Ο Γιώργος στην πρώτη τάξη του Γυμνασίου δεν καταλάβαινε την αγωνία των γονιών του, όταν αργούσε. Του εξηγούσαν ότι ανησυχούν, ως παιδί που είναι ακόμα, μήπως πάθει κάτι, γι’ αυτό πρέπει να είναι συνεπής στην ώρα που έλεγε ότι θα επιστρέψει στο σπίτι. Ο Γιώργος δεν μπορούσε να το νιώσει.
Ο αδερφός του ήταν στην πέμπτη Δημοτικού. Λίγο πριν τη λήξη της χρονιάς πήγαν ημερήσια εκδρομή με πούλμαν. Οι δάσκαλοι είπαν στους γονείς ότι στις οχτώ το βράδυ να είναι στο σχολείο να παραλάβουν τα παιδιά τους.
Φεύγει η μαμά του Γιώργου να πάει στο σχολείο και τον αφήνει σπίτι με το μπαμπά. Η ώρα περνούσε, το λεωφορείο αργούσε, η μαμά του περίμενε. Ο Γιώργος στο σπίτι δεν μπορούσε να ηρεμήσει, πήγαινε πέρα – δώθε κι έλεγε στον μπαμπά του:
– Γιατί αργεί η μαμά, γιατί δεν ήρθε ο Κωνσταντίνος; Μήπως έγινε κάτι;
– Αγόρι μου θα έρθει! Μπορεί να έχει μια καθυστέρηση το λεωφορείο. Μην ανησυχείς.
Ο Γιώργος όμως, όσο περνούσε η ώρα, τόσο πιο πολύ αγχωνόταν.
– Μπαμπά, δεν μπορώ να περιμένω… θα πάω στο σχολείο.
Προσπαθούσε να τον ηρεμήσει ο μπαμπάς του, αλλά μάταια.
Έφυγε ο Γιώργος πήγε να περιμένει με τη μαμά του τον Κωνσταντίνο γιατί δεν μπορούσε στο σπίτι, φοβόταν μην έπαθε κάτι ο αδερφός του. Ήρθε το λεωφορείο, πήραν τον μικρό να γυρίσουν σπίτι και η μαμά του Γιώργου άρπαξε την ευκαιρία:
– Έτσι ανησυχώ κι εγώ, όταν αργείς.
Από τότε ο Γιώργος ήταν πάντα συνεπής στην ώρα που είχε πει ότι θα γυρίσει…
