και σώζεται από τύχη. Ο δημοσιογραφικός τίτλος συνιστά ορατή και αναγνώσιμη εξώθηση της μάζας σε τυφλή βία εναντίον του κράτους, επειδή έχει καταργήσει την θανατική ποινή, επειδή θεωρεί παράνομη την αυτοχειρία.
Ψιλά γράμματα για τους αγράμματους ρεπόρτερ. Το θέμα εδώ δεν είναι τι λέει ο πονεμένος πατέρας για το δολοφονημένο παιδί του. Θέμα είναι πώς γράφουν οι δημοσιογράφοι, τι. Η υστερική κατάσταση του όχλου στην Ελλάδα είναι απόλυτα συνδεδεμένη με την υποκουλτούρα των δημοσιογραφικών οργανισμών και του προσωπικού τους. Είναι φρικτή η δημοσιογραφική εργασία που αγιοποιεί το θύμα για να δώσει στη μάζα έναν εφήμερο ήρωα. Εφήμερο σαν την εφήμερη δημοσιογραφική εργασία τους. Είναι φρικτή επίσης η δημοσιογραφία που εξογκώνει τον πόνο του γονιού, αναπαριστά τον θυμωμένο λόγο του ως άγραφο Δίκαιο. Καινοφανής απαίτηση, διότι το άτομο δεν το ζητάει από τον οργισμένο του εαυτό, αλλ’ από το κράτος, το οποίο όμως οφείλει να είναι ψυχρόαιμο και αποστασιοποιημένο, δηλαδή λογικό. Δημιουργείται έτσι μία επικίνδυνη ρωγμή στη σχέση του συνετού πολίτη προς το κράτος. Ζητείται υπογείως: Το κράτος αντί του ατόμου να λειτουργήσει ως οργισμένο θύμα, οφείλει, λέει, να ταυτιστεί με το θύμα και, χωρίς δίκη (το κράτος, όχι το οργισμένο άτομο) να εκτελέσει τον θύτη με το νόμο των καουμπόιδων της Άγριας Δύσης. Η κουβέντα αυτή (όχι η κουβέντα αυτή, αλλά η δημοσιογραφική αποτύπωσή της, ούτε η δημοσιογραφική αποτύπωσή της, αλλά ο εκθειασμός της από δημοσιογράφους ή μη) εισάγει στη ζωή μας έναν εφιάλτη, φέρνει στην επιφάνεια έναν κόσμο, στον οποίο ούτε καν το παλιό καλό λαϊκό δικαστήριο δεν έχει πια ρόλο. Αυτή είναι τάχα η νέα εκδοχή της αριστεράς;
Όλες οι υστερομεταπολιτευτικές εκδοχές της αριστερής σκέψης, από την άκρα αριστερά μέχρι τη Μαρία Πενταγιώτισσα, την αποκαλούμενη και κεντροαριστερά, αλλά και οι εκδοχές της αριστεράς που διαποτίζουν υποδόρια την μεταπολιτευτική δημοσιογραφία, χρειάζονται ριζική ανακαίνιση για να μην πούμε κατάργηση, αν θέλουν ν’ ανήκουν όντως στις δυνάμεις του «συνταγματικού τόξου» και να επικαλούνται τον χαρακτήρα τους ως φορείς του Δικαίου.
