Η Κατερίνα, φίλη με τον Μπάμπη τον καθηγητή, έπιναν καφέ και κουβέντιαζαν. Ήταν η εποχή που η Κυβέρνηση αποφάσισε να βάλει ταμειακές μηχανές στα ταξί, να κόβουν αποδείξεις για το αντίτιμο της κούρσας. Τα Ταξί έκαναν απεργία και ο Μπάμπης ήταν πολύ θυμωμένος με τους ταξιτζήδες:
– Δεν κατάλαβα… Τι φωνάζουν αυτοί για τις ταμειακές; Δηλαδή να μη φορολογούνται με βάση το εισόδημα; Εμείς τι είμαστε;
– Εντάξει Μπάμπη, δίκιο έχεις, αλλά τι να κάνουν κι αυτοί; Δε βγαίνουν… πετρέλαιο, ασφάλιστρα, ζημιές στ’ αυτοκίνητο, τι να κάνουν, δυσκολεύονται.
– Για κάτσε ρε Κατερίνα, δεν γίνεται να φορολογούνται οι μισοί Έλληνες και οι άλλοι μισοί όχι. Εγώ γιατί φορολογούμαι από το μισθό μου; Και να μην παίρνω απόδειξη από το ταξί, να τη βάζω στην φορολογική δήλωση;
Η Κατερίνα έχει νευριάσει. Όχι γιατί πιστεύει ότι δεν πρέπει να δίνουν απόδειξη οι ταξιτζήδες, κάθξε άλλο, αλλά γιατί ο Μπάμπης βλέπει μόνο το λάθος των άλλων. Προσπαθεί να κάνει λογική προσέγγιση η Κατερίνα, αλλά ο Μπάμπης είναι απόλυτος:
– Κατερίνα, μόνο έτσι θα βγούμε από την κρίση, να γίνουμε νομοταγείς πολίτες, να πληρώνουμε τους φόρους μας.
– Εντάξει Μπάμπη! Έτσι είναι όπως τα λες. Αλλά να σε ρωτήσω κάτι;
– Ναι. Βεβαίως.
– Εσύ κάνεις ιδιαίτερα σε μαθητές. Ρωτώ: Δίνεις αποδείξεις στους γονείς που σε πληρώνουν; Φορολογείσαι για το εισόδημά σου αυτό ή είναι μαύρα τα λεφτά σου;
Δεν είπε τίποτε πια ο Μπάμπης.
Έπρεπε όμως να πει κάτι. Έτσι δεν είναι;
