Ας υποθέσουμε, σύντροφε, ότι ψηφίζουμε μαζικά το πιο επαναστατικό κόμμα και γίνεται κυβέρνηση. Ψηφίζουμε τους πιο τίμιους, τους πιο καθαρούς, τους πιο φρέσκους, τους πιο ικανούς, τους πιο ευφυείς και κάνουμε μία Βουλή με 300 νέους βουλευτές, μεγαλοφυΐες όλοι τους, κανένας από τους οποίους δεν ήταν στην προηγούμενη Βουλή, ούτε σε παλαιότερη.
Έχω αυτή την ερώτηση που με βασανίζει τα βράδια και δε μ’ αφήνει να κοιμηθώ: Αυτοί οι αδοκίμαστοι, όπως λες, τι καλύτερο θα κάνουν από τούτους; Θα επαναφέρουν οι επαναστάτες την εποχή που έζωναν τα σκυλιά με τα λουκάνικα; Θα επαναφέρουν μισθούς και συντάξεις στα πρότερα επίπεδα; Θα δώσουν δουλειά στους άνεργους και θα διορίσουν δύο εκατομμύρια νέους στο Δημόσιο; Θα νομιμοποιήσουν ένα εκατομμύριο παιδιά μεταναστών και θα τους βρουν δουλειά στο Δημόσιο επίσης, να έχουν ένα μισθό τα καημένα, για να φτιάξουν τη ζωή τους;
Ξέρεις, νομίζω ότι λες μαλακίες, σύντροφε!
Και μην παριστάνεις σ’ εμένα τον πατριώτη, ούτε τον φιλάνθρωπο. Διότι επί τέσσερις απανωτές δεκαετίες δεν σε είδα πουθενά, δεν σε άκουσα να φωνάζεις για τίποτα, ούτε να διαμαρτύρεσαι, εισέπραττες το μισθό σου, έκλεινες το οκτάωρο με προφάσεις, τα σπίτια σου έφτιαχνες, στην πόλη και στο χωριό, το αυτοκίνητό σου απολάμβανες και τις διακοπές σου, την ίδια στιγμή εγώ μάτωνα, κάθε μέρα πέθαινα κι ανασταινόμουν, ανέστιος και πένης, δούλευα δεκαπεντάωρο χωρίς ένσημα, σε όποια δουλειά έβρισκα μπροστά μου, ήμουν Αλβανός πριν από τους Αλβανούς, χωρίς ασφάλεια, χωρίς περίθαλψη, και μάλιστα την εποχή που όλοι βολεύονταν, όλοι, ήταν τόσο εύκολο να πάω σ’ ένα πολιτικό Γραφείο, σύντροφε, αλλά σε είδα στο Σύνταγμα να μουντζώνεις τη Βουλή και να λες το σύνθημα που εμπνεύστηκαν πριν πολλά χρόνια οι φασίστες: «Να καεί, να καεί, το μπουρδέλο η Βουλή». Και είπα: Τι δουλειά έχω εγώ μ’ εσένα, σύντροφε;
Αισθάνθηκα ότι είναι η ώρα για να σωπάσω. Τόσο απέναντι σ’ αυτούς, όσο και απέναντι σ’ εσένα. Διότι επί σαράντα χρόνια φώναζα εναντίον της δεξιάς και της αριστερής εξουσίας που οδηγούσε τη χώρα και την κοινωνία στο αδιέξοδο, αποτύγχανα συνεχώς στις επιχειρηματικές μου προσπάθειες, επειδή δεν με σήκωνε το κλίμα που εσύ επέβαλλες, το σύστημα ένοιωθε αποστροφή για τις αρχές μου, εσύ όμως, από τη μια μ’ έλεγες ανεπρόκοπο και ανάξιο, από την άλλη, σε αντιπαραβολή μ’ εμένα, παρίστανες το νοικοκύρη. Και, ξαφνικά, μόλις μειώθηκε ο μισθός και η σύνταξη, δεν μούντζωσες μόνο τη Βουλή και τους πολιτικούς που σε διόρισαν στη θεσούλα έναντι των ψήφων της οικογένειάς σου, έβγαλες και γλώσσα εναντίον μου, έγραφες στο facebook για τα σκουλήκια που κάθονται στον καναπέ τους και δεν βγαίνουν μαζί σου στο δρόμο να φωνάξουν «οι προδότες στο Γουδί».
Μήπως καταλαβαίνεις γιατί πρέπει να σωπάσω;
Εγώ στο λέω: Από τότε που σε είδα στο Σύνταγμα να ωρύεσαι, είπα ότι εγώ δεν έχω καμία δουλειά μαζί σου σ’ αυτό. Και δεν σου κράτησα κακία μέχρι τη μέρα που μου είπες «άρα είσαι μ’ αυτούς».
Γαμώ το κέρατό σου, σύντροφε!
Δεν έχει σημασία, αλλά, έτσι, για την τάξη (που έτσι κι αλλιώς δεν σε αφορά) θα πω: Δεν ήμουν ποτέ ούτε μ’ αυτούς, ούτε μ’ εσένα. Γιατί να γίνω τώρα;
Και μη μοστράρεις σ’ εμένα την πρόοδο που εκπροσωπεί η αριστερά, απέναντι στη συντήρηση και τον αυταρχισμό, η υπομονή έχει και τα όριά της.
Αλλά, για να ξέρεις, η Ιστορία ήταν εκείνη που έφτυσε τους ανιστόρητους και τους αδαείς. Εγώ δεν έχω καμία όρεξη να χαλάσω τη ζαχαρένια μου.
