«Υπάρχει κανείς χριστιανός να μου πάρει το κεφάλι;»
Στην αρχή είχαν όλοι τους αγωνία: «Τι βλέπεις;».Τώρα δε ρωτάνε καθόλου. Σωπαίνουν. Έχουν αποδεχτεί τη μοίρα τους; Ίσως. Καμία διάθεση να κάνουν ή ν’ ακολουθήσουν κάποιο νέο κόμμα. Δε θέλουν ν’ ακούνε για κανένα παλιό, αλλά δεν περιμένουν και τίποτα το καινούριο. Μόνο ο Ζουράρις κάνει πλάκα μ’ ένα κόμμα υπό τον τίτλο «Πυρίκαυστος Ελλάδα» και δηλώνει: «Το λιγότερο από την κατάληψη εξουσίας θα είναι γελοίο».
Είμαστε μια χώρα σε αποσύνθεση. Κανείς δεν καταλαβαίνει κανέναν. Άλλο λέει ο ένας, άλλο καταλαβαίνει ο άλλος. Κάπως έτσι θα ήταν και η μυθική εποχή της Βαβέλ.
Κάποια ιδέα, ρε παιδιά! Κάποια πρόταση… Μια εξήγηση έστω… Μπα! Ένα μετά το άλλο τα ερωτήματα μπαίνουν αναπάντητα στο αρχείο.
Και, μετά, η απορία: Γιατί δεν ξεσηκώνεται ο κόσμος;
Έλα ντε!…. Γιατί δεν ξεσηκώνεται ο κόσμος; Από ωριμότητα μήπως; Από φόβο ίσως. Από αδιαφορία; Από έλλειψη συλλογικής ευθύνης; Ή από έλλειψη επαναστατικότητας;
Μου φαίνεται ότι η ερώτηση «γιατί δεν ξεσηκώνεται ο κόσμος;» είναι μια ετικέτα. Ή μία μανιέρα. Κι αυτή, όπως άλλες του είδους, τίθεται από απλή συνήθεια. Είναι ίδια με την άλλη μανιέρα: «Γιατί δε μιλούν οι διανοούμενοι;». Ή την άλλη: «Δεν θα βρεθεί ένας Έλληνας με παντελόνια;». Στην Ελλάδα συμβαίνει το ίδιο με ό,τι συμβαίνει στο χωριό σου: «Εμάς δεν μας κοίταξε κανείς». Όλες οι φράσεις υπαγορευμένες από την ασυνείδητη σχέση του δούλου στον Θεό. Μία σχέση που μεταφερόταν κάποτε στον υπήκοο του βασιλιά και, αργότερα, μέχρι σήμερα, στη σχέση του πολίτη με τη Δημοκρατία. Ίδια κι απαράλλαχτα πάντα: Η κλάψα του μηδενικού απέναντι στο ΕΝΑ.
Κουβέντες. Λέξεις χωρίς περιεχόμενο και ουσία. Λέγονται μόνο για να λέγονται. Κι έχουν τον ίδιο μηχανισμό διαμόρφωσής τους με τις άλλες, περί προδοτών, πουλημένων, κλεφτών, ρουφιάνων κ.λ.π. Καμία διαφορά! Συναντιούνται στο πάνω σκαλί της Κοινής Γνώμης με τον ίδιο μηχανισμό παραγωγής: Με τη γενίκευση του στραβού και του ανέσωστου. Με παράλληλη μείωση του καλού και του ωραίου. Όλα ένας χυλός. Μέσα στον οποίο δεν διασώζεται ούτε το πιο όμορφο πραγματάκι. Αλέθονται όλα στο μύλο της αδιακρισίας. Όλοι τα ξέρουν όλα και απαιτούν να έχουν ισότιμη γνώμη, ακόμα και όταν μιλάει ο ειδικός επί εξειδικευμένου θέματος. Αυτοί πάντα ξέρουν καλύτερα από τον καθένα… Όποιος μάλιστα δεν συμφωνεί, ε, ανήκει στους βολεμένους, στους προδότες και τους αργυρώνητους…
Μέχρι που έχασαν το νόημά τους οι λέξεις. Δεν έχει πια νόημα να γράψεις στην εφημερίδα, ούτε να πεις κάτι στην παρέα. Όσο τεκμηριωμένο κι αν είναι, θα χάσει τη μισή του ένταση βγαίνοντας από την πόρτα σου και, στη συνέχεια, θα γίνει τόπι για να παίζουν τα παιδιά στη λασπωμένη αλάνα.
Αλήθεια το λέω: Ή πρέπει να διακατέχεσαι από «άγνοια κινδύνου» ή το φρονιμότερο σε τέτοιους και τόσο ηλίθιους καιρούς είναι η σιωπή. Όταν το όλο πράγμα φτάνει εκεί, το αφήνεις να ολοκληρωθεί μέχρις εσχάτων, όσο και να πονάει. Δεν κάνεις τίποτα! Εκτός από ένα: Να σκέφτεσαι και να πράττεις θετικά. Ως άτομο δηλαδή. Χωρίς απαίτηση από κανέναν, αλλά ως άτομο που αναζητά συντρόφους για να διευρυνθεί όσο γίνεται περισσότερο αυτή η θετικότητα. Ως εκεί. Όπως, για παράδειγμα, η διαδρομή που ξεκίνησαν μία ομάδα νέων της Μυρτιάς με όνειρο να ξαναφυτέψουν τα περιβόλια του κάμπου χωρίς κόστος για τον ιδιοκτήτη τους. Επιχειρούν να το πετύχουν με πώληση λεμονιών και πορτοκαλιών από τα εγκαταλειμμένα δέντρα που διασώθηκαν από τον παγετό του 2004…
