Ο Δημήτρης έχει παντρευτεί την Φρόσω, μια ωραία και καλή κοπέλα, γέννημα – θρέμμα της Αθήνας. Ο Δημήτρης, παιδί του χωριού, ήθελε να επισκέπτεται συχνά τον τόπο που μεγάλωσε, αλλά η Φρόσω, όποτε ερχόταν στο χωριό, ήταν έξω απ’ τα νερά της, δεν καταλάβαινε αρκετά πράγματα, ούτε καν την ομιλία των χωριανών. Κοιτούσε με τα μάτια γουρλωμένα, γεμάτα ερωτηματικά.
Ένα καλοκαίρι ήρθαν στο χωριό ο Δημήτρης με τη Φρόσω να περάσουν λίγες μέρες. Κι έν’ απόγευμα καθόταν στην αυλή, έπιναν καφέ, ήταν και δυο γειτόνισσες, γελούσαν, έλεγαν ιστορίες. Η Φρόσω ήταν χαρούμενη. Έρχεται ένας γείτονας και δένει σ’ ένα δέντρο έξω από την αυλή ένα μουλάρι.
Το μουλάρι όμως είχε κέφια…
Η Φρόσω δεν είχε ξαναδεί ποτέ της μουλάρι, ούτε γνώριζε τίποτα για τα κέφια του… Με απορία, αλλά και αφέλεια, ρωτάει τον άντρα της:
– Καλέ Δημήτρη… τι είναι αυτό που κρέμεται ανάμεσα στα πόδια του πουλαριού;
Στο άκουσμα της ερώτησης τα γέλια όλων αντήχησαν δυνατά στην αυλή.
Η Φρόσω τους κοιτούσε με απορία.
Ο Δημήτρης έκρυβε το πρόσωπο με τα δυο του χέρια…
Η Φρόσω δεν καταλάβαινε τι συμβαίνει, τι ήταν αυτό που τους έκανε όλους να σκάμε στα γέλια.
– Καλέ Δημήτρη… γιατί γελάτε;
– Αμάν ρε γυναίκα. Με ξεφτίλισες, μ’ έκανες ρόμπα… Τι δεν γνωρίζεις; Δεν βλέπεις τι είναι αυτό που κρέμεται στο πουλάρι; Παντρεμένη γυναίκα… τι δεν ξέρεις;
