Ο Βαγγέλης χρειάστηκε ένα χαρτί από μια υπηρεσία που τα γραφεία της ήταν στην Αθήνα. Του είπαν ότι μπορούν να του το στείλουν ταχυδρομικά, αρκεί να συνεννοηθεί τηλεφωνικά μαζί τους.
Βρήκε τον αριθμό τηλεφώνου ο Βαγγέλης. Την πρώτη μέρα δεν απάντησε κανείς. Την δεύτερη μέρα πήρε ξανά τηλέφωνο, αλλά μάταια.
Πέρασε έτσι σχεδόν ένας μήνας. Η προθεσμία έληγε, άλλη λύση δεν είχε, πήρε άδεια από τη δουλειά του, ετοιμάστηκε, πήρε το λεωφορείο και πήγε στην Αθήνα. Βρίσκει την υπηρεσία, μπαίνει στο αρμόδιο γραφείο. Ήταν ένας μεγάλο χώρος με πέντε – έξι γραφεία. Στη θέση τους βρίσκονταν μόνο δυο κυρίες. Η μία χάζευε στον υπολογιστή, η άλλη έπαιζε με το στυλό.
Τις καλημέρισε και κατευθύνθηκε στην κυρία που καθόταν. Το και το της λέει.
– Θα πάτε στη συνάδελφό, αυτή είναι αρμόδια.
Πάει ο Βαγγέλης, της λέει τι χαρτί θέλει.
– Καθίστε κύριε, σε λίγο θα σας το ετοιμάσω.
Όση ώρα ήταν εκεί ο Βαγγέλης, το τηλέφωνο χτυπούσε, αλλά δεν το σήκωνε κανείς.
Ο Βαγγέλης φόρτωνε…
– Μα γιατί δεν σηκώνετε το τηλέφωνο; Δεν το ακούτε;
– Το ακούμε κύριε, αλλά, αν απαντάμε στα τηλέφωνα, δεν θα κάναμε ποτέ τη δουλειά μας.
– Τι λες κυρία μου! Πετάχτηκε όρθιος ο Βαγγέλης. Εμένα που με βλέπεις, έχω ένα μήνα που σου τηλεφωνώ και αναγκάστηκα να έρθω από το Αγρίνιο στην Αθήνα, γιατί δεν απαντούσατε. Ντροπή σας να ταλαιπωρείτε έτσι τους ανθρώπους.
Οι κυρίες δεν προσπάθησαν να δώσουν καμία εξήγηση στον Βαγγέλη. Του έφτιαξαν το χαρτί, του το έδωσαν. Για να φύγει όσο γινόταν πιο γρήγορα…
