Ο Φώτης με τη σύζυγό του Γεωργία πήγαν δυο – τρεις μέρες στη Λευκάδα για μπανάκια. Πήραν μαζί τους τα απαραίτητα, πετσέτες, αντηλιακό, καπελάκι. Αλλά και φρούτα, τοστ, ψωμάκια με τυρί για να περάσουν τη μέρα χωρίς να πάνε σε εστιατόριο. Λιτά και φτηνά. Βουτιές στη θάλασσα, ξάπλες κάτω από την ομπρέλα όλη τη μέρα. Η Γεωργία έλυνε ένα σταυρόλεξο για να περάσει η ώρα. Ο Φώτης ήθελε κουβεντούλα.
– Ωραία είναι εδώ…
– Καλά είναι, ευτυχώς ήρθαμε νωρίς, δεν θα βρίσκαμε ξαπλώστρα και ομπρέλα.
– Ναι, σίγουρα, κοίτα πόσο κόσμο έχει… βλέπεις, πήγε μεσημέρι, αλλά δεν φεύγει κανείς. Η παραλία είναι πήχτρα. Όλοι έχουν μαζί τους τοστάκια, άλλος μ’ ένα σουβλάκι στο χέρι από το διπλανό κατάστημα. Οικονομία κάνουν κι αυτοί…
Ο Φώτης χαλάρωσε πολύ. Έκλειναν τα μάτια του. Τον έβλεπε η Γεωργία που ήταν έτοιμος να κοιμηθεί.
– Φώτη, ωραία είναι, δροσούλα έχει, κοιμήσου, μπορεί να τον πάρω κι εγώ λίγο.
– Εδώ; Μέσα στο πλήθος;
– Εμ, πού αλλού;
– Γεωργία μου το θέλω πολύ, νυστάζω κιόλας, αλλά δεν πρέπει να κοιμηθώ…
– Μα… γιατί;
– Φοβάμαι…
– Τι φοβάσαι μωρέ Φώτη;
– Φοβάμαι μη σε εκθέσω στους γείτονες…
– Πώς θα με εκθέσεις στους γείτονες;
– Είμαι γεμάτος αέρια και, άμα κοιμηθώ, θα μείνουν ανεξέλεγκτα… Καταλαβαίνεις;
