Πάει λίγος καιρός που έπινα καφέ μ’ έναν παλιόφιλο. Και, τι άλλο να πούμε, λέγαμε για τα δεινά που μας βρήκαν.
– Να πάμε στη δραχμή…
Έλεγε και ξανάλεγε.
– … να γυρίσουμε στα χωριά, να φτιάξουμε τον κήπο μας, το κοτέτσι, το στάβλο, το κουμάσι, το λιοστάσι, το αμπέλι, όπως έκαναν οι παλιοί…. Όχι που καλομάθαμε… Άκου χαρτί υγείας! Γυαλιστερές πέτρες από το ποτάμι, κύριος… Χωρίς κόστος. Πετρέλαιο θέρμανσης, λέει, για το καλοριφέρ… Ξεχάσαμε το τσόλι, ε;
Φύσαγε και ξεφύσαγε από θυμό.
– Τα παραλές, παλιόφιλε…
– Δεν τα παραλέω! Είμαι ρεαλιστής. Αυτό το πλήθος των ανέργων δεν θα βρει δουλειά. Είναι σίγουρο. Θα βρει; Δεν θα βρει! Όσες επενδύσεις και να γίνουν, που δεν θα γίνουν, με ευρώ ή δραχμή, άνεργοι θα μείνουν οι περισσότεροι. Και καλά να κρατάει ακόμα το λίπος που αποθήκευσαν “οι μη προνομιούχοι Έλληνες” του Ανδρέα που έγιναν για μερικά χρόνια προνομιούχοι… Θα έχουν τον καφέ τους στην καφετέρια… Μετά όμως; Όταν οι συντάξεις μειωθούν κι άλλο ή χαθούν ολότελα; Όταν το απόθεμα της οικογένειας εξαντληθεί; Τι θα κάνουν οι στρατιές των νέων που θα μείνουν άμισθοι, άγαμοι, άστεγοι, ρακένδυτοι και πειναλέοι; Γι’ αυτό σου λέω: Γρήγορα… επιστροφή στο χωριό, κύριος! Κανονικά θα έπρεπε η κυβέρνηση να μαζεύει του Αθη – ναίους και τους νέους σε πλατείες, να τους φορτώνει σε στρατιωτικά φορτηγά και να τους κουβαλάει τζάμπα στα χωριά των πατέρων και των παππούδων. Μόνο έτσι θα γλιτώσουν από την εξαθλίωση που έρχεται…
– Α, τώρα το παράκανες, παλιόφιλε…
– Άμα σου λέω! Για να μην πω κάτι χειρότερο…
– Υπάρχει και χειρότερο;
– Υπάρχει βέβαια! Αλλά δεν το λέω…
– Μωρέ πέστο… Μεταξύ μας είμαστε…
– Όχι, δεν το λέω.
– Όπως αγαπάς! Και δε μου λες…
– Να σου πω.
– Εσύ… γιατί δεν πας στο χωριό;
– Εγώ, ε; Δε μπορώ να το κάνω μόνος μου εγώ… Και να το έκανα, δεν έχει καμία αξία να το κάνω μόνος μου… Θα έκανα μια τρύπα στο νερό…
– Λογικό ακούγεται…
– Είμαι λογικός… λοιπόν… Αυτό πρέπει να το κάνει η κυβέρνηση. Μαζικά. Αν το αφήσει στην καλή θέληση του καθενός μας, τζίφος…
– Και τι να κάνει η κυβέρνηση ρε φίλε! Να εξαναγκάσει τους Αθη – ναίους και τους νέους να γυρίσουν στα χωριά των παππούδων τους; Πώς μπορεί να γίνει αυτό;
– Να κάνει ένα πρόγραμμα… Όπως πληρώνει τα εισιτήρια των παράνομων μεταναστών για να γυρίσουν στην πατρίδα τους, να πληρώσει και τα έξοδα των Ελλήνων να γυρίσουν στα χωριά τους…
– Αυτό δεν το είχα σκεφτεί, ομολογώ… Αλλά…
– Δεν έχει “αλλά”… Τελεία και παύλα.
– Κι αν ο Τσίπρας διαγράψει το χρέος; Λέω τώρα εγώ… Αν καταργήσει το μνημόνιο; Αν όλα γίνουν όπως πριν;
Με κοίταξε σα να λυπόταν το χρόνο που έχασε μαζί μου. Μετά είπε άκρως περιφρονητικά:
– Και σ’ είχα για έξυπνο… Λοιπόν, αν όλα γίνουν όπως πριν… δεν θα πάμε εμείς στα χωριά μας, αλλά οι Ασιάτες…
– Κι εμείς… πού θα πάμε εμείς;
– Για βρούβες!
