Δεν τελειώσαμε, άγιε Πέτρο μου, έχω κάτι ακόμα! Να το πω, να ξαλαφρώσω, να λυτρωθώ. Ψήφισα κι εγώ ΠαΣοΚ. Χωρίς αντάλλαγμα, αλλά ψήφισα. Ενήργησα με τη λογική «το μη χείρον βέλτιστον». Αλλά τι σημασία έχει; Αμαρτία ήταν! Το ξέρω.
– Ήταν.
– Να μου ζήσεις, άγιε Πέτρο μου! Επιβεβαιώνεις τους χειρότερους φόβους μου, διαλύεις την κρυφή ελπίδα ότι μπορεί και να μην ήταν. Αφού το λες όμως εσύ…
– Ήταν βαριά αμαρτία, τέκνον μου…
– Μ’ αρέσει εκείνο το «μου» στο τέλος, αν κι ετοιμάζεσαι να με ρίξεις στην κόλαση από την πολλή σου αγάπη…
– Είναι ασυγχώρητο αυτό που έκαμες, τέκνον… τέκνον ΜΟΥ… Αυτοί είναι προδότες! Θέλουν κρέμασμα στο Σύνταγμα…
– Κι εσύ… στο Σύνταγμα, άγιε;
– Γιατί όχι εγώ; Μήπως νομίζεις ότι η καρδιά μου είναι από πέτρα; Αν με σκίσεις θα δεις ότι…
– Υποτίθεται ότι… εσύ…
– Άκου, τέκνον… τέκνον ΜΟΥ… πολλά λες! Η αλήθεια είναι ότι σου αξίζει η χειρότερη τιμωρία.
– Δεν αντιλέγω, άγιε, να με συμπαθάς κιόλας, αλλά να μάθω τουλάχιστον, ότι, αφού δεν έπρεπε να ψηφίσω ποτέ ΠαΣοΚ… τι έπρεπε να ψηφίσω;
– Αυτό δεν θα σου το πω εγώ…
– Ε, πως… Δε μπορείς να λες ότι ήταν αμαρτία να ψηφίσω ΠαΣοΚ, αλλά να μη μου λες τι πρέπει να ψηφίσω για να μην αμαρτήσω…
– Είσαι πονηρός… Θα σου πω λοιπόν… Δεν έπρεπε να ψηφίζεις κανέναν καραγκιόζη. Όλα τα πολιτικά κόμματα είναι προδοτικά. Και οι δημοσιογράφοι. Να μην ξεχνάς τους δημοσιογράφους. Αυτοί είναι πουλημένα τομάρια. Αλήτες και ρουφιάνοι του κερατά.
– Εσύ μιλάς έτσι, άγιε Πέτρο μου;
– Ναι, εγώ! Κι επειδή ήρθε η ώρα της αφύπνισης του Ελληνικού λαού, θα σου πω ευθέως ότι έπρεπε να ψηφίζεις Χρυσή Αυγή.
– Τώρα καταλαβαίνω…
– Τι καταλαβαίνεις;
– Ότι σε όλη τη διάρκεια της μεταπολίτευσης ήσουν εσύ, άγιε Πέτρο μου, που έλεγες «ενημερώστε τους πάντες για την αλήθεια: Οι πολιτικοί είναι προδότες. Οι δημοσιογράφοι είναι ρουφιάνοι». Εσύ δεν ήσουν;
– Εγώ κάνω ερωτήσεις εδώ, δεν κάνεις εσύ…
– Καλά! Μη θυμώνεις. Δε χρειάζεται ούτε να θυμώσεις, ούτε ν’ απαντήσεις. Ξέρω μόνος μου.
– Έχεις τίποτε άλλο να καταθέσεις τέκνον… τέκνον ΜΟΥ;
– Έχω να πω ότι: Η απαξίωση της πολιτικής και της δημοσιογραφίας που άρχισε από την επομένη της μεταπολίτευσης, ήταν μια διαρκής συνωμοσία εναντίον της Δημοκρατίας. Και απέδωσε το 2012. Έγινε ουρανομήκης λαϊκή οργή των «αγανακτισμένων» στο Σύνταγμα. Ανέδειξε τη Χρυσή Αυγή σε κοινοβουλευτική δύναμη. Κατάφερε να τσαλαπατήσει ό,τι καλό πήγε ν’ ανθίσε σ’ αυτόν τον τόπο τις τελευταίες δεκαετίες. Καταβρόχθισε τους πολίτες που θα μπορούσαν να γίνουν καλοί πολιτικοί, κατασπάραξε τους δημοσιογράφους που θα μπορούσαν να γίνουν καλοί δημοσιογράφοι. Διότι είχες απώτατο σκοπό, άγιε Πέτρο μου. Ήθελες να καταλύσεις τη Δημοκρατία με λαϊκό πραξικόπημα αυτή τη φορά, όχι με στρατιωτικό πραξικόπημα. Είχες έξυπνο σχέδιο: Ν’ απαξιώσεις τους θεσμούς. Και το πέτυχες… Στείλε με στην κόλαση να τελειώνουμε. Εσύ δεν έχεις ιερό και όσιο… Είσαι ένας Ρασπούτιν…
– Αν θες να ξέρεις, δεν είμαι χρυσαυγίτης. Αριστερός είμαι!
– Σε πιστεύω, άγιε! Ποιος σε κατηγόρησε για χρυσαυγίτη; Η Χρυσή Αυγή μόνο το σύνθημα έριξε στο Σύνταγμα. Θυμάσαι; «Να καεί, να καεί, το μπουρδέλο η Βουλή». Αυτοί που το κουβάλησαν και το έκαμαν πράξη, ήταν οι αριστεροί, τζάνουμ…
