Κυκλοφορεί ως ανέκδοτο, αλλά δεν είναι. Είναι μία χαρακτηριστική ρήση που έλεγε παλιά για κάποιον Αγρινιώτη φοιτητή ο καθηγητής του και ταυτόχρονα καθηγητής ενός φίλου καθηγητή σωματικής αγωγής που μας το διηγήθηκε: “Όταν φεύγει απ’ το χωριό του, είναι Μήτρος. Μόλις φτάνει στο Αντίρριο, γίνεται Μήτσος. Όταν περνάει στο Ρίο γίνεται Δημήτρης. Στην Κόρινθο γίνεται Δημητράκης. Και μόλις φτάνει στην Αθήνα γίνεται Μίμης”.
Τέτοιες χαριτωμένες ιστορίες είναι πολλές. Αμέτρητες. Ιστορίες που θέλουν να πουν ότι ο χωριάτης καμώνεται πάντα κάποιον άλλο που, φευ, ε, δεν είναι! Κι αυτό δεν είναι χαρακτηριστικό μόνο του χωριάτη που φεύγει από την πέρα ρούγα για να πάει στην πόλη, αλλά, γενικώς, είναι χαρακτηριστικό του ρωμιού, του ραγιά, του γραικού, του γκιαούρη, του στερημένου ζήτουλα, του κλαψιάρη, όσα κι αν πεις, μέσα θα είσαι…
Τι άλλη εξήγηση έχει το σύνηθες φαινόμενο να είναι όλοι ειδικοί και ν’ αποφαίνονται επί παντός επιστητού; Κάνει μια ανακάλυψη στην Αμφίπολη η Κατερίνα Περιστέρη και γίνονται όλοι αρχαιολόγοι. Όλοι. Γίνεται ένας σεισμός στην Κεφαλλονιά και γίνονται όλοι σεισμολόγοι. Όλοι. Παύουν οι αγορές να δανείζουν την Ελλάδα, επειδή την έπιασαν στα πράσα ν’ αλλοιώνει τα στατιστικά στοιχεία και γίνονται όλοι οικονομολόγοι. Βγαίνουν κάποιοι στην τηλεόραση και λένε “τα κόμματα οδήγησαν τη χώρα σε αδιέξοδο” και, αμέσως, βγαίνουν στο μεϊντάνι ένα σωρό αρχηγοί και ιδρύουν δεκάδες νέα κόμματα για να στείλουν στην κρεμάλα όσα είναι στη Βουλή. Ετούτοι δω μάτια μου, είναι ικανοί να γίνουν όλοι δημοσιογράφοι, να γίνουν όλοι πολιτικοί, να γίνουν όλοι οικονομολόγοι, να γίνουν όλοι σεισμολόγοι, να γίνουν όλοι αρχαιολόγοι, ρε όλοι αυτοί μπορούν να γίνουν πιλότοι αεροπλάνου, καπεταναίοι τάνκερ, τι λέω, εδώ είναι όλοι τους οι καλύτεροι προπονητές ποδοσφαίρου, οι καλύτεροι διαιτητές, δε σηκώνουν κουβέντα, ρε αμάν, ρε ζαμάν, όχι, αυτοί πάντα ξέρουν καλύτερα, τι ξέρεις εσύ…
Λοιπόν, η ιστορία του Μήτρου που γίνεται σταδιακά Μήτσος, Δημήτρης, Δημητράκης, Μίμης, ταιριάζει απόλυτα στο ρωμιό που γίνεται κατά περίσταση αρχαιολόγος, σεισμολόγος, οικονομολόγος, πολιτικός, δημοσιογράφος, προπονητής, διαιτητής, τι λέω, εδώ γίνεται πιλότος αεροπλάνου, καπετάνιος κρουαζιερόπλοιου, άκου κει, αστροναύτης μπορεί να γίνει ο άνθρωπος, ό,τι βάλεις με το νου σου γίνεται, ό,τι έχει σήμερα στο μενού της η τηλεόραση, γίνεται.
Και, σα να μην έφταναν αυτά, τελευταία έγιναν όλοι τους συνωμοσιολόγοι. Από πού ν” αρχίσει κανείς; Από τους Ολύμπιους που θα κατέβαιναν στους Δελφούς στις 21.12.2012; Άστο αυτό! Πάμε στο άλλο που είναι πιο χειροπιαστό: Το 49,9% των Ελλήνων σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις, πιστεύει ότι ο Γιώργος Παπανδρέου (ο πρωθυπουργός του πρώτου “μνημονίου”) έβαλε τη χώρα στο ΔΝΤ από σκοπιμότητα, παναπεί το έκαμε επίτηδες, με απλά λόγια, πούλησε τη χώρα στους ξένους…
Πώς να διοικήσεις έναν τέτοιο λαό;
Τι λέω τώρα…
Το θέμα δεν είναι πώς να τον διοικήσεις… Είδες πόσο επηρεάζει το κλίμα; Το θέμα είναι… πώς να ζήσεις μέσα σ’ αυτό το λαό ως απλός άνθρωπος που δεν θέλει να διοικήσει κανέναν εκτός από τον εαυτό του. Το θέμα είναι πώς να γράψεις ένα άρθρο σε μια εφημερίδα για έναν αναγνώστη που ξέρει καλύτερα από σένα. Εν τέλει, το θέμα είναι, πώς να ζήσεις ήσυχα κι απλά χωρίς να σου ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι κάθε μέρα…
