Δε φτάνει άραγε που καταδικάσαμε το πολιτικό σύστημα της χώρας; Δε φτάνει που απορρίπτουμε όλα τα κόμματα της μεταπολίτευσης; Δε φτάνει που διαγράφουμε απ’ άκρο εις άκρο τους πολιτικούς; Δε φτάνει που ελπίσαμε σε τούτη και την άλλη απόπειρα για δημιουργία νέου πολιτικού φορέα, δε φτάνει που απογοητευτήκαμε απ’ όλες; Δε φτάνει που απαξιώνουμε κακιασμένα κάθε Έλληνα που τόλμησε να πάρει μια πρωτοβουλία για μια συνάντηση ομοφρόνων; Τι άλλο θα θέλαμε για να πούμε «ναι» σε μια νέα αρχή, προτού παραιτηθούμε από κάθε ελπίδα, προτού αφεθούμε στο έλεος του αναπόφευκτου πλέον ατυχήματος;
Θα μεταφέρουμε από το capital.gr την είδηση που καταγράφει ο Αιμίλιος Περδικάρης στις 15 Ιανουαρίου 2014, ότι δημιουργείται «Νέο Κόμμα»:
Ένα ακόμη κόμμα, το «Νέο Κόμμα», προστίθεται στον πολιτικό χάρτη, με σαφή προσανατολισμό στον προοδευτικό, κεντρώο και μεταρρυθμιστικό χώρο και χωρίς εξαρτήσεις, όπως αναφέρουν οι δημιουργοί του, από πολιτικά κέντρα ή τη συμμετοχή πολιτικών στελεχών.
Στην οργανωτική του επιτροπή συμμετέχουν οι Π. Ελευθεριάδης, Ανδρ. Κούτρας, Γ. Κουτσομύτης, Ν. Λαάρης, Θ. Νικλάνοβιτς και Π. Ξανθόπουλος. Κοινό τους στοιχείο, το νεαρό της ηλικίας και η επιτυχημένη επαγγελματική παρουσία στον κλάδο τους. Ο κ. Ελευθεριάδης είναι καθηγητής Συνταγματικού Δικαίου στην Οξφόρδη, ο κ. Κούτρας αναλυτής οικονομικών με ειδίκευση στο δημόσιο χρέος, ο κ. Κουτσομύτης σκηνοθέτης-παραγωγός που ζει μεταξύ Ελλάδας και Γερμανίας, ο κ. Λάαρης μουσικός, ο κ. Νικλάνοβιτς χημικός μηχανικός και ο κ. Ξανθόπουλος καθηγητής χρηματοοικονομικής στο Πανεπιστήμιο Αιγαίου.
Η προετοιμασία κράτησε αρκετούς μήνες και το «Νέο Κόμμα» σκοπεύει να δοκιμαστεί στις επόμενες βουλευτικές εκλογές (όχι στις ευρωεκλογές), συμμετέχοντας παράλληλα στις ζυμώσεις και συζητήσεις του συγκεκριμένου πολιτικού χώρου, στον οποίο ανήκει.
Στην ιδρυτική του διακήρυξη, τονίζεται ότι «θέλουμε μια καλύτερη Ελλάδα, που υπάρχει παντού […] και έδινε εδώ και χρόνια άνισο αγώνα με τη διαφθορά, την ευνοιοκρατία και ένα ολιγαρχικό πελατειακό σύστημα. Η μάχη αυτή χάθηκε και η χώρα χρεοκόπησε. Σήμερα, παρά τις σημαντικές βελτιώσεις στα δημόσια οικονομικά που πετύχαμε με τεράστιες θυσίες, η χώρα δεν δείχνει να αλλάζει με τους ρυθμούς που χρειάζεται. Ούτε τα δύο κόμματα της κυβέρνησης, αλλά ούτε η αντιπολίτευση προσφέρουν διέξοδο από το πελατειακό κράτος, το λαϊκισμό και τη στασιμότητα».
Ως προς τις αρχές της ιδρυτικής διακήρυξης του «Νέου Κόμματος», οι συντάκτες της προτείνουν «μεταρρυθμίσεις-κλειδιά, που αγγίζουν τη φτώχεια, την ανεργία, την παιδεία, την ενημέρωση, τη διοίκηση και τους πολιτικούς θεσμούς».
Και το κείμενο καταλήγει: «Το νέο μπορεί να έλθει μόνο με ανοικτές διαδικασίες που θα απορρίψουν τις παλιές πρακτικές».
Αυτή είναι η είδηση. Χωρίς περισσότερες πληροφορίες. Για κάθε ανήσυχο πολίτη αποτελεί διανοητική πρόκληση να δοκιμάσει τις πολιτικές του σκέψεις, χωρίς αυτές τις «περισσότερες πληροφορίες». Να το κάνει πρωτογενώς. Δηλαδή αθώα. Με κίνδυνο να εκτεθεί. Με κίνδυνο να εκτεθεί πάλι από τις εξελίξεις. Αλλά με την απόφαση, όπως έκανε άλλωστε πάντα, να πληρώσει το βαρύ τίμημα μιας νέας διάψευσης, σε περίπτωση που οι σκέψεις και τα αισθήματά του αποδειχθούν για μιαν ακόμα φορά μάταιες.
Στο ερώτημα του αναγνώστη «γιατί προκαλεί το ενδιαφέρον της εφημερίδας σας αυτή η είδηση;» η «Αναγγελία» απαντά:
Και μόνο το γεγονός ότι η είδηση αγνοήθηκε από τα κυρίαρχα ΜΜΕ, φτάνει για να της δώσουμε σημασία… Το γεγονός επίσης ότι, όσα Κεντρικά Μέσα Ενημέρωσης φιλοξένησαν την είδηση, την υποβάθμισαν σε ειδησάριο (το οποίο ΔΕΝ τροφοδοτούν πια) μας κέντρισε το ενδιαφέρον, διότι δεν μπορεί να γίνει καμία σύγκριση με την «κίνηση των 58», για παράδειγμα, όπου έγινε απίστευτος ντόρος, ο καθένας καταλαβαίνει γιατί… Η «υποβάθμιση» (σε σχέση με τους «58») είναι το πρώτο δείγμα της καλής καταγωγής και του καλού προορισμού του «Νέου Κόμματος», διότι, στην περίπτωσή του, τα Μέσα Ενημέρωσης δεν εμφάνισαν την ελάχιστη υπερβολή στη μετάδοση της είδησης, ήταν απολύτως ακριβή, όπως ακριβώς επιτάσσει το αυτονόητο καθήκον τους. Αυτό προεξοφλεί βέβαια ότι: Αν και όταν το «Νέο Κόμμα» παράξει αναγνώσιμο πολιτικό αποτέλεσμα, θα τύχει σίγουρα της μεταχείρισης που τότε ΘΑ δικαιούται.
«Τσιμπήσαμε» όμως, κυρίως επειδή τα τέσσερα τελευταία χρόνια έχουμε γράψει μία σειρά άρθρων (ικανά να σχηματίσουν έναν ογκώδη τόμο) με θέμα την απόλυτη αναγκαιότητα για δημιουργία πολιτικού φορέα στο χώρο του Κέντρου. Επειδή, όπως φαίνεται (και δεν κάνουμε λάθος) η ίδια σκέψη απασχολεί πολλούς.
Όχι χωρίς τις επιβεβλημένες επιφυλάξεις, δημοσιεύουμε αυτό το άρθρο προτού καν διαμορφωθεί το κλίμα της νέας πολιτικής κίνησης και χωρίς να γνωρίζουμε ούτε ένα από τα πρόσωπα που το ιδρύουν. Το κάνουμε υπό τις παρούσες συνθήκες για να είναι το άρθρο μας όσο πιο αυθόρμητο, όσο πιο ευθύ, άρα όσο πιο… αθώο γίνεται. Το κάνουμε, για να γράψουμε και να δημοσιεύσουμε κάποια βασικά και ουσιώδη πράγματα εκ των προτέρων και όχι εκ των υστέρων:
Όποιος γίνει μέλος του «Νέου Κόμματος», πρέπει να ξέρει από την αρχή ότι: Τίποτα δεν θα είναι ικανό να τον ενθουσιάσει. Ούτε πρέπει να είναι αυτό το κριτήριο. Πρόσωπα και ιδέες υπάγονται στον κανόνα της φθοράς. Η εκτροφή προσδοκιών ματαιώνει τη θετική στάση. Η αποδοχή αυτού του πλαισίου προστατεύει κάθε πολίτη από διαψεύσεις και απογοητεύσεις, αφού πολύ σύντομα το ενεργό μέλος θα έχει σίγουρα τις πρώτες διαφωνίες με τις συλλογικές αποφάσεις. Είναι νομοτελειακό. Εκείνο που δεν είναι νομοτελειακό, υπακούει όμως στη λογική, είναι ότι, ακόμα και όταν διαφωνείς με την συλλογική απόφαση, ΔΕΝ παραιτείσαι, ούτε διαχωρίζεις τη θέση σου. Δεν αποχωρείς, δεν αποστασιοποιείσαι και δεν απογοητεύεσαι. Αυτό παλιά το έλεγαν «στράτευση», σήμερα όμως μπορεί ο καθένας να κάνει το ίδιο πράγμα όχι με την ιδιότητα του στρατιώτη, αλλά… του στρατηγού, υπό την έννοια ότι (έχοντας πολιτική γνώση) γίνεται, ως πολίτης, κυρίαρχος του παιχνιδιού, μόνο και μόνο επειδή, αδιαπραγμάτευτα, διεκδικεί δικαίωμα λόγου στα κοινά. Κι έχοντας αυτό κατά νου, επιμένεις μέχρι τελικής πτώσεως, στα εύκολα και στα δύσκολα, στις επιτυχίες και τις αποτυχίες, στα άγουρα και τα ώριμα, επιμένεις να έχεις όρθια τη γνώμη σου, να τη λες με παρρησία, ενώ χωρίς κανέναν ενδοιασμό να συντάσσεσαι με την ψηφισμένη δημοκρατικά γνώμη της πλειοψηφίας, να μάχεσαι γι’ αυτήν, στον αντίποδα ενίοτε και της δικής σου γνώμης, διότι εκεί κρίνεσαι ως άτομο, κρίνεται δηλαδή η φιλοσοφία και η πρακτική σου, αν παίρνεις υπ’ όψη σου (και πόσο) τη γνώμη των άλλων, επειδή, καθώς υποστηρίζεις ο ίδιος, ΔΕΝ είσαι μονήρης ή μονόχνωτος ή, όπως θα έλεγε ο Μαρκούζε, μονοδιάστατος. Κρίνεσαι από τους εχέφρονες και όχι από τους ανόητους (και δεν είναι ανώδυνη επιλογή αυτή) κρίνεσαι αν υποστηρίζεις, αν υπερασπίζεσαι με θέρμη την απόφαση της πολιτικής οικογένειάς σου, με τον ίδιο τρόπο που υπερασπίζεσαι την απόφαση της πυρηνικής οικογένειάς σου, αν και στο μεσημεριανό τραπέζι, όπου ελήφθη, διαφώνησες οριζοντίως και καθέτως με τα παιδιά σου και τη γυναίκα σου που αποτελούσαν την πλειοψηφία και αποφάσισαν αντίθετα από την επιθυμία του αρχηγού της οικογένειας, δηλαδή τη δική σου.
Μια άλλη Πολιτική Αρχή είναι:
Να ΜΗΝ ξέρεις πρόσωπα και πράγματα, προκειμένου να ενταχθείς σε μία τέτοια κίνηση, αλλά φτάνει που πήραν την πρωτοβουλία κάποιοι συμπολίτες, οφείλεις επομένως και σου αρέσει πάντα να παρακολουθείς στο εξής κάθε σκέψη τους. Προσχωρείς σε αυτό με το ρίσκο της νέας απογοήτευσης και με την απόφαση να συνδιαμορφώσεις τις θέσεις και τις προτάσεις του νέου φορέα, ακόμα και όταν δεν μπορείς να πείσεις ποτέ τους πολλούς για την δική σου άποψη. Το να ενταχθείς χωρίς να γνωρίζεις πρόσωπα και πράγματα (ορμώμενος βεβαίως από έναν ακρογωνιαίο λίθο, όπως είναι η πολιτική έννοια του Κέντρου) είναι η βασική συνθήκη για να γεννηθεί επιτέλους το Κόμμα Αρχών, δηλαδή το ΜΗ αρχηγικό κόμμα.
Πέραν δε των άλλων:
Αποφασίζεις ν’ απογοητεύσεις πλήρως κάθε λόγιο και κάθε αξιοπρεπή νοικοκύρη γύρω σου που έχει απαξιώσει την πολιτική και θεωρεί αλήτες όσους ασχολούνται με την πολιτική. Αυτοί οι καλοί άνθρωποι συνήθισαν στην ησυχία του φιλήσυχου πολίτη και δεν διανοούνται την παραμικρή αναστάτωση της ζωούλας τους. Όποιος μάλιστα, πρόσωπο ή θεσμός αποφασίσει μία βελτιωτική ενέργεια (πώς να το πει κανείς: να μαζευτούν τα μπόσικα) ε, διαπράττει αυτό το ανοσιούργημα και κατατάσσεται στη χορεία των προδοτών του έθνους.
Αποφασίζεις λοιπόν να ξαφνιάσεις τους φίλους και τους χωριανούς σου που συνήθισαν να σε βλέπουν κάτι σαν τον φιλήσυχο εαυτό τους, επειδή, ξέρεις, είναι ώρα να υπερβείς κάθε κομματική ή… ακομμάτιστη ένταξη ή συμπάθεια του παρελθόντος και να θέσεις εαυτόν στην υπηρεσία της επικαιρότητας ανατρέποντας όλες τις κακές έξεις. Σκέπτεσαι: Αλίμονο στη Δημοκρατία αν οι πολίτες δεν άλλαζαν την πρότερη πολιτική τους γνώμη.
Τώρα θα υπερβείς κάθε πένα, κάθε φωνή και κάθε ιερό πρόσωπο, η λογική των οποίων απορρέει από θεωρίες συνωμοσίας.
Θα υπερβείς τις ίδιες τις μικρές και τις μεγάλες αποτυχίες σου, για να δώσεις ένα μήνυμα ότι αρνείσαι την εμπιστοσύνη στους ειδικούς ή τους πορφυρογέννητους και στη θέση τους διεκδικείς την αρμοδιότητα που επιμερίζει σε σένα ατομικά η Δημοκρατία. Διότι ξέρεις: Η Δημοκρατία δεν απαιτεί από κανέναν φίλο της να είναι πετυχημένος, αναγνωρίζει όλους τους πολίτες, ακόμα και τους επιχειρηματίες που χρεοκόπησαν στη διάρκεια της οικονομικής κρίσης. Την εμπιστοσύνη σε πρόσωπα που θα μπορούν να διοικούν τη χώρα, την αναζητάς σε κάθε άνθρωπο που δεν αυτοδιορίζεται άξιος με τα λόγια του, αλλά ετεροπροσδιορίζεται με τα έργα του, δεν σηματοδοτείται θετικά μόνο από τις επιτυχίες, αλλά και από τις αποτυχίες του, διότι αυτές κυρίως αποδεικνύουν την αέναη αναζήτηση του καινούριου.
Κι εδώ που τα λέμε, αν είσαι πάνω από πενήντα ετών, να εγγραφείς στο «Νέο Κόμμα» ως ενεργό και ασίγαστο μέλος, ν’ απαιτείς να φτάνει η φωνή σου ατόφια μέχρι την ηγεσία που θα προκύψει από την ψήφο των μελών, όποια κι αν είναι, αλλά να μην υποβάλλεις ποτέ υποψηφιότητα για κανένα δημόσιο αξίωμα. Δεν χρειάζεται να είναι γραπτή (καταστατική) δέσμευση του «Νέου Κόμματος» αυτό. Οι βασικότερες Αρχές λειτουργίας ενός υγιούς πολιτικού φορέα είναι ανέφικτο να γίνουν γραπτές.
Το μήνυμα αυτής της γενναίας επιλογής θα είναι πολλαπλό, καλείσαι όμως να το αναλύσεις μοναχός σου.
Πάνω δε απ’ όλα: Εάν έχεις εκλεγεί με οποιοδήποτε κόμμα, έστω μία φορά, στη διάρκεια της μεταπολίτευσης ως βουλευτής ή Δήμαρχος, ακόμα και ως Δημοτικός Σύμβουλος ή αν έχεις διοριστεί σε οποιοδήποτε δημόσιο αξίωμα πολιτικού χαρακτήρα, μείνε στη θέση του απλού μέλους και βόηθα δίπλα σου τις πολιτικές εφεδρείες της κοινωνίας με την πείρα σου.
Και να θυμάσαι: Κανένα Κόμμα και κανένας πολιτικός, καμία εφημερίδα και κανένας δημοσιογράφος, δεν μπορούν να εναρμονιστούν απόλυτα με τις δικές σου σκέψεις ή με τις δικές σου επιθυμίες, αγαπητέ συμπολίτη. Ούτε είναι αναγκαίο να εναρμονιστείς εσύ με τις δικές τους. Αναγκαίο είναι να ΜΗΝ τους τιμωρείς με απόρριψη ή με διαγραφή, πολλώ δε μάλλον με απαξίωση, όταν αυτό ΘΑ συμβεί, όσες φορές και αν συμβεί.
Διότι τώρα είναι η ώρα να εξαλείψουμε αυτόν τον επαίσχυντο «λαϊκό φασισμό» που ταλαιπωρεί χρονίως την Ελληνική κοινωνία και πνίγει όλα τα μωρά στην κούνια. Αυτή η «ξινίλα» που βρίσκεται απέναντι σε κάθε τι νέο, δεν είναι πλέον δεκτή… αντιθέτως, είναι η πρώτη φασίζουσα συμπεριφορά που λαού που πρέπει νικηθεί.
* Ο ιστότοπος του «Νέου Κόμματος» είναι: www.toneokomma.gr
