Το 30% του λαού λέει ότι ζούσε καλύτερα με τη δικτατορία
Το Ελληνικό κράτος χρειάζεται τρεις χιλιάδες περίπου άτομα για να επανδρωθούν η Κυβέρνηση, η Βουλή, οι ηγετικές ομάδες των Δήμων και των Δημοσίων Οργανισμών. Τόσοι αποτελούν την κορυφή της διοίκησης του κράτους. Από τον καπετάνιο και το πλήρωμα που οδηγούν το πλοίο με ασφάλεια ή θα το ρίξουν στα βράχια, εξαρτάται η ευημερία του λαού. Εκ των πραγμάτων λοιπόν, η έννοια της σύγχρονης Δημοκρατίας τίθεται εν αμφιβόλω.
Η Ελληνική Δημοκρατία δεν είναι βέβαια χούντα, όπως αφελώς διατείνεται ένα μεγάλο κομμάτι του λαού σήμερα, είναι όμως Ολιγαρχία. Είναι μόλις τρεις χιλιάδες άτομα που κάνουν κουμάντο. Αυτοί και τα τσιράκια τους. Που φτάνουν – δε φτάνουν τα δεκαπέντε χιλιάδες άτομα. Από κει και πέρα ισχύουν οι συμμαχίες και οι σεμπριές.
Ναι, η Δημοκρατία σήμερα δεν είναι Δημοκρατία, αλλά Ολιγαρχία. Θα ήταν Δημοκρατία, ΕΑΝ οι πολίτες επέλεγαν τον πρώτο μεταξύ ίσων. Τι σημαίνει όμως «ίσος». Ίσος είναι ο πολίτης απέναντι στο Νόμο. Εντάξει. Δεν είναι όμως ίσος στην αξιοσύνη. Άλλος μπορεί να κάνει κάτι μικρής αξίας, άλλος μεγαλύτερης αξίας, άλλος μέγιστης αξίας και άλλος μπορεί ν’ αλλάξει τον ρουν της Ιστορίας. Αυτοί οι διαφορετικοί άνθρωποι μπορεί και πρέπει να είναι ίσοι απέναντι στο Νόμο, δεν είναι όμως ίσοι απέναντι στην ατομική τους αξία, επομένως δεν πρέπει να αμείβονται ίδια για τη δουλειά τους ή για τη γνώση τους, ούτε η κρίση τους να έχει την ίδια ισχύ. Η αρετή της διάκρισης θα έπρεπε να είναι ο βασικός κανόνας της Δημοκρατίας. Και δεν είναι. Άρα δεν έχουμε Δημοκρατία. Τόσο απλά.
Πάλι το ερώτημα: Μήπως έχουμε χούντα; Η απάντηση: Όχι. Αυτό το λένε μόνο οι αδαείς και οι αμνήμονες. Έχουμε όμως Ολιγαρχία, όπως σημειώθηκε ήδη. Μόνο που αυτή η Ολιγαρχία συγκροτείται από αθλίους. Δεν ήταν έτσι στην αρχή. Αλλά με τον καιρό μεγάλωνε ο αριθμός των αθλίων της ανοχύρωτης Διοικητικής κορυφής σε βαθμό που, κάποια ώρα, δεν μπορούσε ν’ ανασάνει ανάμεσά τους κανείς εχέφρων. Νομοτελειακά, το γήπεδο κατακλύστηκε από τους σαλίγκαρους. Και τότε «χάθηκε η μπάλα».
Τεχνηέντως προβάλλεται από ορισμένους το επιχείρημα ότι «δεν βρέθηκε ακόμα καλύτερο σύστημα από τη Δημοκρατία, επομένως ας είμαστε ανεκτικοί με τις αδυναμίες της». Είναι όμως έτσι;
Όχι. Δεν είναι έτσι! Είμαστε απόλυτοι. Επόμενο ερώτημα: Τι θα γινόταν, εάν είχαμε μία «καλή Ολιγαρχία» και όχι αυτό το άθροισμα των φαντασμένων σαλίγκαρων; Είναι άραγε εφικτή η «εξουσία των αρίστων» που οραματιζόταν ο Πλάτων;
Απορρίπτοντας το τρέχον, δεν είναι δα κρίσιμο θέμα αν το νέο σύστημα που εναγωνίως αναζητούμε, θα λέγεται Δημοκρατία ή Ολιγαρχία ή Χούντα. Κρίσιμα είναι μόνο τα κριτήρια εκλογής των πολιτικών αρχόντων οιουδήποτε συστήματος.
Πρώτον, πρέπει να είναι η αφρόκρεμα και όχι το κατακάθι του λαού. Δεύτερον, πρέπει να βρούμε τρόπο διάκρισης του γνήσιου από το δήθεν, του ειλικρινούς από το ψευδές, να επιβραβεύουμε τους ευθείς και ν’ απορρίπτουμε τους κόλακες. Τρίτον, η επιλογή των ατόμων είναι δική μας ευθύνη, άρα, ως εκπρόσωποί μας, είναι άτομα ιερά. Η γνώμη των οποίων (και η απόφαση) πρέπει να γίνεται σεβαστή από το λαό χωρίς απεργίες, διαδηλώσεις και ύβρεις.
Το θέμα είναι πώς ο λαός θα διακρίνει τα άτομα αυτά. Σωστά! Αν όμως ο λαός δεν μπορεί όντως να τα διακρίνει, τότε δεν έχουμε άλλη λύση από το να μην ψηφίζει… Άρα επιλέγουμε δικτατορία! Της Δημοκρατίας, της Ολιγαρχίας ή της Χούντας δεν έχει σημασία…
