Πολλοί είναι αυτοί που στις μέρες μας παλεύουν με το «συναισθηματικό φαγητό». Το να τρώνε δηλαδή για συναισθηματικούς λόγους. Το να τρώνε για να καλύψουν συναισθηματικές ανάγκες κι όχι σωματικές. Λίγο ως πολύ όμως αυτό έχει συμβεί σε όλους μας. Το να φάμε δηλαδή όχι γιατί πεινάμε σωματικά, αλλά γιατί πεινάμε συναισθηματικά, γιατί είχαμε μία άσχημη μέρα στη δουλειά, γιατί πιεστήκαμε ή γιατί στενοχωρηθήκαμε από κάτι.
Στους ανθρώπους όμως που είναι συστηματικοί «Emotional eaters» (που συστηματικά δηλαδή τρώνε καλύπτουν τις συναισθηματικές τους ανάγκες με φαγητό), το φαγητό είναι ένα καθημερινό σχεδόν «ναρκωτικό», ένας τρόπος να αντιμετωπίζουν τις δυσκολίες, το άγχος, τη θλίψη. Και στις μέρες μας το συναισθηματικό φαγητό έχει γίνει ένα καθημερινός πόλεμος για πολλούς ανθρώπους. Ένας πόλεμος που παρότι δεν τον θέλουμε, τον αντιμετωπίζουμε συνέχεια, μιας και συνέχεια ερχόμαστε σε επαφή με το φαγητό. Η παχυσαρκία είναι το αποτέλεσμα αυτού του πολέμου. Κι έχει γίνει μάστιγα, τόσο η παχυσαρκία, όσο και το συναισθηματικό φαγητό.
Να δούμε μία καινούρια οπτική; Ας σκεφτούμε πως το συναισθηματικό φαγητό είναι φίλος μας, σύμμαχος μας κι όχι εχθρός μας. Και γιατί να σκεφτόμαστε με αυτή την οπτική; Θα εξηγήσω ακριβώς τι εννοώ. Ο πυρήνας μας ως άνθρωποι είναι κυρίως συναίσθημα, πλούσιος, πολύπλοκος πυρήνας, απρόβλεπτος, ζουμερός πυρήνας. Είμαστε ζουμερά, πολύπλοκα πλάσματα, με πλούσιο συναίσθημα. Κλαίμε, γελάμε, αγαπάμε, φοβόμαστε, λυπόμαστε, μελαγχολούμε, γιορτάζουμε, πενθούμε, γκρινιάζουμε, αγχωνόμαστε, χαιρόμαστε και τόσα άλλα! Πως λοιπόν να μην αντιμετωπίζουμε συναισθηματικά και το φαγητό; Λατρεύουμε το φαγητό!!! Αγαπάμε να τρώμε στο αγαπημένο μας εστιατόριο, κάποιοι από εμάς λατρεύουμε να μαγειρεύουμε, κάποιοι από εμάς έχουμε πάθος με τη διατροφή ή απλά. λατρεύουμε να τρώμε! Από τη στιγμή που είμαστε άνθρωποι και ζωντανοί, θα φέρουμε και τα συναισθήματα στο τραπέζι μας.
Κι αυτή είναι η άσκηση που θέλω να κάνετε: καλωσορίστε τα συναισθήματα στο τραπέζι σας. Αγκαλιάστε το κομμάτι του εαυτού σας που χρησιμοποιεί το φαγητό για λόγους συναισθηματικούς. Για να καλμάρει τους φόβους, τη μοναξιά, τις αγωνίες. Δεν μπορούμε να περιμένουμε να εξαφανίσουμε αυτό μας το κομμάτι χτυπώντας το, μαστιγώνοντας το μέχρι τελικής πτώσεως. Το μόνο που καταφέρνουμε είναι να μαστιγώνουμε τον εαυτό μας μέχρι εξαντλήσεως. Σίγουρα μπορείς να δουλέψεις με το συναίσθημα σου ώστε να μειώσεις τους φόβους, τη μοναξιά, τις αγωνίες, αλλά πρώτα αγάπησε τα. Και αυτό γιατί συχνά το συναισθηματικό φαγητό είναι τα όμορφα, επώδυνα, μη εκφρασμένα συναισθήματα μας που θέλουν να βγουν στο φως και να εκφραστούν μέσα από το φαγητό.
Μπορεί να είναι συναισθήματα θυμού, απογοήτευσης, εγκατάλειψης, προδοσίας, απελπισίας ή ακόμα και συναισθήματα αγάπης, χαράς, ενθουσιασμού, ελπίδας, διάθεσης για επαφή και μοίρασμα. Δεν είμαστε τέλειοι. Κι αυτό είναι κάτι που μας το διδάσκει το συναισθηματικό φαγητό. Μπορείτε λοιπόν να χαλαρώστε ακόμα και την ώρα που τρώτε υπερβολικά; Μπορείτε να σταματήσετε να μάχεστε με το φαγητό και να σταματήστε να το βλέπετε σαν εχθρό, με το να αυτό-παρατηρηθείτε την ώρα του υπερφαγικού επεισοδίου (ή την ώρα του συναισθηματικού φαγητού) με επιείκεια και συμπόνια. Δείτε τον εαυτό σας με επιείκεια και συμπόνια. Και μπορείς να συγχωρέσεις τον εαυτό σου που είσαι άνθρωπος με αδυναμίες και ελαττώματα; Με αυτό τον τρόπο θα δεις πως το φαγητό και το συναισθηματικό φαγητό θα γίνουν φίλοι!
