Η Μέλπω ζούσε σ’ ένα χωριό των Ιωαννίνων, την δεκαετία του ’60. Δεν είχε γνωρίσει ακόμα τον έρωτα, όμως άρχισε ξαφνικά να φουσκώνει η κοιλιά της. Έδειχνε να είναι έγκυος. Μεγάλη ντροπή για την οικογένεια. Εκείνα τα χρόνια η ιατρική δεν είχε προχωρήσει, δεν υπήρχαν υπέρηχοι, αξονικές και άλλες τέτοιες εξετάσεις. Οι άνθρωποι δεν πήγαιναν συχνά στους γιατρούς.
Ο πατέρας της το πήρε κατάκαρδα. Ήταν μεγάλη ντροπή, δε μπορούσε να την αντέξει. Την έβριζε και την χτυπούσε καθημερινά, της ζητούσε να του πει με ποιον είχε πάει, ποιος ήταν ο άντρας που την άφησε έγκυο.
Η Μέλπω, με όση δύναμη διέθετε, του έλεγε ότι δεν πήγε με κανέναν. Κι όσο το έλεγε αυτό, τόσο πιο πολύ τη χτυπούσε ο πατέρας της.
Ώσπου απελπίστηκε η μάνα της. Φοβήθηκε ότι θα τη σκοτώσει στο ξύλο… Πήρε τηλέφωνο την αδερφή της. “Το και το, αδερφή μου”, της είπε, “πάρε τον άντρα σου κι ελάτε στο χωριό, θα τη σκοτώσει ο χριστιανός στο ξύλο την κόρη μου”…
Την άλλη μέρα ο θείος της Μέλπως πήρε το επαγγελματικό φορτηγό του και με τη γυναίκα του πήγαν στο χωριό.
Πράγματι, όταν αντίκρισαν τη Μέλπω, παραξενεύτηκαν, η κοιλιά της ήταν μεγάλη, έδειχνε έγκυος.
Μέχρι να γυρίσει από τα κτήματα ο πατέρας, η θεία πήρε τη Μέλπω στην κάμαρα και της μίλησε.
– Πες μου κορίτσι μου, τι συμβαίνει, πήγες με κάποιον άντρα, ποιος είναι;
– Όχι θεία μου, δεν πήγα με κανέναν, δεν έκανα τίποτα, ορκίζομαι!
– Τότε… πώς μεγαλώνει η κοιλιά σου;
– Δεν ξέρω θεία μου τι συμβαίνει… ο πατέρας μου μ’ έχει σκοτώσει στο ξύλο, δεν αντέχω άλλο!
– Καλά κορίτσι μου, ηρέμησε, θα δούμε τι θα κάνουμε.
Πράγματι, το βράδυ έκαμαν κουβέντα στο σπίτι. Ο πατέρας ήταν άγριο θηρίο. Ο θείος της Μέλπως είπε αποφασιστικά:
– Το κορίτσι θα το πάρουμε εμείς. Αν είναι έγκυος εγώ θα μεγαλώσω το παιδί της. Θα την πάμε σε γιατρό στην πόλη.
Έτσι κι έγινε. Πήγαν τη Μέλπω στο γιατρό, την εξέτασε με τα μέσα που είχε την εποχή εκείνη στη διάθεσή του και είπε στους θείους της:
– Δεν ακούω παιδί. Η κοπέλα μοιάζει να είναι έγκυος, αφού όπως λέτε δεν έχει εμμηνόρροια μήνες τώρα. Θα της κάνω καισαρική και θα λύσουμε το μυστήριο.
Έτσι έγινε, έκανε την επέμβαση ο γιατρός, όμως… αντί για παιδί, αντίκρισε στην κοιλιά της κοπέλας ένα μεγάλο όγκο.
Βγήκε από το χειρουργείο, ενημέρωσε τον θείο της και τη θεία, είπε ότι θα κάνει ολική αφαίρεση γεννητικών οργάνων μήπως σώσει τη ζωή του κοριτσιού.
Η Μέλπω σώθηκε.
Μετά από την περιπέτεια της ζωής της την πήραν τ’ αδέρφια της και την κράτησαν στην Αθήνα.
Ήταν πανέμορφη η Μέλπω, σωστό μοντέλο, έτσι δεν άργησε να έρθει στη ζωή της ο πρώτος έρωτας. Την ερωτεύτηκε ένας όμορφος άντρας από την Κρήτη. Ήθελε να την κάνει γυναίκα του. Η Μέλπω όμως του μίλησε για την ζωή της, του είπε ότι δεν πρόκειται ποτέ να γίνει μάνα, “αν θέλεις οικογένεια, δεν μπορώ να σου δώσω αυτή τη χαρά”. Έτσι χώρισαν. Όμορφα και καλά.
Λίγο καιρό αργότερα την ερωτεύτηκε ένας άλλος άντρας.
Όταν της ζήτησε να κάνουν σχέση, η Μέλπω είπε πάλι όλη την ιστορία που της σημάδεψε τη ζωή. Εκείνος την κοίταξε στα μάτια και της είπε:
– Δεν με πειράζει καθόλου, σ’ αγαπώ και θέλω να ζήσω μαζί σου για πάντα. Όμως, Μέλπω μου, αυτό το μυστικό δεν θα το πεις ποτέ στους δικούς μου, όχι για μένα, αλλά για σένα, για να μην έχεις πρόβλημα μαζί τους.
– Μα πώς… Θα δουν ότι δεν κάνουμε παιδιά, θα ρωτούν, θα περιμένουν το εγγόνι τους.
– Άκουσέ με! Θα το πάρω πάνω μου εγώ. Θα τους πω ότι κάναμε όλες τις απαραίτητες εξετάσεις, ότι εσύ δεν έχεις πρόβλημα, αλλά εγώ δεν μπορώ να κάνω παιδιά. Εμείς, καλή μου, αφού περάσουν ένα – δύο χρόνια, θα προσπαθήσουμε να υιοθετήσουμε κάποιο παιδάκι.
Έτσι έκαμαν.
Παντρεύτηκαν. Πέρασαν δύο – τρία χρόνια ευτυχισμένα. Κάθε φορά οι γέροι εύχονταν “άντε και μ’ ένα γιο”… Έπιασε τη μάνα του ο άντρας της Μέλπως και της είπε όλα όσα είχαν συμφωνήσει από πριν με τη γυναίκα του. Κανείς δεν μπορούσε έτσι να πει κακιά κουβέντα για τη Μέλπω, ίσα – ίσα που την επαινούσαν, οι γέροι την ευγνωμονούσαν κιόλας, γιατί έμενε σ’ ένα γάμο μ’ έναν άντρα που δεν μπορούσε να κάνει παιδιά…
Προσπαθούσαν να υιοθετήσουν μωρό, αλλά δεν ήταν εύκολο. Όταν έλεγαν την ιστορία τους, τους έλεγαν οι υπεύθυνοι ότι, αν πεθάνει η Μέλπω, το μωρό θα είναι ορφανό. Έκαναν πολλές προσπάθειες, αλλά μάταια.
Μια φίλη της Μέλπως που είχε και αυτή ανάλογο πρόβλημα, δε μπορούσε να κάνει παιδιά, βρήκε δύο δίδυμα αγόρια που οι γονείς τους τα έδιναν για υιοθεσία. Έτσι, πριν βγει η γυναίκα από το νοσοκομείο, έκαναν τις υιοθεσίες και πήραν από ένα αγοράκι.
Τα χρόνια πέρασαν.
Τα παιδιά μεγάλωσαν. Οι δύο φίλες κάποια μέρα είπαν στα παιδιά τους την αλήθεια, ότι δηλαδή δεν ήταν οι πραγματικές μητέρες τους. Έτσι έγιναν όλοι μια μεγάλη οικογένεια, τα παιδιά μεγάλωσαν με αγάπη κι έγιναν άντρες.
Σήμερα η Μέλπω είναι 65 ετών. Καμαρώνει το λεβέντη γιο της και θα ήταν όλα υπέροχα αν ο άντρας της δεν ήταν ανήμπορος στο κρεβάτι.
Η Μέλπω τον προσέχει σαν τα μάτια της, δεν φεύγει στιγμή από κοντά του, ανταποδίδοντας το καλό που της έκανε. Τόσα χρόνια μαζί και ποτέ, ούτε στα μεγάλα του νεύρα δεν της έκανε ποτέ ένα παράπονο, ούτε λέξη ποτέ για την αδυναμία της να γίνει μάνα.
Τόσο πολύ την αγάπησε, τόσο πολύ αγαπήθηκαν.
