Η Ελένη έμεινε χήρα στα 52 της χρόνια. Γυναίκα νέα, αλλ’ αυτό που της έταξε η μοίρα, ήταν απόλυτα σεβαστό. Ούτε λόγος για άλλη σχέση. Λίγα χρόνια μετά χρειάστηκε να κάνει μια χειρουργική επέμβαση. Την πήραν τα παιδιά της στην Αθήνα, μπήκε στο νοσοκομείο, έκανε τις απαραίτητες εξετάσεις, ήταν όλα έτοιμα. Ήρθε η μέρα του χειρουργείου. Η Ελένη, αν κι ετοιμαζόταν να μπει για την επέμβαση, ήταν γελαστή κι ευτυχισμένη, είχε όλα τα παιδιά δίπλα της. Αυτό της έδινε μεγάλη δύναμη.
Ήρθε το φορείο, ήταν όλα έτοιμα, ευχήθηκαν τα παιδιά της “καλή επιτυχία”, κατέβηκε από το κρεβάτι της η Ελένη για ν’ ανέβει στο φορείο.
– Κυρία, θα σας ανεβάσω εγώ, μην κουράζεστε, είπε ο τραυματιοφορέας, ένας κοντούλης και λεπτοκαμωμένος.
– Όχι, μπορώ και μόνη μου ν’ ανέβω!
– Δεν θες να σε πάρω αγκαλιά, αλλ’ αυτό δεν το γλιτώνεις… θα σε πάρω αγκαλίτσα μετά που δεν θα μπορείς, όπως θα είσαι από τη νάρκωση…
Τον κοίταξε η Ελένη ψηλά – χαμηλά, μέτραγε το μπόι του, και του λέει:
– Είμαι χήρα, αλλά εγώ δεν έχω ανάγκη από μια τέτοια αγκαλιά… γιατί ο άντρας που με αγκάλιαζε, ήταν δυο μέτρα θηρίο… εσένα τι να σε κάνω;
Καλύτερα να είχε δαγκώσει τη γλώσσα του να μην κάνει πλάκες στην κυρά Λένη…
Ανέβηκε στο φορείο μόνη της και την κυλούσε ο τραυματιοφορέας σ’ ένα κατηφορικό διάδρομο του νοσοκομείου. Με θυμό. Έλεγες, να τώρα, θα το αφήσει το φορείο ο κοντοσβόερας, να σκάσει στον τοίχο…
