Μερικά έθιμα στα χωριά τα κρατάνε ακόμα. Όπως εκείνο «το τραπέζι του γαμπρού».
Πρόκειται για το πρώτο τραπέζωμα του αρραβωνιαστικού στο σπίτι της νύφης όπου ο εκλεκτός της καρδιάς της διαλέγει τι φαγητό θέλει ν’ απολαύσει και η επιθυμία του είναι νόμος.
Ρώτησε λοιπόν η νύφη:
– Τι φαγητό να σου κάμω;
– Βλήτα με σκορδαλιά!
Είπε ’κείνος.
– Σεπτέμβρη μήνα; Πού να βρω βλήτα;
-Εγώ θέλω βλήτα. Και με σκορδαλιά!
Επέμεινε ο γαμπρός.
Η νύφη έκαμε μία τελευταία απόπειρα να τον μεταπείσει:
– Μα συνηθίζεται να φτιάχνουν το καλύτερο φαγητό! Κρέας. Ζήτα ό,τι θες από κρέας!
Αυτός όμως τίποτα. Σήκωσε τους ώμους του αδιάφορα και δεν έκρυβε την ικανοποίησή του, που είχε τούτη την ώρα τη δύναμη να επιβάλλει την θέληση του.
Τι να κάμει κι η νύφη;
Επιστράτευσε τη μαμά και τις γειτόνισσες και ξαμολήθηκαν σε μέρη σκιερά που ο ήλιος δεν πρόλαβε να σκληρύνει τα βλήτα. Βρήκαν όσα βρήκανε τρυφερά, βλασταράκι, βλασταράκι τα μάζεψαν κι έβαλαν ένα πιάτο, ίσα – ίσα να μην του χαλάσουνε το χατίρι και να κρατήσουν το έθιμο.
Έκατσαν στο τραπέζι, δικαιολογηθήκανε για τη μικρή ποσότητα. Η πεθερά, σέρβιρε όμως και το κρέας με μακαρόνια ως «καλό πιάτο», να κάμουν αυτοί το καθήκον τους κι ας το περιφρονούσε αυτός ο ανάποδος, που τους προέκυψε…
Ήταν όλοι ευχαριστημένοι και η περιπέτεια της συγκομιδής είχε γίνει θέμα αστειότητας και κύλαγε η ώρα, ο γαμπρός γευόταν το αγαπημένο του φαΐ, ικανοποιημένος και από την παραβίαση του κυριλάτου εθίμου που έσπασε.
Μέχρι που, μασώντας με βουλιμία τα βλήτα του, αισθάνθηκε κάτι να «κριτσανάει» κι αμέσως μετά μια δυσωδία «βρωμαριάς», του δύσοσμου αυτού ζωυφίου των χόρτων, απλώθηκε στο στόμα του, την ώρα που η μπουκιά διάβαινε ήδη στον οισοφάγο.
Έκαμε την καρδιά φιόγκο, κατάπιε και θες από ντροπή, θες για να μην προσβάλλει το κορίτσι, που με το ζόρι του δώσανε, δεν είπε λέξη.
Η μοίρα εκδικήθηκε την αλαζονεία του.
