Το ξέρω. Άγιε Πέτρο μου, ξέρω. Δεν είχα δικαίωμα να πηδήξω απ’ το μπαλκόνι. Απαγορεύεται απ’ το Θεό αυστηρά. Δεν κατάλαβα ποτέ το γιατί, αλλά, για να το λέει Αυτός, κάτι ξέρει, άρα το σέβομαι. Ήταν ωστόσο μια στιγμή αδυναμίας, θόλωσε το μυαλό μου και για να μην κάνω κακό σε άλλον, έκαμα κακό στον εαυτό μου.
Δεν ζητώ επιείκεια. Σου λέω εκ των προτέρων: Ό,τι πεις, εγώ θα σου ζητήσω να το κάνεις διπλό. Σου λέω δε ότι μου είναι πολύ βαρετό ν’ απολογηθώ. Τι νόημα έχει; Να παραθέσω επιχειρήματα; Εσύ δε μασάς. Να παραθέσω δικαιολογίες;
Με ρωτούν οι άγγελοι και γράφουν τις απαντήσεις μου στο μεγάλο κιτάπι. Εσύ μόνο κοιτάς. Ούτε μιλάς, ούτε λαλάς. Όταν θα τελειώσει η ανάκρισή μου, θ’ αποφασίσεις. Θα με στείλεις στην Κόλαση ή στον Παράδεισο. Μέση οδός δεν υπάρχει. Μου ξέφυγε μια φορά ένα ορθογραφικό λάθος στην εφημερίδα που έγραφα, φοβάμαι τώρα ότι θα το πληρώσω με την αιχμαλωσία μου στην αιώνια Κόλαση.
Σκέφτομαι, Άγιε Πέτρο μου, τι θα μπορούσα να γίνω για να μην αμαρτήσω. Δεν ξέρω ποιο επάγγελμα είναι το καλύτερο γι’ αυτόν τον σκοπό, το δημοσιογραφικό πάντως δεν είναι. Περιμένω να δω τι απόφαση θα βγάλεις εσύ, αλλά η απόφαση των ανθρώπων είναι περίεργη: Ό,τι και να έγραφα, ποτέ δεν ήταν καλό για όλους. Ήταν καλό για μερικούς. Για τους άλλους ήταν κακό. Αναρωτιόμουν τι έπρεπε να κάνω. Αν υιοθετούσα τη λογική των μεν, θα χάλαγα το χατίρι των δε και τούμπαλιν.
Σκέφτηκα μια φορά ότι, δε μπορεί, το σωστό δεν είναι ούτε από την πλευρά των μεν, ούτε από την πλευρά των δε. Θα είναι όμως από την πλευρά των αντιπροσώπων του Θεού επί της γης. Κι έτρεξα σε αυτούς να με διαφωτίσουν για το τι πρέπει να γράφω, ώστε να μην παραβιάζω τον Νόμο του Θεού για να με στείλει ο Άγιος Πέτρος στην Κόλαση.
Διαπίστωσα όμως, Άγιε Πέτρο μου, ότι από παπά σε παπά και από διάκο σε διάκο υπήρχαν ανάλογες χαώδεις διαφορές. Μπερδεύτηκα ακόμα περισσότερο. Σιγουρεύτηκα όμως ότι ακόμα κι αυτοί δεν ξέρουν ούτε τη μαύρη τους την τύφλα.
Πάλι μετέωρος. Τι είναι το σωστό που να πάρει ο διάολος;
– Μη βρίζεις τέκνον μου…
– Α, μπα! Τόση ώρα ούτε μιλάς, ούτε λαλάς. Για τίποτε δε νοιάστηκες! Ούτε για τον λόγο μου σκοτίστηκες, ούτε για τη σκέψη μου. Ούτε για την αγωνία της ψυχής μου έδειξες κάτι. Διαολίστηκες όμως, όταν είπα μια συνήθη και στερεότυπη βρισιά που λέγαμε αθώα εκεί κάτω στη γη…
– Στην Κόλαση! Στην Κόλαση! Χάσου από μπροστά μου βλάσφημε!
– Άγιε, ξεάγιε, δεν έχεις καμία διαφορά με τους αντιπροσώπους σου εκεί κάτω στη γη. Ούτε με τους μεν, ούτε με τους δε… Ακόμη αναρωτιέμαι: Πώς καταφέρνω να τσακώνουμε ο βλάκας με όλους, ακόμα και μ’ εκείνους που αποφασίζουν για την τύχη μου; Το ίδιο έκανα στη γη, το ίδιο κάνω και στον ουρανό, κάτι δεν πάει καλά μαζί μου…
– Δεν θα κάτσω εδώ να σ’ ακούω. Στην Κόλαση! Στην Κόλαση είπα!
– Να κάνουμε μία δουλειά τουλάχιστον, Άγιε Πέτρο μου; Να μου πεις ποια είναι η αμαρτία που έκαμα και για την οποία μου αξίζει η Κόλαση…
– Αυτό, ναι, το δικαιούσαι. Λοιπόν: Είχες γράψει κάποτε ένα τρίτο ενικό πρόσωπο ρήματος με «ε» αντί «αι».
– Τυπογραφικό λάθος ήταν, Άγιε… Δεν ήταν ορθογραφικό…
– Τυπογραφικό ή ορθογραφικό, εγώ, ως αναγνώστης, μπερδεύτηκα τότε για μία ολόκληρη εβδομάδα. Δε μπορούσα να ξεκολλήσω. Πήγαν πίσω όλες οι αποφάσεις για μερικές χιλιάδες ψυχές που περίμεναν στην ουρά. Ήρθε η ώρα να πληρώσεις για κείνη τη φοβερή αμαρτία. Στην Κόλαση, αγαπητέ μου, στην Κόλαση.
