Μπαίνει η κυρία την ώρα που παίζει η τηλεόραση τον Άδωνη Γεωργιάδη να μιλάει για την επίθεση με γροθιά και καφέ που δέχτηκε στο Αττικό νοσοκομείο. Δουλεμένη στη ζωή της, κουρασμένη αλλά ζωηρή. Παλιοί κτηνοτρόφοι, μετά αγρότες, μετά εργάτες, μετά άνεργοι αφού έκλεισε ο εδώ Παπαστράτος, τώρα καθαρίστρια σε ηλικιωμένες. Μια οικονομική ιστορία από μόνη της. Ένα παλίμψηστο που δεν ξέρει πια να εξηγήσει, μόνο να αφηγηθεί κατόπιν έρευνας.
«Άρχισε να τους δέρνει ο κόσμος;» ρωτάει δικαιωμένη. «Μωρέ αυτοί δε θέλουν ξύλο, αυτοί θέλουν όπως παλιά βιτριόλι! Παλιά ξέρεις οι άνθρωποι πήγαιναν από το ένα μέρος στ’ άλλο με τα πόδια. Όταν τους έπιανε η νύχτα ή κουράζονταν, ξενοδοχεία δεν υπήρχαν, πήγαιναν σε ένα σπίτι να τους φιλοξενήσει. Έτσι πήγε ένας, γνώρισε μία, ερωτεύτηκαν, πέσαν το βράδυ να κοιμηθούνε, κοιμήθηκαν μαζί τέλος πάντων. Μετά την παράτησε! Δεν την παντρεύονταν! «Έτσι είσαι;» λέει κι εκείνη. Βιτριόλι, εκεί που έπινε, στο ποτήρι!»
Πότε σεβάστηκε ανάπηρους ο Έλληνας για να σεβαστεί τώρα την ανάπηρη χώρα του;
«Έτσι θέλουν!». Και μόνο που την αφηγήθηκε την ιστορία η κυρία ανακουφίστηκε. Σαν να το κέρασε το βιτριόλι εκεί που ήθελε. Όχι μόνο στον Άδωνη Γεωργιάδη. Στην ίδια την αιτία του προβλήματος όπως το φαντάζεται η ίδια. Όπως το αναπαριστά. Κάποιος δυνατός, με όλα τα μέσα εξαπατά έναν λαό – γυναίκα. Παλιακιά γυναίκα, περιορισμένη, παθητική, θύμα προκαταλήψεων, κοινωνικών, θρησκευτικών.
Ίσως η πιο γνήσια περιγραφή του λαϊκού αισθήματος της εποχής της κρίσης. Ο λαός ήθελε αποκατάσταση, σαν να ήταν γυναίκα που της έταξαν γάμο. Η Μάρθα Βούρτση, ο Ξανθόπουλος δεν νικήθηκαν ποτέ. Μόνο κάτι θολοκουλτουριάρικες ταινίες έκαναν παρέα πια σ’ αυτόν τον λαό, τον παρατημένο μέσα σε αγκυλώσεις. Δεν είχε πια παραμύθια. Τον παθητικό λαό – υπήκοο. Αυτοκρατορίας, Βασιλείας, Χούντας, Αλλαγής.
Περίμενε αποκατάσταση. Τώρα τον παρατάει «ατιμασμένο». Θύμωσε. Τι θα γίνει από δω και πέρα; Δεν πρέπει να συνεχίσει; Θα περιμένει να πετύχει η εκδίκηση;
Γιατί και την κυρία που τα έλεγε αυτά, την είχαν βαφτίσει, σαν παλιό αίτημα, Ελευθερία.
