Υπάρχει κάτι να συγκινήσει κάποιον σήμερα; Η απάντηση στο ρητορικό αυτό ερώτημα είναι προφανής: ΟΧΙ. Εμάς όμως μας συγκίνησε κάτι και θέλουμε να το γράψουμε. Μας συγκίνησε η εικόνα μίας βραχύβιας αθλητικής εφημερίδας του Αγρινίου. Είναι μάλλον η πρώτη αθλητική εφημερίδα της πόλης. Έπεσε από τύχη στα χέρια μας το τέταρτο φύλλο της, με ημερομηνία έκδοσης 22 Οκτωβρίου 1962! Ακριβώς 52 χρόνια πριν! Τίτλος: «Αθλητική Επαρχία». Μία κιτρινισμένη από την πολυκαιρία κατάθεση ψυχής… Την απλώνουμε πάνω στο Γραφείο και δεν τη χορταίνουμε! Οι ψυχούλες που δεν φώναξαν ποτέ και δεν κάνουν ντόρο στο πέρασμά τους, είναι ακόμα εδώ, σε πείσμα της τυραννικής εντύπωσης ότι… εδώ, τώρα… «δεν υπάρχει τίποτα»…
Αν ονοματιστεί ακριβώς το τι σημαίνει η έκδοση μιας εφημερίδας για μία πόλη, θ’ ακουστεί κάπως… σήμερα που ο Τύπος έχει απαξιωθεί και βρίσκεται στο ναδίρ της υπόληψης, αλλά και της αυτοεκτίμησής του. Το τι σημαίνει δε ο θάνατος μίας έκδοσης, είναι ανείπωτο. Αλλά και τα δύο, η γέννηση και ο θάνατος μιας εφημερίδας σε μια επαρχιακή πόλη, ιδίως όταν θεώνται από μια απόσταση 52 χρόνων, τότε ή τώρα, θέτουν επί τάπητος το ερώτημα: Τι είχαμε, τι χάσαμε και τι θα μπορούσαμε να έχουμε, αν…
Αυτό το «αν»… Αυτό το «αν» είναι όλο το θέμα. Αυτό το διάσημο «αν» του Καραγκιόζη.
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή:
Ο Τάκης Πατρινούδης αποφασίζει το 1962 να εκδώσει την πρώτη αθλητική εφημερίδα της πόλης. Στο τέταρτο φύλλο της έκδοσής του που έχουμε μπροστά μας, διαβάζουμε τον πρωτοσέλιδο τίτλο: «Ο Παναιτωλικός ενίκησεν τον Λεβαδειακόν με 1 – 0». Υπότιτλος του πρώτου θέματος: «Ο Πατραϊκός ισόπαλος του Αστέρος 1 – 1».
Για το κύριο θέμα της η «Αθλητική Επαρχία» γράφει:
«Ο Παναιτωλικός ήτο απογοητευτικός ιδίως στο Β’ ημίχρονο. Λαμπρή η Διαιτησία των κ.κ. Σταμάτογλου – Νυδερίκου – Πατουλάτου».
Για το παιγνίδι του Πατραϊκού με τον Αστέρα υπάρχει ένας υπέροχος τίτλος: «Ο Διαιτητής κ. Αλησμόνητος θα μείνη αξέχαστος στην Πάτρα».
Στην πρώτη σελίδα της 4σέλιδης (πολυτονικής βεβαίως) εβδομαδιαίας έκδοσης υπάρχει μία φωτογραφία του Παναιτωλικού με τη λεζάντα: “Ο «ΠΑΝΑΙΤΩΛΙΚΟΣ» όπως ηγωνίσθη την προηγουμένην Κυριακήν κατά της «ΝΙΚΟΠΟΛΕΩΣ» Πρεβέζης (7 – 2)”.
Εντύπωση προκαλεί η χρήση των εισαγωγικών στα ονόματα των ομάδων. Ίσης εντάσεως εντύπωση προκαλεί και η πρωτοσέλιδη αναφορά με τίτλο «Φίλαθλος δωρεά: Ο Κωνσταντίνος Καραχρήστος εις μνήμην του αδελφού του Σπυρίδωνος διέθεσεν δραχμάς 200 δι’ ενίσχυσιν των φιλάθλων επιδιώξεων της ΑΘΛΗΤΙΚΗΣ ΕΠΑΡΧΙΑΣ».
Να σημειωθεί ότι η τιμή φύλλου ήταν 2 δραχμαί. Ήταν δηλαδή σα ν’ αγόρασε αυτός ο καλός Αγρινιώτης 100 φύλλα για να στηρίξει τις φίλαθλες επιδιώξεις της αθλητικής εφημερίδας της πόλης του!
Στη σελίδα 2, βρίσκουμε άρθρο… «Του Θεολόγου κ. Δ. ΦΕΦΕ» με τίτλο στήλης «Άθλησις και Πνεύμα» και τίτλο θέματος «Αγοραπωλησία ποδοσφαιριστών»! Το άρθρο αρχίζει ως εξής: «Εμπορική επιχείρησις ο αθλητισμός – εγράφομεν στο προηγούμενον άρθρον. Εμπορευόμενον είδος οι αθληταί»…
Δίπλα ένα άλλο δίστηλο με τίτλο: «Ο αθλητισμός στίβου – τι πρέπει να γίνει». Το υπογράφει ο ΝΙΚ. ΜΠΟΥΡΛΑΣ. Ακριβώς κάτω από το άρθρο του ΜΠΟΥΡΛΑ ένα ποίημα του Ανδρέου Γιαννόπουλου με τίτλο «Ουζερί»: «Σαν μπης σ’ αυτό το ουζερί / για μπάλα θε ν’ ακούσης. / Πέναλτυ, κόρνερ, σουτ συρτά / και φάουλ κι αποκρούσεις. / Σα θέλης νάσαι ενήμερος / στης μπάλας τα τερτίπια / έλα τα βράδυα ταχτικά / έτοιμα είν’ τα δίχτυα»…
Καπάκι δε η διαφήμιση με απλές αλλά καίριες λέξεις:
«Ούζο εκλεκτό – μεζέδες υπέροχοι και προπαντός συζητήσεις ποδοσφαιρικές μέχρι πρωΐας»…
Στην ίδια σελίδα και στη στήλη «Γνωρίζετε ότι…» ο «Παντογνώστης» γράφει το παρασκήνιο του (προηγούμενου από τον Λεβαδειακό) αγώνα Παναιτωλικού – Αθηναϊκού, όπου «πέφτανε σα βροχή οι πέτρες». Μεταξύ άλλων σημειώνεται το εξής: “Μετά το τέλος του αγώνος στα αποδυτήρια ο προπονητής του Αθηναϊκού – παληός και διεθνής παίκτης του Απόλλωνος Αθηνών – Γ. Καμάρας ακούστηκε να λέη: Κόλπο του Καρποδίνη ήταν ο τραυματισμός του Κουτσογιάννη για να τον αφίσωμε αφύλακτο. Παραδεχόμαστε χωρίς συζήτηση τις αστυνομικές ικανότητες του ανατέλλοντος νεώτερου Σερλοκ Χολμς”. Και το σχόλιο: “Το τέλος του άνω αγώνος ήταν πολύ «υγρό». Τα δάκρυα παικτών, διοικούντων, προπονητού και φιλάθλων έτρεχαν ποτάμι”.
Η στήλη τελειώνει με το εκπληκτικό για την εποχή ειδησάριο: «Νεαρά όσο και συμπαθής φίλαθλος ντυμένη στο καναρινί επρωτοστατούσε στις επευφημίες των Αγρινιωτών υπέρ της ομάδος του Παναιτωλικού στον αγώνα με τον Αθηναϊκό».
Πάμε στην τρίτη σελίδα:
Η ταυτότητα: Υπεύθυνος Ύλης: Π. Τριανταφύλλης. Στοιχειοθεσία – εκτύπωση: Εφημ. «ο Λαός». Τηλ.: 2.78 (!) και σε παρένθεση: (Κυριακήν από 8 έως 10 μ.μ.). Συνδρομαί εσωτερικού: Ετήσιαι δρ. 120, εξάμηνοι δρ. 60, τρίμηνοι δρ. 30. ΣΩΜΑΤΕΙΩΝ: Α΄ κατηγορίας δραχμαί 500, Β΄ κατηγορίας δραχμαί 300, Γ΄ κατηγορία δραχμαί 150.
Στην ίδια σελίδα διαβάζουμε το άρθρο της εφημερίδας «Το ξεκίνημα της Γ.Ε.Α. – Ορειβασίες», δίπλα του το δίστηλο «Εύθυμα και σοβαρά – το φουτ μπωλλλ στην πλατεία» που υπογράφει ο Β.ΚΡΙΣ και παραδίπλα «Αι αθλοπαιδείαι – το μπάσκετ στην Ελλάδα».
Η τέταρτη και τελευταία σελίδα της «Αθλητικής Επαρχίας είναι αφιερωμένη στα υπόλοιπα παιγνίδια μεταξύ των οποίων: Σαφράμπολις – Εύριπος 2 – 1. (ΑΘΗΝΑΙ (του ανταποκριτού μας): Παρουσία 2.000 φιλάθλων η Σαφράμπολις ενίκησε εις το γήπεδον Ν. Ιωνίας τον Εύριπον Χαλκίδος με 2 – 1, ημίχρονον 0 – 0».
Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζουν οι ρεκλάμες. Οι διαφημίσεις της εποχής. Το ζαχαροπλαστείον ΣΑΝΤΕ, η «βιομηχανία (παρακαλώ) Ηλεκτρικών Επαγγελματικών ψυγείων Ν. Δημόπουλου, η φίρμα της εμπιστοσύνης», τα «κοσμήματα Τέχνης Γιαννόπουλος και Υιοί», η «Σκαπάνη», μηνιαίον περιοδικόν όργανον του Ελληνικού Κέντρου Αγωγής» κ.λ.π.
Πήρατε γεύση. Έτσι δεν είναι; Ο χρόνος που γυρίζει πίσω, είναι πάντοτε γλυκύς. Βλέπεις τι έχουμε χάσει;
Σκέφτεσαι τι ωραίο θα ήταν να μην είχε σταματήσει ποτέ η έκδοση της «Αθλητικής Επαρχίας». Θα ήταν το διαρκές χρονικό μιας ολοένα εξελισσόμενης εποχής! Σκέφτεσαι μετά τι ωραίο θα ήταν να μην έκλεινε ποτέ καμία εφημερίδα! Διότι θα ήταν το διαρκές χρονικό μιας εποχής που περνάει, αλλά εξηγεί πάντα τη ρίζα και την καταγωγή των αισθημάτων μας.
Λεπτομέρειες. Που ακούγονται περιττές. Όμως το χρέος της τοπικής κοινωνίας απέναντι σε ανθρώπους όπως ο Τάκης Πατρινούδης, δεν εξαλείφεται από την συγκυρία, ούτε από την αμνησία των νεότερων γενεών.
Ποιος ήταν ο Πατρινούδης
Δημήτρης Πατρινούδης: Πρόεδρος του Συλλόγου «Ανδραίμων» από το 1986. Έφορος στίβου ΓΕΑ επί 30 χρόνια. Ιδρυτικό μέλος ΑΟΑ, Ακαρνάν, Κρόνος Αγίου Κωνσταντίνου, Δόξα Καινουρίου. Συνολικά 55 χρόνια συμμετοχή στον κλασσικό αθλητισμό! Εκδότης και διευθυντής της «Αθλητικής Επαρχίας» που εκδόθηκε τον Αύγουστο του 1962, την συντακτική ομάδα της οποίας αποτελούσαν ο Νίκος Μπουρλάς, ο Νίκος Μπαλτάς, ο Παναγιώτης Τριανταφύλλης, ο Βαγγέλης Κρικοχωρίτης.
Στους «Νέους Καιρούς» (14.11.1995) ο Δ. Πατρινούδης γράφει: «Συντρίβονται, δυστυχώς, οι διάσπαρτες αθλητικές δυνάμεις του τόπου μας – ας αναλάβει ο Δήμαρχος μία σωτήρια πρωτοβουλία». Στο άρθρο του προτείνει: «Δεν θα ήταν προτιμότερο το κάθε σωματείο να ασχολείται με ένα άθλημα, ώστε τα 8 αθλήματα να αντιπροσωπεύονται από τους 8 συλλόγους μας και το αθλητικό δυναμικό να πηγαίνει σ’ ένα απ’ αυτούς»; Συγκεκριμένα προτείνει: Ο Παναιτωλικός στο ποδόσφαιρο, η ΓΕΑ στο στίβο και το μπάσκετ ανδρών, ο ΑΟΑ στο μπάσκετ γυναικών, ο Κόνδωρ στο στίβο γυναικών και το βόλεϊ ανδρών, η Προοδευτική στο βόλεϊ γυναικών, ο Άγριος Δίας στο χάντμπολ ανδρών, ο Φιλαθλητικός στο χάντμπολ γυναικών, ο Ναυτικός Όμιλος στην κολύμβηση ανδρών – γυναικών.
«Με τη λύση αυτή» γράφει ο Τάκης Πατρινούδης, «θα πάψει η συντριβή και θα πρωταγωνιστήσουν τα σωματεία μας στις εθνικές κατηγορίες», διότι, όπως εξηγεί «θα προλάβουμε το 1998 που οι επιχορηγήσεις προς αυτά (τα σωματεία) κόβονται από τις Ομοσπονδίες».
Όπως γίνεται πάντα σ’ αυτές τις περιπτώσεις, κανείς δεν άκουσε τίποτα και ο Πατρινούδης επανέρχεται δύο χρόνια αργότερα (16.2.1998) γράφοντας πάλι στους «Νέους Καιρούς» και στην «Εβδομάδα»: «Μετά από δύο χρόνια τα πράγματα είναι πιο δραματικά. Είχα προτείνει κάθε σωματείο και ένα άθλημα. Μήπως πρέπει να ξεκινήσουμε με το μπάσκετ»;
Σημειολογικά, θα σημειώσουμε ότι: Ο ερωτηματικός τόνος των προτάσεών του και δη κατ’ επανάληψη, με απόσταση δύο χρόνων, φανερώνει την ευγενέστερη ψυχή που μπορεί να συναντήσει κανείς στον δημόσιο λόγο.
Ανιχνεύοντας την προσωπικότητα του Τάκη Πατρινούδη μέσα από σπαράγματα του Τοπικού Τύπου, παραθέτουμε μία δήλωσή του (Αγρίνιο Σπορ, 9.3.1998) με τίτλο «Δεν προδίδω τη ΓΕΑ». Γράφει η εφημερίδα: “Μπορεί να παραγράψει κανείς 40 χρόνια στη ΓΕΑ; Φυσικά όχι και ιδιαίτερα όσον αφορά τον «Πατριάρχη» του Αθλητισμού Δημ. Πατρινούδη. Πέραν την όποια διένεξη έχει, αφού ορισμένοι τόλμησαν να τον απομακρύνουν, ο ίδιος φροντίζει να μεταφέρει συχνά πυκνά τον σεβασμό που τρέφει για τον αγρινιώτικο σύλλογο. Δέχτηκε προτάσεις από Ιωνικό και Κόνδωρα να εισχωρήσει στα Δ.Σ. αλλά αυτός αρνείται: «Να βοηθήσω ναι. Να εμπλακώ ποτέ. Γιατί θα αισθάνομαι ότι θα προδώσω το σωματείο μου» δηλώνει με έμφαση ο Δημήτρης”.
Να πάλι το μεγαλείο! Από πόσους ανθρώπους ακούς μια τέτοια κουβέντα; Και η απορία φυσικά είναι: Γιατί στο DNA του Ελληνικού λαού δεν αποδίδεται αυτό το μεγαλείο της Ελληνικής ψυχής, αποδίδονται όμως σ’ αυτό (και δη με βεβαιότητες) οι λόγοι και οι πράξεις των πιθήκων; Τι άλλο τάχα πρέπει να κάνει κανείς για να δείξει στην κοινωνία την Ελληνοσύνη του ως αντίδοτο στην διάχυτη βαρβαρότητα;
Η ευαισθησία του Τάκη Πατρινούδη αποδεικνύεται από ένα ακόμη σημείωμά του στους «Νέους Καιρούς» (28.1.1997), όπου γράφει: «Παρετήρησα με λύπη μου ότι από την αίθουσα του Δημοτικού Συμβουλίου Αγρινίου, την οποία με τρόπο θαυμαστό εκσυγχρόνισε και εξωράισε ο ρέκτης Δήμαρχος κ. Θύμιος Σώκος – λείπει ο ζωγραφικός πίνακας με τις προσωπογραφίες των Μεγάλων Ευεργετών του Αγρινίου Αφών Παπαστράτου – πίνακας που ήταν παλαιά ανηρτημένος εκεί μέσα».
Στις 20 Μαρτίου 2006 ο πρόεδρος του Συλλόγου «Ανδραίμων» Τάκης Πατρινούδης δίνει συνέντευξη στον «Τίτλο των Σπορ» με τίτλο: «1986 – 2006, 20 χρόνια πρωτάθλημα επιχειρήσεων». Ο Τάκης Πατρινούδης ερωτάται από τον συνεργάτη της εφημερίδας Γιάννη Γιαννόπουλο για τον σκοπό του Συνδέσμου. Και απαντά: «Ανάπτυξη του μαζικού αθλητισμού σε ποδοσφαιρικές ηλικίες άνω των 35 ετών». Στα 19 χρόνια διεξαγωγής του πρωταθλήματος ο αριθμός των ποδοσφαιριστών που συμμετείχαν ήταν σε κάθε αγωνιστική 350, ενώ στα 19 συνεχή χρόνια «ο αριθμός που προκύπτει από τα μητρώα ανέρχεται σε 1200 περίπου, μεταξύ των οποίων οι ποδοσφαιριστές Τσάμης, Ττσίτος, Ταλαμάγκας, Καλύβας, Μπελεβώνης, Σταρακάς, Μπαλτούμας, Ξανθόπουλος, Ντελής, Κουτσογιάννης, Βασιλείου, Ζήκος, Τάκος, Αφοί Μανδέλου και πολλοί άλλοι»…
Η «Εβδομάδα» (17.1.1997) σημειώνει: «Θέλουμε να επισημάνουμε την τεράστια προσφορά του Τάκη Πατρινούδη στον αθλητισμό γενικά μέσω της ΓΕΑ και βεβαίως την εμμονή του να μην συμπράξει σε εκλογικιστικά τερτίπια που ανασκαλεύουν τη μόνιμη κόντρα Γράψα – Πετρούλα». Είναι άδικο να επιχειρείται να μειωθεί ο Τάκης μέσα από μια αντιπαράθεση που κάνει κακό μόνο στο σωματείο».
Αναφέραμε ενδεικτικά μερικά δημοσιεύματα που δείχνουν τη μακρόχρονη προσφορά στον ευγενή αυτόν Αγρινιώτη, στον ευπατρίδη Τάκη Πατρινούδη. Ξεκινώντας από την εκδοτική του απόπειρα το 1962 για την ίδρυση μιας Τοπικής αθλητικής εφημερίδας, μπορούμε παραπλεύρως να διακρίνουμε ότι ένα εκδοτικό όνειρο για μια τοπική εφημερίδα είναι απολύτως συνυφασμένο με κάθε άλλη διάθεση κοινωνικής προσφοράς σε οιονδήποτε χώρο, άρα η έκδοση και η συντήρηση μιας τοπικής έκδοσης, είτε από το ρόλο του εκδότη, είτε από το ρόλο του αναγνώστη, αποτελούν παρουσία ή απουσία της ίδιας ευαισθησίας, η οποία και σηματοδοτεί την κουλτούρα μιας ολόκληρης πόλης και όχι μόνο μίας προσωπικότητας που ηττήθηκε από την πλέμπα, σε βαθμό τουλάχιστον που σήμερα ξεχνιέται ακόμα και η οφειλόμενη δημόσια τιμή σε αυτήν. Το τέταρτο φύλλο της «Αθλητικής Επαρχίας» που διαβάσαμε, μας συγκίνησε, ναι, «σηκώθηκε η τρίχα μας κάγκελο», κατέδειξε όμως σημειολογικά και όλα εκείνα τα σύγχρονα θέματα του Τοπικού Τύπου, για τα οποία θα συγκινούνται κάποιοι άλλοι Αγρινιώτες 52 χρόνια αργότερα, σκαλεύοντας τότε το 2014, και δεν θα διαφέρουν σε τίποτε από τούτα, με τα οποία θέλουμε εδώ, τώρα, να κλείσουμε αυτό το άρθρο, ομολογώντας τη μελαγχολία και τη λύπη που – πέραν της συγκινήσεως – μας προκάλεσε…
* Το παρακάτω «Χρονικό» του Β.ΚΡΙΣ (Βαγγέλη Κρικοχωρίτη) δημοσιεύτηκε στο «Αγρίνιο Σπορ» (1.4.1981). Το αναδημοσιεύουμε διατηρώντας την δική του ορθογραφία.
Χρονικό Ο Τάκης
Και ξαφνικά ήρθε ο Τάκης.
Καλημέρα. Θα πιεις καφέ; Τσιγάρο και καφέ ο Τάκης ποτέ. Το λοιπόν; Θα βγάλουμε μια Αθλητική εφημερίδα. Το «ΑΓΡΙΝΙΟ ΣΠΟΡ». Θα γράψης κάτι;
Θυμάσαι που έγραφες τότε που βγάζαμε την «Αθλητική Επαρχία»; Πριν είκοσι χρόνια; Δεν έχει σημασία. (τι σημασία έχουν για τον Τάκη… είκοσι χρόνια. Αυτός είναι ξανά παιδί). Τι θες να γράψω; Ότι θέλεις. Άρθρο. Χρονογράφημα… Καλά βρε Τάκη και πώς θα βγει η εφημερίδα. Έχεις λεπτά; Θα βρεθούν… Μπράβο Τάκη, αθεράπευτα αισιόδοξος. Εγώ να σε βοηθήσω… σε ότι μπορώ (λεπτά εγώ βέβαια δεν έχω).
Και κει είναι που ξύπνησε από μέσα μου το παληό μεράκι. Και νάμε τώρα να γράφω χρονογράφημα σε ρυθμό πυρετικού δημοσιογραφικού οίστρου!! (ο άλλος με πήρε στο τηλέφωνο νυχτιάτικα. Έλα Βαγγέλη, το έγραψες το άρθρο; Την πρώτη τυπώνουμε). Και περιεπλέχθην εις περιπλόκους δημοσιογραφικάς περιπλοκάς και… άντε ρε Τάκη Τάκη και θα σε εκδικηθώ εγώ.
Τον ξέρετε τον Τάκη;
Αν δείτε στους δρόμους ή στα γήπεδα, ένα ψηλό, απροσδιορίστου ηλικίας αλλά πάντα δραστήριο να κουβαλάει πότε στον ώμο, πότε υπό μάλης, μπάλλες, δίσκους, δίσκους, σφαίρες, ακόντια, δοκάρια του βόλεϋ, δύχτια, χρονόμετρα, σφυρίχτρες και όλα τα αθλητικά μαραφέτια.
Αν δείτε ένα σοβαρό και αγαθό κύριο να μοιράζει σωβρακάκια, φανέλλες, κάλτσες, παπούτσια, κορδόνια, και τέτεια σε μια αθλητικά ομάδα και μετά να φροντίζει ιδρωμένος να τα ξαναμαζέψει…
Αν δείτε έναν άνθρωπο να τρέχει για πλυντήρια, για έγκιση εισητηρίων, για άδειες αγώνων, για γιατρό, για τον επιστάτη, για τα φώτα του γηπέδου, για τον πονόδοντο ή για τον πονοκέφαλο ενός παίχτη…
Αν τέλος δείτε ένα χαμάλη, έναν υπηρέτη, αλλά ένα αγνό και ανιδιοτελή «δούλο» του αθλητισμού… ε τότε τον γνωρίσατε. Αυτός είναι ο Τάκης.
Ο Τάκης με το μεγάλο μεράκι. Ο Τάκης ο ήρεμος αλλά πάντα δραστήριος. Ο Τάκης που μόνο μ’ αυτόν καταξιώνεται η Αθλητική ιδέα. Μια ζωή αφιερωμένη στο καλό Αθλητισμό. Ο Τάκης, ένας τύπος που εκφράζει στην ιδανικώτερη μορφή τον πραγματικό Αθλητισμό παράγοντα.
Τέτοιους Τάκηδες αν είχαμε καμπόσους θα πήγαινε καλλίτερα ο Αγρινιώτικος αλλά και ο Εθνικός μας αθλητισμός.
Τάκη μου… τάθελες.
Β. ΚΡΙΣ.
* Στη στήλη «Πρόσωπα» της «Ομάδας» (7 Απριλίου 2003) ο Διονύσης Μπαμπαρούτσης γράφει για τον Τάκη Πατρινούδη:
«Ο αφανής»
Περάσανε τριάντα χρόνια από τότε που το Αγρίνιο έγινε κομμάτι της ζωής μου, με άνδρωσε, μου έδωσε την δυνατότητα να δημιουργήσω οικογένεια, να βρω καινούργιους φίλους, να παλέψω για τα όνειρά μου.
Δεν ήμουν άγνωστος στον αθλητικό κόσμο του Αγρινίου λόγω της ενασχόλησής μου με τον αθλητισμό και δεν δυσκολεύτηκα να βρω αντικείμενο απασχόλησης, που ήταν απασχόληση ψυχής. Στην διαδικασία για το αν θα ήθελα να δουλέψω σαν προπονητής στα 2 – 3 σωματεία που υπήρχαν τότε στο Αγρίνιο γνώρισα τον Τάκη, που από εκείνη την στιγμή και μετά μπλεκόμασταν με διαφορετικές ιδιότητες ο ένας στα πόδια του άλλου. Νομίζω ότι σημαντικοί και σπουδαίοι στην ζωή δεν είναι μόνο αυτοί που η μοίρα τους πραγματικά τους έταξε να είναι ηγέτες, να βοηθούν και να κατευθύνουν τον κόσμο. Δεν είναι μόνο αυτοί που οι συνθήκες ίσως και οι γνώσεις τους έδωσαν την δυνατότητα να οδηγούν κάποιον ουλαμό στην ζωή ή κάποιο λόχο ή κάποιο σύνταγμα. Δεν είναι μόνο εκείνοι που δηλώνουν κάτι στη νεαρή τους ηλικία και μετά σκαρφαλώνουν στους λόφους, στα υψίπεδα ή έστω στις μικρές κορφούλες για να ατενίζουν τους παρακάτω και να αφήνουν το βουνό πίσω τους.
Δεν είναι αυτοί που μέσα από κάθε είδους και μέσο προβολής λένε: «εδώ είμαι». Πιστεύω ότι είναι οι διπλανοί μας άγνωστοι, οι καθημερινοί μας φίλοι, οι χιλιάδες ανώνυμοι που δίνουν το παρόν ακόμη και εκεί που δεν τους το ζητάνε για να δώσουν χέρι βοηθείας, αυτοί όλοι πάνε κατευθείαν στην κορυφή του βουνού όντας άγνωστοι – γνωστοί. Τέτοιος ήταν και ο Τάκης. Όταν τον γνώρισα, το βαρύ και Σπαρτιάτικο ύφος του δεν μου γέμισε το μάτι, η αποτομιά του μερικές φορές μας έφερνε σε σύγκρουση.
Με την πάροδο όμως των χρόνων και την συνεργασία μας, αντελήφθηκα με τι άνθρωπο είχα να κάνω. Έκανε πάντα εκείνο που πίστευε και αυτό που μας έφερνε αρχικά σε συγκρούσεις, ήταν πεισματάρης και επίμονος, παρόλα αυτά ήταν άδολος, απόλυτα τίμιος και με χρυσή καρδιά. Την θέση του στρατιώτη, του δεκανέα, του λοχία, του ταγματάρχη δεν την ζήτησε ποτέ. Πάντα στην πρώτη γραμμή, στις επάλξεις του αθλητισμού, έδινε και δίνει ακόμη με ασύμμετρο πάθος την αγάπη του για ό,τι έχει σχέση με κάθε μορφής άσκηση. Αναλάμβανε πάντα ό,τι οι άλλοι δεν θεωρούσαν σπουδαίο, που όμως πάντα αυτός το έφερνε σε πέρας. Συγκρουότανε με φίλους και συνεργάτες όταν έβλεπε την παραμικρή παρεκτροπή, ήταν και είναι ατόφιος.
Λάτρευε τα παιδιά και εκεί έβγαζε την χρυσή καρδιά του και η ευτυχία της κορυφής του έδωσε την δυνατότητα για 50 περίπου χρόνια να χορτάσει πρωταθλητές. Να χορτάσει πρωταθλητές που έγιναν γονείς και του έστειλαν τα παιδιά τους, να χορτάσει πρωταθλητές που έγιναν επιστήμονες, που έγιναν επώνυμοι. Αφανής ίσως για ένα ευρύτερο κοινό έξω από το Αγρίνιο ο Τάκης, αλλά επιφανής και στην κορυφή του βουνού για την ψυχή του, για την ψυχή του αθλητισμού και για όσους τον ξέρουν στην πόλη του Αγρινίου.
Με τον Τάκη τον Πατρινούδη συγκρουστήκαμε πολλές φορές, αλλά πάντα καταλάβαινα αυτήν την χρυσή καρδιά, αυτόν τον άδολο εραστή του αθλητισμού, αυτόν τον απλό αγωνιστή, αυτόν τον άνθρωπο. Συνεχίζω να πιστεύω ότι ο αθλητισμός όπως και όλες οι κοινωνικές δραστηριότητες έχουν ανάγκη από Πατρινούδηδες που θα υπηρετούν ταπεινά, με ενθουσιασμό και χωρίς σκοπιμότητες την πρώτη γραμμή της κοινωνικής ζωής.
