Το γάβγισμά του αρχίζει μόλις φύγει τ’ αφεντικό του και σταματάει όταν γυρίσει. Όσες ώρες λείψει, ολόκληρη μέρα ή ολόκληρο βράδυ αν λείψει (ξέρουμε τώρα στη γειτονιά πότε ο ιδιοκτήτης του σκύλου πάει για καφέ ή πότε είναι καλεσμένος σε γάμο) ο ψυχωτικός σκύλος γαβγίζει μονότονα: Γαβ, γαβ, γαβ, γαβ.
Αυτά τα τέσσερα γαβ δεν έχουν όλα την ίδια ένταση. Το πρώτο από τα τέσσερα γαβ είναι τέσσερις φορές βαρύ. Το δεύτερο γαβ είναι τρεις φορές βαρύ, το τρίτο γαβ είναι δύο φορές βαρύ, το τέταρτο γαβ είναι μία φορά βαρύ.
Το πέμπτο γαβ δεν το ακούμε εμείς. Το λέει μέσα του. Και είναι σίγουρα το πιο σπαρακτικό!
Αυτή η τετράδα των γαβ επαναλαμβάνεται από το απόγευμα που βγαίνει για καφέ ο ιδιοκτήτης του σκύλου, μέχρι τα μεσάνυχτα που γυρίζει. Αν έχει πάει σε γάμο και πρέπει να γυρίσει τα ξημερώματα της Κυριακής, ο σκύλος συνεχίζει αυτό το μονότονο βιολί με τις τέσσερις νότες: Γαβ, γαβ, γαβ, γαβ. Η πρώτη πιο δυνατή από τη δεύτερη, η δεύτερη πιο δυνατή από την τρίτη και η τρίτη πιο δυνατή από την τέταρτη.
Προφανώς είναι ένας αριστοκράτης σκύλος, ιδιοκτησία καλής οικογένειας που εκπροσωπεί την αστική τάξη της πόλης. Γιατί το λέω; Μα, επειδή το γάβγισμά του είναι σαν ποίημα. Όπως ο αστός γράφει μονότονα ποιήματα για τη μοναξιά του, έτσι κι αυτός ο σκύλος γαβγίζει μονότονα, όταν μένει μόνος.
Η πλούσια οικογένεια στην οποία ανήκει, δεν κατοικεί μόνιμα εδώ. Έρχεται μια φορά το μήνα, Σαββατοκύριακο. Έρχεται στις γιορτές. Μαθαίνουμε για την άφιξή της, όταν βγαίνουν για καφέ κι αρχίζει να γράφει ποιήματα μοναξιάς ο καλομαθημένος σκύλος. Αυτές οι τετράδες των γαβ που επαναλαμβάνονται στο ίδιο τέμπο, είναι οι στίχοι του σκυλίσιου ποιήματος. Ώρες ατέλειωτες, όσο τ’ αφεντικό του πίνει καφέ ή συναντάει τους φίλους του στην ταβέρνα, ο σκύλος εκεί: Γαβ, γαβ, γαβ, γαβ. Τέσσερα γαβ, το ένα πιο δυνατότερο από το επόμενο.
Όσο και ν’ αγαπάς τα σκυλιά, όσο και να ξορκίζεις τον ρατσισμό που φουντώνει μέσα σου και σε κάνει να νοιώθεις ένοχος για σκέψεις διάφορες, δεν αντέχεις! Εδώ μιλάμε για το “μαρτύριο του γαβ”. Μιλάμε για το “μαρτύριο του μονότονου γαβ”.
Να ‘χε τουλάχιστο μια ποικιλία στο γάβγισμά του ο καλός αυτός σκύλαρος, τ’ αφήνεις για να το πάρει το ποτάμι. Δεν έχει όμως. Είναι μια τετράδα από γαβ: Γαβ, γαβ, γαβ, γαβ. Αυτά τα τέσσερα γαβ δεν έχουν όλα την ίδια ένταση. Το πρώτο από τα τέσσερα γαβ είναι τέσσερις φορές βαρύ. Το δεύτερο γαβ είναι τρεις φορές βαρύ, το τρίτο γαβ είναι δύο φορές βαρύ, το τέταρτο γαβ είναι μία φορά βαρύ.
Το πέμπτο γαβ δεν το ακούμε εμείς. Το λέει μέσα του. Και είναι σίγουρα το πιο σπαρακτικό!
Είδες;
Μόλις επανέλαβα εδώ κάτι λέξεις, αναγνώστη, και κάπως κουράστηκες, έτσι δεν είναι; Το κείμενο έγινε αμέσως άχαρο. Αν το ξανακάνω, θα γίνει κουραστικό. Τι θα κάνεις; Θα το παρατήσεις! Και θα έχεις δίκιο! Διότι το ίδιο κάνω και όταν αρχίζει τις μονότονες τετράδες των γαβ ο άγνωστος σκύλος του άγνωστου γείτονα. Τι κάνω; Φεύγω. Την περνάω στο Γραφείο. Και παίρνω τηλέφωνο τη Βάσω:
– Σταμάτησε;
– Όχι.
Συνεχίζω να χαζεύω στο Γραφείο. Περνάει ώρα. Βαρέθηκα. Θέλω να πάω σπίτι, να φάω, να ξαπλώσω, ν’ αναπαυτεί το κοκαλάκι μου. Ξανατηλεφωνώ:
– Σταμάτησε;
Κάποτε η Βάσω λέει “ναι”. Και πάω. Ξεθεωμένος. Καταθλιπτικός. Με άδειες μπαταρίες. Και λέω στη Βάσω:
– Γαβγίζει αυτός για τη χλιδάτη μοναξιά του! Τι να πουν και τ’ αδέσποτα…
