Η αθέατη πλευρά της αριστεράς
Να μην έχει άραγε δίκιο ο κριτικός λογοτεχνίας Δ. Ραυτόπουλος, όταν λέει ότι “η αριστερά θέλει ν’ αλλάξει όλο τον κόσμο εκτός από τον εαυτό της”; Έχει! Επ’ αυτού δε ο καθένας μπορεί να προσθέσει πολλά για να καταδείξει επιπλέον ότι η αριστερά σήμερα είναι μία «παιδική χαρά», βγαλμένη από τις κούφιες σχολικές καταλήψεις της μεταπολίτευσης, εκφρασμένη με τον καλύτερο τρόπο στο πρόσωπο του Αλέξη Τσίπρα.
Αντί να φανταστούμε τι ΘΑ σήμαινε η κυβερνητική εφαρμογή της αριστερής πολιτικής, ας εστιάσουμε στο τι πραγματικά συνεπάγεται ήδη, στο πώς επηρέασε και πώς επηρεάζει τη ζωή μας σήμερα η εφαρμογή της αριστερής πολιτικής που αναπτύσσεται στα έδρανα της αντιπολίτευσης. Διότι δεν είναι μόνο η άσκηση κυβερνητικής εξουσίας που επηρεάζει τη δημόσια και την ιδιωτική ζωή των πολιτών. Την ίδια ακριβώς επιρροή ασκεί και η αντιπολιτευτική εξουσία. Όπως το κάνει η πολιτική εξουσία, έτσι το κάνει και η εκκλησιαστική, η δημοσιογραφική, η πνευματική, η συνδικαλιστική και κάθε άλλη εξουσία.
Η αριστερά υποστηρίζει τον εργαζόμενο. Είναι ο ορισμός της αυτός. Η φύση της. Η καταγωγή της. Το θεμέλιό της.
Όμως κάποτε, στις αναλύσεις της, ο εργαζόμενος για την αριστερά δεν ήταν μια γενική και αόριστη έννοια. Δεν ήταν ο κάθε εργαζόμενος. Ήταν ο εργαζόμενος στη βιομηχανία. Ο προλετάριος. Ο βιομηχανικός εργάτης. Όλοι οι άλλοι εργαζόμενοι, οι υπάλληλοι δηλαδή του δημόσιου και του ιδιωτικού τομέα, όπως και οι αγρότες, δεν αναγνωρίζονταν ως επαναστατική δύναμη. Θεωρητικά ήταν απλώς οι σύμμαχοι της επαναστατικής δύναμης που όριζαν κατ’ αποκλειστικότητα οι βιομηχανικοί εργάτες. Δε μπορούσαν να είναι τίποτε παραπάνω από «ουρά» της πρωτοπορίας για αλλαγή του κόσμου, ήταν το ασυνείδητο κομμάτι της επαναστατικής μάζας.
Ανεπαίσθητα η ορθόδοξη και η ανανεωτική αριστερά πέρασαν σε μια γενίκευση, κατά την οποία η αριστερά υπερασπίζεται κάθε εργαζόμενο γενικώς, είναι δίπλα του πια τυφλά, σε ό,τι ζητά, ίσο ή στραβό. Ακόμα και αν είναι ο διορισμένος με ρουσφέτι στη Βουλή. Δε γίνεται καμία διάκριση! Κι αυτό σε πρώτη ανάγνωση φαίνεται δίκαιο. Δεν είναι όμως. Και να γιατί:
Από τη μια έχουμε τους υπαλλήλους στο Δημόσιο που «μπήκαν από το παράθυρο», επειδή «είχαν μπάρμπα στην Κορώνη». Οι υπάλληλοι αυτοί δεν έχουν τη δουλειά τους αξιοκρατικά. Ούτε πληρώνονται ανάλογα με το έργο που παράγουν. Έχουν απλώς προνόμια. Καλοί και κακοί υπάλληλοι παίρνουν τον ίδιο μισθό. Επίορκοι και φιλότιμοι στο ίδιο τσουβάλι. Η αριστερά τους υπερασπίζεται όλους αδιακρίτως.
Και πάλι, θα πεις, καλά κάνει, διότι, ο καθένας που βρήκε δουλειά «με μέσον», δεν έκαμε κάνα έγκλημα, δουλειά ζήτησε ο άνθρωπος, δουλειά του έδωσε ο βουλευτής για να ζήσει τα παιδιά του. Έγλειψε κώλους, ναι, αλλά το έκαμε για ιερό σκοπό.
Θα πρέπει όμως η αριστερά (που υπερασπίζεται πλέον κάθε εργαζόμενο αδιακρίτως και ξιφουλκεί ενάντια σε κάθε κυβερνητική απόφαση) να μας πει:
Τι γίνεται με τους πολίτες εκείνους που έχουν την περηφάνια να γίνονται εργοδότες του εαυτού τους, παρά να φιλήσουν κατουρημένες ποδιές ή να γλείψουν κώλους; Τι γίνεται με τους νέους εκείνους που έκαμαν αντίσταση στο σύστημα και δεν ξεπούλησαν την ψήφο τους για μία καλοπληρωμένη θεσούλα στο Δημόσιο; Τι γίνεται με τους ταλαντούχους και τους άξιους που διεκδίκησαν με το σπαθί τους μία θέση εργασίας, αλλά την είχε καπακώσει ο ημέτερος;
Να τι γίνεται: Η αριστερά τσαλαπατάει τους άξιους και τους έντιμους πολίτες, υπερασπίζεται τους λουφαδόρους. Η άσοφη αριστερά στρεβλώνει τη λογική και καλλιεργεί την αυθάδεια.
