– Γράφεις για το χρυσό γένος του Ησιόδου…
– Ναι.
– Δεν σκέφτηκες ότι το μυαλό του αναγνώστη θα πάει στην Χρυσή Αυγή;
– Όχι βέβαια. Θα έπρεπε;
– Βεβαίως! Έπρεπε να το σκεφτείς. Για να μη βρεθείς εκτεθειμένος.
– Μα δεν έχει καμία σχέση το ένα με το άλλο.
– Δεν έχει. Αλλά στο μυαλό των αδαών, και είναι πολλοί, έχει και παραέχει. Ακούει ο άλλος «χρυσό» και πάει ο νους του σε κάθε «χρυσό» που κυκλοφορεί.
– Και τι έπρεπε να κάνω, αν θα το σκεφτόμουν; Να μη γράψω;
– Όχι. Να γράψεις. Αλλά να μην δημοσιεύσεις το γραφτό σου. Να το κρατήσεις για σένα.
– Οπότε θ’ αναγόρευα σε αφετηρία της σκέψης μου και της πράξης μου τον αδαή αναγνώστη που συνδέει στο μυαλό του το χρυσό γένος του Ησιόδου με την Χρυσή Αυγή του Μιχαλολιάκου.
– Έτσι πάει…
– Μα… σκοπός της δημοσίευσης είναι η εκπαίδευση του αναγνώστη…
– Έτσι νομίζεις! Αγνοείς ότι ο αναγνώστης ξέρει περισσότερα από τον συντάκτη του καλύτερου κειμένου…
– Άντε και το έκανα! Πού οδηγεί αυτό; Δεν οδηγεί στο σκοτάδι του Μεσαίωνα;
– Βεβαίως.
– Λοιπόν;
– Τι «λοιπόν»; Εσύ θα ρίξεις το φως για να διαλυθεί το σκοτάδι του Μεσαίωνα;
– Δεν έχω αυτή την τιμή! Αλλά η αυτολογοκρισία μου θα σήμαινε ασφυξία. Δική μου και της κοινωνίας. Θα σήμαινε ατομική και συλλογική αποδοχή της κυρίαρχης ιδέας που είναι σκοταδιστική. Θα νομιμοποιούσα τη σαχλαμάρα και θα την αναγόρευα σε βασίλισσα της ζωής μου.
– Αυτό θα σήμαινε! Αμφιβάλλεις όμως ότι είναι έτσι;
– Ότι κυρίαρχη ιδέα είναι η ανοησία, δεν αμφιβάλλω. Αντιστέκομαι όμως σ’ αυτήν με όποια μέσα διαθέτω και με όποιο ρόλο επιμερίζεται στη μικρότητά μου.
– Ναι. Καλά. Δεν κουράστηκες να τρως σφαλιάρες, να υφίστασαι άδικους διωγμούς και να πληρώνεις ακριβά αυτές τις παλαβομάρες που κάνεις; Δε βλέπεις ότι η αποδοχή της κυρίαρχης ιδέας υψώνει τα σκουλήκια στα ουράνια και κρατάει τους αετούς αιχμάλωτους στα κοτέτσια;
– Κουράστηκα! Τι σημαίνει όμως αυτό; Ότι πρέπει να τα παρατήσω;
– Όχι. Δεν σου λέω να τα παρατήσεις. Σου λέω ν’ αλλάξεις τακτική. Έχεις την ευφυΐα να ελιχθείς και, χωρίς να προδίδεις την αλήθεια σου, να μην την αναγκάζεις να στραφεί εναντίον σου.
– Μα… η δημοσίευση… είναι η Υψηλή Αρχή της Δημοκρατίας…
– Ναι. Όταν η Δημοκρατία λειτουργεί. Αν όμως έχει καταλυθεί; Άκου. Θα σου διαβάσω ένα συγκλονιστικό στοιχείο από άρθρο του Θάνου Τζήμερου και θα καταλάβεις: “Από το 1975 μέχρι το 2005 εκδόθηκαν από το τέρας της Δημόσιας Διοίκησης 171.500 πράξεις νομοθετικού περιεχομένου… Τη μερίδα του λέοντος (67%) έχουν οι Υπουργικές αποφάσεις, αυτές δηλαδή που δεν περνούν από τη Βουλή! Ενώ οι νόμοι είναι μόνο το 2%. Σε απλά Ελληνικά: Το κοινοβουλευτικό μας σύστημα είναι κανονική «μούφα». Συνεδρίαζε τάχα μου το Νομοθετικό Σώμα και μέσα σε τριάντα χρόνια παρήγαγε μόνο το 2% των διατάξεων που διέπουν τη ζωή μας. Το υπόλοιπο 98% ήταν «στο μιλητό» ένα είδος παρανομοθεσίας που το Σύνταγμα προβλέπει μόνο σε έκτακτες περιπτώσεις εθνικής ανάγκης”.
– Τι μου λες τώρα…
– Σου λέω! Δηλαδή σου λέω ότι πρέπει να το βουλώσεις. Αν ήσουν έξυπνος, έπρεπε να το είχες κάνει από καιρό. Σ’ έναν αναγνώστη που εκπαιδεύτηκε σκοπίμως από την Διοίκηση να διαβάζει αυτά που θέλει, «σληρόν σοι προς κέντραν λακτίζειν»…
