Γράφει η Δήμητρα Μπόκα
Οι θρησκείες μας «γεννούν» το φόβο για το «κακό» (π.χ. δαίμονες, διάολος, κόλαση), που υπάρχει και ταυτόχρονα μας «ηρεμούν» ψυχικά με τη σκέψη ότι εμείς «υπηρετούμε» το καλό (π.χ. άγγελοι, παράδεισος). Και το καλό νικάει πάντα, άρα δεν φοβόμαστε το κακό.
Όμως, ο φόβος έχει καταγραφθεί υποσυνείδητα στον εγκέφαλό μας από μικρά παιδιά, ακόμα κι αν μεγαλώνοντας έγινε κάποιος/α άθεος/η ή άθρησκος/η. Όπως ο φόβος για τον ψεύτικο «μπαμπούλα» κάτω απ’ το κρεββάτι. Ο φόβος του σκοταδιού, ενώ η νύχτα είναι για να ξεκουραζόμαστε και να συνεχίσουμε τον αγώνα την επόμενης ημέρας.
Η άγνοια για το τί υπάρχει παραπέρα από τη μία διευρύνει τους ορίζοντές μας με το γνωστό «πίστευε και μη, ερεύνα», αλλά από την άλλη μπορεί να σε τρομάξει το «άγνωστο». Ο φόβος του αγνώστου, εάν δεν είσαι τολμηρός ή λίγο «τρελός» με την καλή έννοια. Οι περισσότεροι επιστήμονες κι ερευνητές είναι άθρησκοι. Ωστόσο, υπάρχει και το γνωστό «Εν οίδα, ότι ουδέν οίδα». Διότι κανένας δεν έχει δει τον Θεό, αλλά προσευχόμαστε σε αυτόν. Υπάρχει όντως? Όπως το οξυγόνο που αναπνέουμε? Και τι είναι η ζωή, άραγε?
Το συμπέρασμα είναι ότι σχεδόν παντού υπάρχει ο φόβος, ο οποίος διακυμαίνεται από άνθρωπο σε άνθρωπο, ανάλογα με τη γνώση, τη μόρφωση και την ανασφάλεια, η οποία υποβόσκει από την παιδική ηλικία, όταν για παράδειγμα το μωρό έκλαιγε κι η μάνα δεν το πήρε αγκαλιά για να το καθησυχάσει. Το θέμα, όμως, είναι ότι, ότι και να πιστεύεις να μην είσαι αδιάλλακτος. Δεν σου μίλησε ο θεός για να πιστεύεις ότι υπάρχει θα λεγε κάποιος άθεος. Και κάποιος πιστός, θα λεγε ότι δεν τον βλέπω αλλά τον νιώθω παντού. Το όμορφο είναι να ακούγονται όλες οι απόψεις χωρίς να υπάρχει αντιμαχία αλλά ορθός διάλογος. Μην είστε αδιάλλακτοι, ζήστε ελεύθερα χωρίς φόβους και εκφραστείτε ελέυθερα, αφού πρώτα φτιάξετε τη δική σας κοσμοθερωρία, αναθεωρώντας τα πράγματα από το μηδέν για να φτάσετε στο δέκα το καλό!
Δήμητρα Μπόκα
