Ήταν τότε που η θεία του Δημητράκη παντρευόταν έναν διαζευγμένο και ο θείος του χώριζε με τη γυναίκα του. Ο Δημητράκης, έξι ετών, ζήτησε από το μπαμπά του να κουβεντιάσουν ένα σοβαρό θέμα.
– Άκου μπαμπά, εσείς οι μεγάλοι παντρεύεστε, κάνετε παιδιά και μετά χωρίζετε. Αυτό δεν είναι σωστό. Πρέπει να σκεφτείτε καλά πριν κάνετε παιδιά γιατί δεν φταίνε σε τίποτα. Θέλω λοιπόν να μου υποσχεθείς ότι δεν θα χωρίσεις ποτέ τη μαμά μου…
Προσπάθησε ο μπαμπάς να του εξηγήσει ότι δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα στη σχέση του με τη μαμά. Ο μικρός δεν πειθόταν:
– Να ξέρεις ότι, αν το κάνεις, εγώ θα πάω με τη μαμά μου… κι εσύ να πάρεις το μικρό αδερφό μου.
Παρά την επιμονή του παιδιού τέτοια υπόσχεση ο πατέρας δε μπορούσε να δώσει, επειδή μπορούν να συμβούν πολλά, ακόμα και να μείνει κάποιος χωρίς τον ή την σύντροφό του για οιονδήποτε λόγο. Απέναντι στη ζωή πρέπει να είμαστε ανοιχτοί σε κάθε ενδεχόμενο…
Επί ένα μήνα ο Δημήτρης δεν μιλούσε καν στον μπαμπά του.
Πολλά χρόνια μετά, όταν έγινε φοιτητής, τηλεφώνησε αργά το βράδυ:
– Σ’ ευχαριστώ, πατέρα…
– Γιατί παιδί μου, τι έκαμα;
– Δεν μου έκαμες το χατίρι τότε… Θα μπορούσες ν’ αποφύγεις τον θυμό μου, αλλά δεν το έκαμες… Τώρα ξέρω τι σήμαινε… Σ’ ευχαριστώ γιατί είπες μόνο ό,τι έπρεπε να πεις… Έμαθα έτσι να κάνω το σωστό και να πληρώνω το κόστος, όπως εσύ τότε που άντεξες να μη σου μιλάω επί ένα μήνα…
