Κείμενο: ΧΡΗΣΤΟΣ ΔΙΑΜΑΝΤΟΠΟΥΛΟΣ *
Διανύουμε λοιπόν τις τελευταίες μέρες ενός δύσκολου έτους -για να μην μπερδευόμαστε μιλάμε για το 2013 αν και ο γράφων θα προτιμούσε να είναι στο τέλος του 2014- και ομολογώ διαβάζοντας την φετινή αρθρογραφία αλλά και παρακολουθώντας αρκετά ποσταρίσματα τόσο στο τουίτερ όσο και στο φέισμπουκ κατάλαβα ότι ο κόσμος βρίσκεται σε σύγχιση και ίσως σε πανικό. Από την μία έχεις κόσμο που αυτοχαρακτηρίζεται ως αντιμνημονιακός και διαμαρτύρεται για την σκληρή λιτότητα που επιβάλεται κυρίως στην μικρομεσαία και μεσαία τάξη. Από την άλλη έχεις μια μικρότερη σημαντική όμως μερίδα ανθρώπων που είναι όντως υπερ της εφαρμογής του μνημονίου ελπίζοντας οτι θα γίνουν βαθιές τομές στην Ελληνική οικονομία που μαστίζεται απο την ύφεση και την ανεργίακαι περιμένει με τα χείλη σφιγμένα να εφαρμοστούν οι μεταρρυθμίσεις που έχει δεσμευτεί η Ελληνική κυβέρνηση. Ποιός έχει τελικά δίκιο;
Έχεις μία χώρα με πολύ μεγάλη ανεργία νέων, με ένα ιδιωτικό τομέα που υπερφορολογείται και έχει υποστεί πιστωτικό στραγγαλισμό. Έχεις τράπεζες οι οποίες υποτίθεται ότι διασώθηκαν με την βοήθεια της Ευρωπαικής Ένωσης αλλά δεν δίνουν δάνεια εκτός από ελάχιστες περιπτώσεις αποκλείοντας έτσι άτομα που θέλουν να επενδύσουν σε παραγωγικές και καινοτομικές δραστηριότητες. Τα κόκκινα δάνεια ρυθμίζονται και ξαναρυθμίζονται αλλά στην ουσία πρόκειται για μη εξυπηρετήσιμα δάνεια και αυτό είναι μία αλήθεια που την ξέρουν όσοι από εμάς έχουμε φίλους τραπεζικούς. Αρθρογραφούν πολλοί ότι πρέπει να επιστρέψει ο άνεργος στην παραγωγή ώστε να αναπτυχθεί ο πρωτογενής τομέας της Εθνικής οικονομίας αλλά πώς να γίνει αυτό όταν ακόμη και η παροχή επιδότησης απαιτεί την ύπαρξη ενός σημαντικού για τα τωρινά δεδομένα τραπεζικού λογαριασμού; Πώς να κάνεις επένδυση στην αγροτική παραγωγή που απαιτεί εφαρμογές υψηλής τεχνολογίας και καινοτόμες καλλιέργειες όταν η τράπεζα σου λέει όχι;
Με τον ερχομό της τρόικας όντως μειώθηκαν σε απόλυτα ποσά οι δαπάνες χωρίς όμως να λυθεί το πρόβλημα της διαφθοράς το οποίο προκαλεί σημαντικές ελλείψεις σε βασικά υλικά στα νοσοκομεία. Γνωστός μου συνταξιούχος που έχει ανάγκη μια απλή επέμβαση καταρράκτη για να μπορεί να βλέπει ακυρώθηκε το ραντεβού του τρεις φορές στο τοπικό νέο μεγαθήριο νοσοκομείο της περιοχής που υποτίθεται έγινε για να εξυπηρετεί τις ανάγκες ενός ολόκληρου νομού γιατί οι γιατροί δεν είχαν τα υλικά της επέμβασης. Ολα αυτά απο το καλοκαίρι και το επόμενο ραντεβού του πάει προς Μάρτιο. Μέχρι τότε θα είναι τυφλός ενώ στην σημερινή ειδησεογραφία αναφέρουν άλλον έναν κομματικό πρόεδρο νοσκομείου που τον συνέλαβαν για μίζα που απαίτησε με την προμήθεια υλικών στο νοσομείο.
Στον αντίποδα πριν την κρίση μιλάγαμε για υψηλούς μισθούς δημοσίων υπαλλήλων. Με τον ερχομό της Τρόικας μειώθηκε το εισόδημα τους κατά το ένα τρίτο και σε πολλές περιπτώσεις σχεδόν 40%. Μα ήταν ποτέ το πρόβλημα το ύψος των μισθού ενός απλού δημόσιου υπάλληλου; Για αρχή δεν ξέραμε καν πόσους δημόσιους υπάλληλους είχαμε. Έγινε η καταμέτρηση και αποδείχθηκε ότι ο στενός δημόσιος τομέας είναι όσο αφορά το μέγεθός του κοντά στον μέσο όρο της Ευρωπαικής Ένωσης. Η μισθοδοσία πριν την κρίση των ΔΥ ήταν κοντά στα 25 δις για μία χώρα με ΑΕΠ τότε 280δις περίπου άρα ποτέ δεν ήταν πραγματικό πρόβλημα για την οικονομία μας. Η αλήθεια όμως που στοιχίζει ακόμη πολλά στο Ελληνικό κράτος είναι ότι το πρόβλημα δεν ειναι οι μισθοί αλλά το ότι ο ΔΥ δεν κάνει σωστά την δουλειά του.
Ποιός ευθύνεται για την διαφθορά;Προφανώς ο δικαστής που δεν εφαρμόζει το νόμο σωστά. Ο Υπουργός με τις χιλιάδες νομοθετικές ρυθμίσεις που φέρνει κάθε φορά προς ψήφιση δημιουργώντας μια αντι-επενδυτική γραφειοκρατία και έναν δημόσιο υπάλληλο σε σύγχιση μη ξέροντας ποιά διάταξη να ακολουθήσει για να κάνει την δουλειά του.Ο εφοριακός ελεγκτής ο οποίος δεν κάνει πάταξη φοροδιαφυγής. Ο τελωνειακός που επιτρέπει τις παράνομες εισαγωγές, ο πολεοδόμος που επιτρέπει την κάθε λογής αυθαιρεσία στις διάφορες πόλεις, οι εκλεγμένοι δημοτικοί άρχοντες που για ψηφοθηρικούς λόγους επιτρέπουν τις υπερκοστολογίσεις έργων ή τις συνεχείς προσλήψεις υπαλλήλων σε υπερχρεωμένες δημοτικές επιχειρήσεις, οι διευθυντές νοσοκομείων αλλά και κλινικοί γιατροί που ευθύνονται για την υπερσυνταγογράφηση και υπερκοστολόγιση φαρμακευτικών υλικών κ.ο.κ.
Προπαθεί λοιπόν να μεταρρυθμίσει την οικονομία η κυβέρνηση κάνοντας μείωση εισοδημάτων και δαπανών διατηρώντας όμως οργανισμούς αποξήρανσης της Κωπαίδας(!!!)υπερφορολογώντας τα πάντα, διατηρώντας τους επιτελάρχες των κομματικών στρατών σε καίριες μεγάλες θέσεις, εφαρμόζει την ηλεκτρονική πχ συνταγογράφηση, taxisnet αναβαθμίζοντας τις υπηρεσίες του δημοσίου αλλά παράλληλα καθυστερεί την ηλεκτρονική διασύνδεση των υπουργείων ή την δημιουργία της ηλεκτρονικής σφραγίδας ώστε να μπορεί ο πολίτης να αποφεύγει τις ουρές στις δημόσιες υπηρεσίες, ανοίγει τα κλειστά επαγγέλματα αλλά με ρυθμούς χελώνας, τα ιδιωτικά πανεπιστήμια παραμένουν ένας αστικός μύθος με πλήθος νέων να φεύγουν στο εξωτερικό αφήνοντας τους άλλους να προσπαθούν να σπουδάσουν εν μέσω απεργιών των διοικητικών συγγενών υπαλλήλων των καθηγητών και απο πάνω η τρόικα πάει και έρχεται εγκρίνοντας τις δόσεις κάθε φορά διατηρώντας αυτή την σουρεαλιστική κατάσταση που πνίγεται στην καθημερινότητα της αιθαλομίχλης.
Τελειώνοντας βλέπει κανείς την Αμερικανική οικονομία να κάνει ανάπτυξη 4% και να αντιμετωπίζει εν μέρη την κρίση και την Ευρωζώνη αντίστοιχα της λιτότητας και του πιστωτικού στραγγαλισμού να είναι με σχεδόν σε αποπληθωρισμό. Ποιός έχει δίκιο τελικά; Οι αντιμνημονιακοί που φωνάζουν για την φτώχεια και την ανεργία που εξαπλώνεται σαν πανούκλα σχεδόν σε ολόκληρη την Ευρωζώνη ή οι μνημονιακοί πιστοί στις μεταρρυθμίσεις που δεν γίνονται αλλά επιδοτούνται αδρώς με καινούρια δάνεια-δόσεις από τους γραφειοκράτες φορολάγνους των Βρυξελλών; Μνημονιακός ή αντιμνημονιακός; Έτσι όπως πάνε τα πράγματα είναι δύσκολο να αποφασίσεις.
* Ο Χρήστος Διαμαντόπουλος είναι Περιοδοντολόγος, DDS Πανεπιστήμιο Αθηνών, MSc University of Minnesota & Harvard
