Τα νέα πολιτικά κόμματα που θα σάρωναν τα παλιά δεν έγιναν ποτέ
Αλήθεια, πού βόσκουν εκείνες οι συγκινητικές κινήσεις πολιτών που θα έκαναν, λέει, ένα νέο πολιτικό κόμμα για να σαρώσει το σάπιο πολιτικό σύστημα; Ήταν κάτι γνήσιο, κάτι αυθόρμητο, κάτι το ειλικρινές ή μήπως ήταν απλές και κατακερματισμένες εκφράσεις του απολίτικου κινήματος των «αγανακτισμένων»; Όλα πάντως δείχνουν ότι ο καταποντισμός τους είναι οριστικός. Η ελπίδα για ανανέωση του πολιτικού σκηνικού αφέθηκε ήδη στα κόμματα που οι αγανακτισμένοι μούντζωναν.
Δε γίνεται αλλιώς. Πρέπει να παραδεχτούμε ότι είμαστε σκέτοι φωνακλάδες. «Αρπαζόμαστε» και μάλιστα «για ψύλλου πήδημα», τσακωνόμαστε, σκοτωνόμαστε, και, μετά, «καθόμαστε στ’ αυγά μας». Σα να μην έγινε τίποτα.
Οπότε λες: Μήπως έχουν δίκιο οι πολιτικοί; Θα μπορούσαν άραγε να έχουν κάνει κάτι καλύτερο; Ή μήπως, αν το έκαναν, θα τέλειωνε η καριέρα τους την επόμενη μέρα; Η απάντηση είναι: Ναι, αν δεν μπορούν να κάνουν το καλό, να παραιτηθούν. Να πάνε σπίτι τους.
Μα, αυτό ακριβώς έκαναν όσοι προσπάθησαν να πουν το σωστό κι επειδή δεν τους άφησε το σύστημα να το κάνουν, πήραν το καπελάκι τους και πήγαν σπίτι τους. Έκαμαν αυτό που λέμε ότι… δεν έκαμαν.
Όμως τώρα να πεις και το εξής: Μήπως δεν βγαίνει τίποτα να πας στο σπίτι σου; Μήπως πρέπει να μείνεις και να το παλέψεις; Μήπως πρέπει να κάνεις ό,τι μπορείς ακόμα και λοιδορούμενος; Δηλαδή, πώς να το πει κανείς, ένας δημόσιος υπάλληλος που δεν του αρέσει ο χώρος που δουλεύει, θα μπορούσε να κάνει το ίδιο; Άντε και το έκανε… Πώς θα ζούσε; Ο εκδότης μιας τοπικής εφημερίδας, για παράδειγμα, δεν του αρέσει καθόλου το νομοθετικό πλαίσιο με το οποίο λειτουργεί ο Τύπος. Τι πρέπει να κάνει; Να κλείσει την εφημερίδα, να παραιτηθεί από τη δουλειά, για να μην έχει κανείς να του προσάψει ότι «τα πήρε»; Ή μήπως δεν έπρεπε να την ξεκινήσει ποτέ; Άντε και δεν την ξεκίναγε. Ποια δουλειά σ’ αυτή τη χώρα είναι η τίμια και η άσπιλη που θα μπορούσε να κάνει, ώστε να μην είναι εξ ορισμού αλήτης και ρουφιάνος δημοσιογράφος ή κλέφτης και προδότης πολιτικός;
Η φλυαρία που αποτελεί και την καθημερινή ατζέντα της δημόσιας συζήτησης, είναι λόγια χωρίς κανένα περιεχόμενο, καμία ουσία, λόγια ανοήτων και αμαθών. Ένα ατελείωτο λακριντί, χωρίς έρμα, χωρίς αρχή, μέση και τέλος.
Λοιπόν, αφού δε γίνεται να κάνω άλλη δουλειά, ώστε να περνιέμαι τίμιος και πατριώτης, ας κάτσω εδώ και ας κάνω ό,τι μπορώ, ακόμα και όταν θεωρούμαι πουλημένος ή προδότης.
Οι φιλόδοξες «πρωτοβουλίες πολιτών» για τη δημιουργία κομμάτων που θα σάρωναν τη σαπίλα, έμειναν στο ράφι. Σε πολλές περιπτώσεις αποδείχτηκαν πολύ χειρότεροι ψευταράδες από εκείνους που ήθελαν να ξηλώσουν.
Το ζήτημα λοιπόν της ορθοκρισίας παραμένει. Με ποιους κανόνες, ποια κριτήρια και ποια ζύγια κρίνει ο πολίτης τον πολιτικό ή τον δημοσιογράφο; Τι καλύτερο θα έκανε άραγε ο καθένας απ’ αυτούς που καταδικάζουν τους πάντες, τι τιμιότερο ή τι εξυπνότερο θα έκανε, αν βρισκόταν στη θέση εκείνων που καταγγέλλει;
Τίποτα! Οπότε δεν έχει δικαίωμα να ομιλεί… Δικαίωμα να ομιλεί έχει μόνο εκείνος που λέει και, ταυτόχρονα, κάνει. Αυτό που κάνει, σε καμία περίπτωση δεν είναι τέλειο. Το λάθος είναι σύμφυτο με την πολιτική, την δημοσιογραφική ή την επιχειρηματική δράση και κάποια στιγμή θα εκδηλωθεί. Η καταδίκη του λάθους ακυρώνει εν τη γενέσει της οποιαδήποτε θετικότητα. Κι έτσι καταλήγουμε στο ζόφο.
