Διεκδικούμε την επιστροφή στα προνόμια, δε μιλάμε όμως για το αύριο
Ζητείται ισορροπία: Από τη μια να καταδικαστεί το πολιτικό σύστημα που οδήγησε τη χώρα και το λαό σ’ αυτή την ξεφτίλα – η Ελλάδα έγινε παράδειγμα προς αποφυγήν στην Οικουμένη! Από την άλλη όμως… οι λαϊκές διεκδικήσεις να μην υπερασπίζονται τα κεκτημένα αυτού του αθλίου συστήματος! Πώς να το κάνουμε; Δε γίνεται να πάμε μπροστά υπερασπίζοντας τα προνόμια που μας έδωσε το σύστημα που σύραμε στο εδώλιο.
Είναι λυπηρό. Αλλά και οι πιο σοφοί αυτού του τόπου αδυνατούν να διαχωρίσουν την ήρα από το σιτάρι. Είναι αφοριστικοί. Δεν τολμούν να πάνε κόντρα στο λαϊκό θυμό, δε λένε τη σωστή κουβέντα για να μετριάσουν την παραλογία. Αντιθέτως. Πρωταγωνιστούν σε κορόνες και καταφεύγουν σε υστερίες για να εκφράσουν την παράλογη οργή τους. Είναι όμως οι ίδιοι που δεν πήγαν κόντρα και τότε, όλα εκείνα τα χρόνια της μεταπολίτευσης που στηνόταν ο ιστός της λούφας και του βολέματος, είναι ακριβώς οι ίδιοι που έτρεχαν πίσω από τους πολιτικούς που τώρα καταγγέλλουν ως προδότες.
Οι λίγοι Έλληνες που σήμερα ενοχλούνται από τη δημαγωγία και τον λαϊκισμό άλλοτε των πολιτικών, άλλοτε των απολίτικων, οι ελάχιστοι που δεν συμπορεύτηκαν με τη λαϊκή αγανάκτηση στο Σύνταγμα και τις πλατείες, είναι κείνοι που σε όλη τη διάρκεια της μεταπολίτευσης στηλίτευαν τις επιλογές, κατέγραφαν τον κατακερματισμό της κοινωνίας, διαμαρτύρονταν για τον καταναλωτισμό, για την εγκατάλειψη της υπαίθρου, την κατεδάφιση του παραγωγικού ιστού, επέλεξαν με τη ζωή τους την ίδια να μη συγχρονιστούν με το ρεύμα, να μην ξεπουλήσουνε την ψυχή τους.
Κι όμως, οι αμνήμονες και αγνώμονες «αγανακτισμένοι» ζητούν τα ρέστα απ’ αυτούς, όχι από τους άλλους, όχι από τους ενόχους, επειδή, λέει, δεν φωνάζουν μαζί τους και δεν πάνε στις διαδηλώσεις. Εχθροί του λαού σήμερα είναι κείνοι που ποτέ δεν εξαργύρωσαν την ψήφο τους τα τελευταία σαράντα χρόνια. Είναι εχθροί, επειδή δεν φωνάζουν υστερικά, επειδή συνιστούν ψυχραιμία και κατανόηση στους πολιτικούς και την κυβέρνηση. Εκείνοι που έτρωγαν κι έπιναν όλα τα χρόνια που πέρασαν, έρχονται σήμερα να λοιδορήσουν εκείνους που τους προειδοποιούσαν ότι ο δρόμος που ακολουθούσαμε, θα οδηγούσε οπωσδήποτε σε δεινά, κατηγορούν ως υπηρέτες του συστήματος εκείνους που, σήμερα, την ώρα της κρίσεως, επιβεβαιωμένοι για τις προβλέψεις τους, αρνούνται «να βγουν στο κλαρί», διότι, απλά, όταν οδηγείς αυτοκίνητο κι έχεις μπροστά σου το γκρεμό, πατάς φρένο, δε γκαζώνεις.
Λοιπόν, ζητείται ισορροπία. Δηλαδή, λογική! Ν’ αλλάξουμε το σύστημα. Βεβαίως. Εμείς που φωνάζαμε τα χρόνια εκείνα «που έζωναν τα σκυλιά με τα λουκάνικα», θέλουμε την αλλαγή του συστήματος όσο κανείς άλλος, τη ζητάμε εδώ και δεκαετίες, δεν τη ζητάμε σήμερα. Το ζήτημα όμως είναι: «Σε ποια κατεύθυνση;». Διότι ετούτοι, με πρωταγωνιστές την αριστερά από τη μια, τη Χρυσή Αυγή και τους Ανεξάρτητους Έλληνες από την άλλη (τι φοβερή ιστορική σύμπτωση!) ζητούν επιστροφή στα προνόμια των εργαζομένων του υπετροφικού Δημόσιου Τομέα, στους μισθούς και τις συντάξεις που δημιουργούσαν ετήσιο έλλειμμα 36 δις ευρώ! Ονόμασαν σφαγή τις περικοπές που αποβλέπουν στον εξορθολογισμό της οικονομίας…
Δεν είναι ώρα για τσαμπουκάδες. Ούτε για απεργίες, ούτε για διαδηλώσεις. Ούτε για δημαγωγίες, ούτε για λαϊκισμούς. Ούτε για κομματικές, ούτε για προσωπικές στρατηγικές. Η Ελλάδα εδώ και χρόνια βρίσκεται εν κινδύνω. Η δική μας θέση είναι προ πολλού εκφρασμένη και σαφής: Εθνοσυνέλευση για νέο Σύνταγμα. Επανίδρυση του κράτους. Φτου κι απ’ την αρχή…
