Ασφυξία. Να υπήρχε τουλάχιστον ένα αεράκι… Ν’ ανασάνουμε, αδερφέ! Όχι. Τίποτα. Κανένα πολιτικό ρεύμα. Κάποια νέα Σχολή Σκέψης; Μπα! Καμία ιδέα. Έστω μια τάση. Να αισθανθείς ότι κίνησε αυτή η μόδα να φύγουν οι Έλληνες από τα αστικά κέντρα για να επιστρέψουν στις κοιτίδες τους κουβαλώντας γνώση και εμπειρία.
Όχι. Τίποτα. Μεμονωμένες μόνο περιπτώσεις, κάποιες σπασμωδικές κινήσεις, από ψυχές που, ευτυχώς, ποτέ δεν έλειψαν σ’ αυτόν τον τόπο. Δεν αρκούν όμως. Χρειάζεται κάτι πολύ πιο δραστικό.
Όχι ότι δεν υπάρχουν ιδέες. Υπάρχουν. Και μάλιστα μερικές απ’ αυτές είναι εξόχως δυναμικές. Το πρόβλημα είναι ότι το πλήθος δεν συγκινείται. Και πώς να συγκινηθεί; Εδώ οι νέοι μας δεν ερωτεύονται καν! Ένα αγόρι που δεν συγκινείται από ένα θεϊκό κορίτσι, νομοτελειακά, δε μπορεί να συγκινηθεί από την καλύτερη πολιτική ιδέα. Αυτά τα δύο πάνε μαζί. Όπως και πολλά άλλα πάνε μαζί με αυτά. Τι συμβαίνει; Πώς προέκυψε αυτή η έλλειψη πάθους; Απάθεια που κινείται στα όρια της αναισθησίας.
Και δεν συμβαίνει μόνο για την πολιτική ή την οικονομία. Συμβαίνει και για τον έρωτα και για τη φιλία και για την οικογένεια. Δεν είναι κατανοητό. Ή, μάλλον, είναι άκρως ανησυχητικό. Εδώ κάτι κακό συμβαίνει. Πολύ βαθύτερο, πολύ χειρότερο από την κατάρρευση της Οικονομίας ή την απαξίωση της Πολιτικής και της Δημοσιογραφίας. Οι νέοι όχι μόνο δεν διαβάζουν, δεν θέλουν ούτε ν’ ακούσουν τη σοφότερη κουβέντα. Αν το φαινόμενο ήταν περιορισμένο σε ομάδες νέων, θα έλεγες «μπόρα είναι, θα περάσει». Όχι. Το φαινόμενο είναι σχεδόν καθολικό.
Κάπου και πού διακρίνεις κάνα ζωντανό παιδί, αγόρι ή κορίτσι, με σκέψη, με αίσθημα, με φλόγα στα μάτια. Κι αν είναι εύκολο να εξηγήσουμε το σύμπτωμα καταγγέλλοντας τους πολιτικούς που οδήγησαν τη χώρα σ’ αυτή την κατάντια, να το κάνουμε, αλλά το πρόβλημα δεν θα λυθεί με αυτό. Εδώ τώρα χρειαζόμαστε ένα πολιτισμικό σοκ. Κι αν δεν προλάβουμε, το κενό θα καλυφθεί από τον χειρότερο εφιάλτη μας.
