Αφού κινδυνέψαμε να πάμε για εκλογές, αποχώρησε η Δημοκρατική Αριστερά από την κυβέρνηση. Μπορούσε να φύγει, επειδή άφηνε πίσω της 153 βουλευτές + 2 ή 3 ή 7 ανεξάρτητους ακόμα. Αν άφηνε πίσω της 149 βουλευτές, τι θα έκανε; Θα έφευγε από την κυβέρνηση προκαλώντας καταστροφικές εκλογές κατακαλόκαιρο;
Όπως και να το εξετάσει κανείς, θα διαπιστώσει ότι πέραν πάσης αμφιβολίας η Δημοκρατική Αριστερά του Φώτη Κουβέλη δεν αντέχει κυβερνητικές ευθύνες. Αναρωτιέται κανείς: Για ποιο λόγο να την ψηφίσει ο πολίτης στις επόμενες εκλογές, όποτε γίνουν;
Γεννιέται δε μία παράπλευρη σκέψη: Η ασφυξία που ένοιωθαν ο κυρ – Φώτης και τα στελέχη του από την πρώτη στιγμή και για ένα χρόνο συνέχεια, θα είναι ίδια με την ασφυξία που θα νοιώθουν τα ομογάλακτα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, εάν γίνουν κυβέρνηση.
Υπό μία έννοια ο κυρ – Φώτης και η παρέα του έδειξαν καθαρά τι σημαίνει να κυβερνά ένα αριστερό κόμμα: Είναι ικανό να στείλει τη χώρα στην άβυσσο, για να μην έρθει σε σύγκρουση με τις… δημοκρατικές «αρχές» του.
Εθισμένη από τη γέννησή της στο συνδικαλισμό και στην λαοφιλή καταγγελία κατά της εξουσίας η αριστερά στο σύνολό της (και όχι μόνο η ΔΗΜΑΡ) έχει στερήσει προ πολλού από τον εαυτό της τη δυνατότητα να κυβερνήσει ακόμα και ως απλός εταίρος, πολλώ δε μάλλον ως «πρώτο βιολί». Η αριστερά είναι ανέτοιμη για την εξουσία. Η τραγωδία της γίνεται δε ακόμα μεγαλύτερη, αν σκεφτείς ότι, πλέον, είναι ανέτοιμη ΚΑΙ για την… επανάσταση. Είναι ευνουχισμένη πια! Δεν έχει καν τον χρόνο ν’ αλλάξει, επειδή την προλαβαίνουν οι εξελίξεις και την αφήνουν συνεχώς πίσω τους. Το παιχνίδι της εξουσίας έχει γι’ αυτήν τελειώσει. Στην Ελλάδα και τον κόσμο όλο. Και όχι μόνο η αριστερά. Μαζί της και κάθε άλλη εκδοχή της αριστεράς. Μηδέ εξαιρουμένης της κεντροαριστεράς, ακόμα και όταν την βαπτίζεις υποκριτικά «Μεγάλη Δημοκρατική Παράταξη»…
